Χρόνια Πολλα!

Νέο viral με πολλές ευχές. Δεν ξέρω αν φταίει το γεγονός ότι είμαι γυναίκα, ότι μου αρέσουν τα παραμύθια, ή ότι πάντα είμαι από τους ανθρώπους που πεισματικά θα κλείσουν όλα τα φώτα σε ένα σπίτι τις παραμονές τις πρωτοχρονιάς, αλλά το συγκεκριμένο με κάνει να χαμογελάω όσες φορές και αν το δω. Από όλα όσα έχουμε κάνει, αυτό είναι το αγαπημένο μου και μάλλον θα παραμείνει το αγαπημένο μου.

Καλές γιορτές σε όλους - και βάλτε και εσείς ένα χέρι να διώξουμε τον παλιό γέρο χρόνο...!
http://www.paeiopaliosoxronos.gr/

Αξίζει να το δείτε!

Νέο viral - δε σας λέω πολλά για να μη σας το χαλάσω, πέρα από το ότι έχει και διαγωνισμό και αξίζει πραγματικά να πάρετε μέρος αν είστε Ολυμπιακοί. Κατά τα άλλα είναι τέλειο, φανταστικό, τρομερό ο,τι καλύτερο έγινε μετά το Livefeeds και όχι - δεν ευλογάω τα γένια μου καθόλου.... :-)



www.kokkinostypos.gr
Περιμένω σχόλια πώς σας φάνηκε...

Απολογισμός δενδροφύτευσης

Μερικές φωτογραφίες από τη δενδροφύτευση στα καλύβια...

Δενδροφύτευση στα Καλύβια την Κυριακή 25 Νοεμβρίου

Θυμάστε την απελπισία μας το Καλοκαίρι όταν καιγόντουσαν τα πάντα γύρω μας; Την επιθυμία μας να βοηθήσουμε και τη δέσμευσή μας να συμμετάσχουμε σε αναδασώσεις; Τώρα είναι η ευκαιρία μας. Την Κυριακή ελάτε στις 10:00 το πρωί στο δημαρχείο των Καλυβίων Αττικής για να βοηθήσουμε το WWF σε οργανωμένη δενδροφύτευση.

Η μεγάλη πυρκαγιά στις 25 Αυγούστου 2007 κατέστρεψε τεράστια έκταση στο Πάνειο Όρος και τους γύρω λόφους και μαζί ένα από τα λίγα δάση της Αττικής. Η συνολική έκταση που κάηκε είναι περίπου 20 χιλιάδες στρέμματα. Σκοπός είναι να φυτευτούν 10-15 χιλιάδες δέντρα.

Καλό θα ήταν να έχετε μαζί σας τα απαραίτητα εργαλεία (σκαλιστήρι ή τσάπα ή μικρά σκαπανικά, φτυάρι) για την αναδάσωση καθώς δεν μπορεί να γίνει πρόβλεψη των εργαλείων που θα χρειαστούν και όσα έχει το WWF στη διάθεση του δε θα καλύψουν τις ανάγκες. Επίσης το WWF θα χρειαστεί βοήθεια το Σάββατο για μεταφορά του εξοπλισμού από τον Αγ. Πέτρο Πεντέλης. Για πληροφορίες στείλτε mail στο support@wwf.gr

Αν θέλετε να έρθετε και δεν έχετε παρέα, απαντήστε απλά σε αυτό το post. Εγώ θα είμαι εκεί και μπορώ να φοράω κάτι γελοίο για να με γνωρίσετε, να με πλησιάσετε και να έχετε παρέα.

Ακολουθoύν και οδηγίες αναδάσωσης από το WWF. ΕΛΑΤΕ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΟΥΜΕ!!!


ΟΔΗΓΙΕΣ ΑΝΑΔΑΣΩΣΗΣ

Η κατάλληλη περίοδος για δενδροφύτευση είναι από το φθινόπωρο ως την αρχή της άνοιξης. Πριν από τα πρωτοβρόχια δεν ξεκινάμε αναδασώσεις, γιατί το έδαφος είναι πολύ ξερό. Είναι προτιμότερο οι εργασίες να γίνονται στην αρχή αυτής της περιόδου, ώστε μέχρι την άνοιξη τα φυτά να έχουν αποκτήσει ισχυρό ριζικό σύστημα και να μπορέσουν να αντεπεξέλθουν στη δύσκολη θερινή περίοδο.

Για τη φύτευση ανοίγουμε ένα λάκκο βάθους μισού μέτρου περίπου και τοποθετούμε το φυτό στο κέντρο του, προσέχοντας να μην χαλάσουμε την «μπάλα» με το χώμα που υπάρχει γύρω από τις ρίζες. Σκεπάζουμε προσεκτικά την «μπάλα» με χώμα, έτσι ώστε να μην φαίνεται. Τέλος διαμορφώνουμε ένα λάκκο γύρω από το φυτό, για να διευκολύνεται το πότισμα. Μετά τη φύτευση, ποτίζουμε. Σε αυτή την αναδάσωση θα υπάρχουν ανοιγμένοι λάκκοι σε κάποια σημεία.

Η επιτυχία της αναδάσωσης δεν εξαρτάται μόνο από το φύτεμα, αλλά και από τις περιποιήσεις που θα ακολουθήσουν. Τα πρώτα δυο-τρία χρόνια πρέπει να ποτίζουμε τα φυτά κατά τους καλοκαιρινούς μήνες, ενώ πριν από το καλοκαίρι πρέπει να βαθαίνουμε τους λάκκους και να τους ξεχορταριάζουμε. Έπειτα από κάποια χρόνια μπορούμε να κλαδέψουμε τα φυτά. Γενικά, πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι για συνεχή φροντίδα του χώρου, αν θέλουμε η αναδάσωση να είναι επιτυχής.

Εξοπλισμός:

Τσάπα ή σκαλιστήρι ή μικρά σκαπανικά
Φτυάρι
Μπιτόνι με νερό
Γάντια εργασίας
Καπέλο
Κολατσιό, νερό
Μικρό σακίδιο
Ζεστά και παλιά ρούχα
Μποτάκια ή Γαλότσες
Αδιάβροχο

Στο δρόμο για την εκκίνηση των 10 χλμ...

Ε λοιπόν το παραδέχομαι. Χρειάζομαι ύπνο για να ζήσω και δεν έχω καταλάβει ακόμα πώς είναι δυνατόν να υπάρχει κόσμος ο οποίος με ευκολία κοιμάται κατά τις 2:00 το βράδυ και ξυπνάει στις 7:30 για να πάει για δουλειά. Εγώ το εφταωράκι μου το χρειάζομαι για να είμαι ξεκούραστη και καθώς συνήθως έχω χιλιάδες πράγματα να κάνω και δεν κοιμάμαι πριν από τις 12:00 -1:00 το βράδυ, τα Σαββατοκύριακα βρίσκω την ευκαιρία για τον πολυπόθητο ύπνο (i.e. δεν σηκώνομαι πριν μεσημεριάσει). Έλα όμως που τα Σαββατοκύριακα είναι ο χρόνος που γίνονται και οι περισσότεροι αγώνες δρόμου; Οπότε τότε τι κάνεις; Με επιμονή υπολογίζω πάντα λιγότερο χρόνο από όσο όντως χρειάζομαι για να ετοιμαστώ και φυσικά στην προσπάθεια μου να γλυτώσω έστω και 10 λεπτά ύπνου, είμαι πάντα με την ψυχή στο στόμα να προλάβω τις εκκινήσεις.

Έτσι κι αυτήν την όμορφη Κυριακή 4 Νοεμβρίου που εξελίσσεται η ιστορία μας, βρέθηκα καταπληκτικά αργοπορημένη να κοντεύω να δαγκώσω τα αυτοκίνητα μπροστά μου στην προσπάθεια μου να φτάσω στην ώρα μου για την εκκίνηση του αγώνα 10 χιλιομέτρων στο Καλλιμάρμαρο. Πέρσι, που έμενα πιο μακριά και είχα κοιμηθεί και περισσότερο το βράδυ, είχα φύγει νωρίς από το σπίτι και είχα παρκάρει σχεδόν δίπλα στο Στάδιο. Φέτος, με τον καταπληκτικό αέρα της «παλιάς» έφτασε η ώρα 9:00 κι εγώ ήμουνα κολλημένη στην κίνηση, κοντά ευτυχώς στην στάση μετρό Αμπελοκήπων. Συνειδητοποιώντας ότι δεν υπάρχει πια χρόνος, άφησα εντελώς δημοκρατικά τον σύντροφό μου να παρκάρει το αυτοκίνητο, και πετάχτηκα στο δρόμο να πάρω το μετρό.

Με χαρακτηριστική άνεση είναι η αλήθεια (είναι γνωστό άλλωστε ότι είμαι καταπληκτική δρομέας) διέσχισα την Αλεξάνδρας και κουτρουβάλησα τις σκάλες ενώ έψαχνα και ψιλά για να βγάλω εισιτήριο. Το έβγαλα, το ακύρωσα και συνέχισα το κουτρουβαλητό προς τις πλατφόρμες. Μετά από ένα στιγμιαίο δισταγμό γιατί τώρα πια η κατεύθυνση λέει «Αιγάλεω» και έπρεπε μέσα στο άγχος μου να σιγουρευτώ ότι δεν ήθελα να πάω στο αεροδρόμιο (είμαι τέρας προσανατολισμού είναι η αλήθεια) είδα ότι ο συρμός ερχόταν σε τρία λεπτά. Τέλεια σκέφτομαι, αρκετός χρόνος για να κάνω και… μερικές διατάσεις μετά την προθέρμανση!!! Και ενώ κανονικά είχα αρχίσει τις διατάσεις, ακούω μια φωνή πίσω μου να λέει: «Καλά πάμε; Εμείς εσένα ακολουθήσαμε…» Γυρίζοντας είδα δύο συνάδελφους αργοπορημένους, δρομείς να χαμογελάνε. Ήταν ο Χρήστος και ο Θωμάς από ότι έμαθα σε λίγο, οι οποίοι γελώντας μου λένε, «γίναμε που γίναμε ρόμπα πάμε όλοι μαζί διατάσεις...» Μέσα στα γέλια μπήκαμε στο μετρό, όπου συνεχίσαμε τις διατάσεις και παρά λίγο να χάσουμε τη στάση. Ευτυχώς το θυμηθήκαμε εγκαίρως, κατεβήκαμε στον Ευαγγελισμό και μόλις βγήκαμε στον καθαρό αέρα κοιτάξαμε όλοι με αγωνία τα ρολόγια μας:

«Τι ώρα είναι; Εγώ λέω παρά δέκα»
«Εγώ λέω παρά τέταρτο!»
«Παρά δεκατρία πρέπει να είναι…»
«Παρά τέταρτο λέω κι εγώ..!»

Ξαφνιασμένοι από την τέταρτη απάντηση βλέπουμε ότι η παρέα μας μόλις μεγάλωσε κατά ένα άτομο! Άλλη μια κοπέλα είχε βγει μαζί μας και τώρα πια όλοι μαζί τρέχαμε προς την εκκίνηση. Δε θέλω να σας κουράσω άλλο, εγώ νομίζω κουράστηκα αρκετά για όλους μας, αλλά αυτή η προθέρμανση ήταν μακράν η πιο αγχωτική προθέρμανση που έχω κάνει στη ζωή μου. Όταν πια φτάσαμε στην εκκίνηση είχαμε λιγότερο από τρία λεπτά για να πούμε γεια, τα παιδιά να βρουν νερό κι εγώ να αφήσω τη σακούλα με τα πράγματα μου στο στάδιο.

Με όλα αυτά θα αναρωτιέστε – πώς πήγε ο αγώνας; Ο αγώνας ειλικρινά ήταν ακόμα καλύτερος από πέρυσι, οι δρομείς μου φάνηκαν ακόμα περισσότεροι, ο καιρός ιδανικός και ο κόσμος που χειροκροτούσε λίγο περισσότερος από άλλες χρονιές παρά το ψιλόβροχο. Κατά τα άλλα, είδα πολλές γνωστές γάμπες και πλάτες (από πίσω πάντα) και ανθρώπους που έχουν πια αρχίσει να μου χαμογελούν γιατί κάτι τους θυμίζω. Δεν έλειψε ο αχαρακτήριστος ελληνάρας που έκοψε τις κορδέλες της τροχαίας για να διασχίσει με το αυτοκίνητό του τη Βασιλίσσης Σοφίας, αλλά ακόμα και αυτό δεν έφτασε να μου χαλάσει το κέφι. Κορυφαία στιγμή για εμένα, το χειροκρότημα όλων των αργών δρομέων στους πρώτους που κατέβαιναν από την αντίθετη κατεύθυνση. Και φυσικά τα γέλια στο μετρό! Τελικά το τρέξιμο είναι το πιο κοινωνικό άθλημα στον κόσμο – εγώ πάντως έτσι πιστεύω.

Και για να κλείσω και με ένα κοινωνικό μήνυμα: Πώς θα σας φαινόταν, αν όλους αυτούς που παρανομούσαν και προσπαθούσαν να κόψουν τον δρόμο την ώρα του αγώνα, τους μάζευε η τροχαία σε μία κλούβα και τους πήγαινε αυτόφωρο; Νομίζετε ότι θα συνεχίζαμε να βλέπουμε κάθε χρόνο αυτοκίνητα με τις κομμένες κορδέλες πάνω στις κεραίες τους;;;; :-)

Τεχνολογία, εξυπηρέτηση πελατών και happy end α λά ελληνικά (χωρίς γάμο όμως :-)

Ανήκω στην κατηγορία των ανθρώπων που αγαπούν και χρησιμοποιούν την τεχνολογία όταν αυτή κάνει τη ζωή μας πιο εύκολη. Κάνω σχεδόν όλες τις αγορές μου από το Internet, έχω GPS για να βρίσκω το δρόμο μου αλλιώς χάνομαι στην Κηφισίας (δεν κάνω πλάκα - ισχύει – έχω χαθεί επανειλημμένως) και είμαι από τους πρώτους που αγόρασαν το Nike+ όταν ήρθε στην Ελλάδα πριν από περίπου ένα χρόνο για να το συνδέσω με το Nano μου. Για όσους δεν ξέρουν, το Nike+ συνδέεται με ένα τσιπάκι στο παπούτσι σου και ενώ τρέχεις σου λέει ταχύτητα, χιλιόμετρα, χρόνο και διάφορα άλλα ωραία.

Καταευτυχισμένη με την αγορά μου το χρησιμοποιούσα όπου κι αν έτρεχα. Φανταστείτε λοιπόν την στενοχώρια μου όταν περίπου πριν από ένα μήνα σταμάτησε να μου λέει ταχύτητα. Και εξηγώ αμέσως γιατί στενοχώρια: Είχε εγγύηση έναν χρόνο και το θυμόμουνα, αλλά στο μυαλό μου συνδύασα το Nike+ με το οικτρό service της Apple στην Ελλάδα. Όσοι έχετε δοκιμάσει ποτέ να μιλήσετε με την Rainbow (με χρέωση εννοείται) ακόμα και για το πιο απλό πράγμα, θα με καταλάβετε – πιο απλό είναι να αγοράσεις καινούριο i-pod από το να βγάλεις άκρη. Και γι αυτό το λόγο συνεχώς ανέβαλα να κάνω οτιδήποτε.

Ενόψει όμως του Nike run της Κυριακής, αποφάσισα ότι είναι χαζό να κάθομαι και να αφήνω το κακό service μιας άσχετης εταιρείας να με επηρεάζει και πήρα τηλέφωνο το κατάστημα που το είχα αγοράσει. Ευχάριστη έκπληξη νούμερο ένα: το σήκωσε ένας ευγενέστατος κύριος ο οποίος μου είπε να περάσω οποτεδήποτε θέλω και να του το αφήσω. Έκπληξη νούμερο δύο: Μου ζήτησε συγγνώμη εκ των προτέρων που δε θα μπορέσει να το ελέγξει αμέσως ο ίδιος και θα αναγκαστεί να το κρατήσει!!!! Αν είναι δυνατόν. Μόνο που δεν γέλασα, τον ευχαρίστησα και έκλεισα.

Πήγα λοιπόν στο κατάστημα την Παρασκευή το βράδυ. Λέω στην κοπέλα στο ταμείο γιατί ήρθα και με το που μου λέει «Αχ δε μιλήσατε όμως μαζί μου» ετοιμάζομαι από μέσα μου να φορτώσω… Ακολουθεί όμως η έκπληξη νούμερο τρία: Μου ξαναζητάει συγγνώμη γιατί δεν μπορεί να το ελέγξει εκεί και πρέπει να το κρατήσει!!! Αν είναι δυνατόν – δηλαδή έχουν πάει πελάτες και τους έχουν ζητήσει να τρέχουν γύρω γύρω για να ελέγξουν επί τόπου αν δείχνει τα σωστά χιλιόμετρα το Nike+ ;;; Ή κάποιοι πελάτες περιμένουν να έχει η Nike εργαστήριο από κάτω και να τσεκάρουν τα προϊόντα τους κάποιοι τρελοί επιστήμονες με άσπρες ρόμπες;;; Διαβεβαιώνω φυσικά την κοπέλα ότι καταλαβαίνω, της αφήνω το τηλέφωνο μου και φεύγω.

Ε θέλετε να ακούσετε και την έκπληξη νούμερο τέσσερα; Την Τρίτη το πρωί με καλεί ένας άλλος κύριος και μου λέει ότι ελέγξανε το Nike+ είχε όντως θέμα και να περάσω όποτε θέλω να πάρω ένα καινούριο…. Δεν τους κυνήγησα, δεν έβρισα, δεν τσαντίστηκα δεν περίμενα ατελείωτες ώρες στο τηλέφωνο, δεν έχασαν τα στοιχεία μου, δε με αμφισβήτησαν!!!

Το αποτέλεσμα; Πήγα και παρέλαβα το καινούριο μου Nike+ και ήμουνα σε τέτοια κέφια που αγόρασα και εκατό άλλα πράγματα από το κατάστημα…. Τόσο δύσκολο είναι να κατανοήσουν και οι υπόλοιπες εταιρείες και οργανισμοί ότι θα τους κόστιζε γενικά λιγότερο να μας εξυπηρετούν με αυτόν τον τρόπο; Προφανώς ναι, αλλά για την ώρα δε με νοιάζει γιατί εγώ έχω το ωραίο μου γυαλιστερό καινούριο μου Nike+ και ανυπομονώ να το χρησιμοποιήσω το απόγευμα! Καλό μας τρέξιμο!

Μια εικόνα χίλιες λέξεις!

Καταπληκτικές ξεκάθαρες οδηγίες σε άπταιστα Αγγλικά σχετικά με τη σωστή χρήση των …chopsticks! Όχι οποιαδήποτε chopsticks – των επίσημων ολυμπιακών Chopsticks που είναι διαθέσιμα από το Ολυμπιακό κατάστημα του Πεκίνου! Τα έφεραν δώρο σε φίλο μου και μου έστειλε τη φωτογραφία πεθαμένος στα γέλια…Είναι μπροστά οι άνθρωποι!!!!

Και σε περίπτωση που δεν μπορείτε να διαβάσετε την εικόνα, ακολουθεί το κείμενο (Αυτούσιο – δεν έχω τυπογραφικά):

« Use explanation
Chopsticks’ surface protect layer adopte nvironmental protection’s paint, innocuity Tasteless, please reassurance usage.
Chopsticks at use behind belike surface’s paint fall off or calm down a part attrition seriously, please in time change. Suggest use time for six month».

…… :-)

«Homo Dromiens» ή αλλιώς «Όλα τα Είδη των Δρομέων».

Προτού αρχίσω να τρέχω σε στίβο ή και σε λαϊκούς αγώνες, έτρεχα μόνη μου κυρίως σε ήρεμους δρόμους της περιοχής μου. Όταν μετά από περίπου ένα χρόνο, βρήκα το θάρρος να περάσω τις τρομακτικές πύλες του στίβου κοντά μου, που με το ύψος και τη στενότητα τους φάνταζαν σαν τις συμπληγάδες, έμαθα δύο μεγάλες αλήθειες:

Πρώτον: Οι πύλες ήταν τρομακτικές μόνο στο μυαλό μου γιατί πίσω τους δεν κρυβόταν κάποια κόλαση, αλλά ένας μεγάλος χώρος με κόσμο όλων των ηλικιών και ένα κοινό ενδιαφέρον – την άθληση.
Δεύτερον: Ο κόσμος όλων των ηλικιών είναι δρομείς που σιγά σιγά μπορείς να τους κατηγοριοποιήσεις βάση κάποιων ιδιαίτερων αλλά καθολικών κριτηρίων. Μετά από χρόνια παρατήρησης λοιπόν είμαι σε θέση να παραθέσω τις πιο ενδιαφέρουσες κατηγορίες του Homo Dromiens.

Ο «Macho Πέφτουλας»
Ηλικία: 25-35. Φύλλο: Άρρεν. Habitat: Βρίσκεται συνήθως στην άκρη του στίβου, σε σημείο με καλή θέα της περιοχής. Χαρακτηριστικά: Φορά κολάν ατσαλάκωτο, κολλητή μπλούζα μαύρη στην οποία διαγράφονται όλοι οι μύες του στήθους και οι κοιλιακοί και κάνει stretching. Ατελείωτα. Για πάντα. Και μόνο. Να τρέξει; Όχι βέβαια - θα ιδρώσει και μπορεί να χαλάσει το μαλλί…

Η « Trendy»
Ηλικία: 15-25. Φύλλο: Θήλυ. Habitat: Περπατάνε συνήθως στην εξωτερική πλευρά του στίβου, σε αγέλες των δύο ή και παραπάνω. Χαρακτηριστικά: Ακούνε μουσική, φοράνε χαμηλοκάβαλες φόρμες, και έχουν πολύ φουσκωτό μαλλί….Αποτελούν ένα από τα βασικά θηράματα του «Macho πέφτουλα» αλλά η δύναμη του αριθμού της αγέλης, τον φοβίζει και διστάζει. Αν κάποια «Trendy» όμως απομακρυνθεί από το κοπάδι, ο «Macho πέφτουλας» δε θα αργήσει να κάνει την κίνησή του.

Οι «Tech Freaks»
Ηλικία: 20-50. Φύλλο: Κυρίως άνδρες, αλλά τα τελευταία χρόνια έχουν παρατηρηθεί και αρκετά θηλυκά δείγματα. Habitat: Στις μεσαίες διαδρομές του στίβου. Χαρακτηριστικά: Η τεχνολογία είναι η ζωή τους. Όταν συνδυάζεται με το τρέξιμο είναι ευτυχισμένοι. Φοράνε στο ένα μπράτσο armband με το nano για να ακούνε μουσική. Το nano τους συνδέεται με το nike+ στο παπούτσι τους για να μετράνε απόσταση και χρόνο. Φοράνε στο άλλο μπράτσο armband με το κινητό τους. Φοράνε στο στήθος μετρητή σφυγμών που ενημερώνει το ρολόι τους πότε έφτασαν τους ιδανικούς σφυγμούς. Στο άλλο χέρι GPS το οποίο τους δείχνει τη θέση τους. Γι αυτούς η προπόνηση δεν τελειώνει όταν σταματήσουν το τρέξιμο, αλλά τρεις ώρες μετά, αφού έχουν ανεβάσει τις λεπτομέρειες της διαδρομής τους στο site της nike, τα στοιχεία του Garmin GPS τους στο Google earth και στείλει τα στοιχεία της καρδιάς τους στον παθολόγο τους…

Οι «Βετεράνοι»
Ηλικία: 55-105 Φύλλο: Άρρεν. Habitat: Παντού – στις γρήγορες διαδρομές του στίβου – στις αργές. Στις κερκίδες. Στη μέση του στίβου. Στην άκρη του στίβου. Απλώς παντού. Χαρακτηριστικά: Φοράνε μπλούζες από τους πιο σκληρούς μαραθωνίους και υπερμαραθωνίους του κόσμου. Έχουν τις πιο γυμνασμένες γάμπες που έχετε δει και τρέχουν συνέχεια. Έχω πειστεί ότι ο βασικός τους ρόλος είναι να κάνουν τους υπόλοιπους εμάς να αισθανόμαστε δέος και να αναρωτιόμαστε αν θα τα καταφέρουμε ποτέ να φτάσουμε σε αυτήν την ηλικία και να τρέχουμε με αυτόν τον τρόπο…ή μάλλον ξεχάστε το «αυτήν την ηλικία» και κρατήστε απλώς το «με αυτόν τον τρόπο»…

Τα «Ζευγάρια»
Ηλικία: Όλες οι ηλικίες. Από 15 – 105. Φύλλο: Ένα από το καθένα. Habitat: Οι εξωτερικές διαδρομές του στίβου. Χαρακτηριστικά: Ανάλογα με την ηλικία, διαφέρουν οι συμπεριφορές τους. Κοινό χαρακτηριστικό – πηγαίνουν δίπλα δίπλα. Στις νεότερες ηλικίες, ενίοτε κρατούνται από το χέρι και συζητούν τρυφερά. Στις ηλικίες από 30-40 χειρονομούν, συζητάνε έντονα, μερικές φορές τσακώνονται και ακούγεται και κανένα «και μου τα λέγε η μάνα μου – άσε τη μάνα σου εκεί που βρίσκεται – τι σου φταίει και η μάνα μου τώρα». Στις ηλικίες από 40 και πάνω η εικόνα είναι σαφώς πιο ήρεμη, θυμίζουν έντονα περιστέρια ή πάπιες μανδαρίνους που ζευγαρώνουν για μία ζωή και συχνά φοράνε και τα ίδια ρούχα γιατί έχουν φτάσει στο επίπεδο που ψωνίζει η γυναίκα και για τους δυο τους…

Οι «Παχουλοί»
Ηλικία: Όλες οι ηλικίες. Φύλλο: Όλα τα φύλλα. Habitat: Έξω και από τις πιο εξωτερικές διαδρομές του στίβου, οι πιο διακριτικοί δρομείς. Σίγουρα δε θα ενοχλήσουν ή δε θα ανακόψουν την πορεία κανενός. Χαρακτηριστικά: Ίσως οι πιο συμπαθείς και διακριτικοί δρομείς. Κοινό τους χαρακτηριστικό. Έχουν κάποια παραπανίσια κιλά. Κοινός τους στόχος. Να σταματήσουν την εκπληκτικά καθιστική ζωή του σύγχρονου ανθρώπου και να αρχίσουν κάτι εύκολο και ευχάριστο στη ζωή τους. Το πιο εντυπωσιακό χαρακτηριστικό τους είναι ότι αποτελούν τη μόνη κατηγορία με εντυπωσιακή και γρήγορη εξέλιξη. Αν συνεχίσουν μετά τις 3-4- φορές, μέσα σε διάστημα 2-3 μηνών τρομάζεις να τους αναγνωρίσεις και πρέπει μετά να τους κατατάξεις σε μία από τις άλλες κατηγορίες.

Οι «Συνηθισμένοι»
Η πιο βαρετή κατηγορία. Συγνώμη αλλά αν δεν αναγνωρίσατε τα χαρακτηριστικά σας σε καμία από τις παραπάνω κατηγορίες, ανήκετε στους συνηθισμένους. Είστε δρομείς, αλλά δεν έχετε κάποιο αστείο χαρακτηριστικό άξιο σχολιασμού. Τα ρούχα σας είναι νορμάλ, η συμπεριφορά σας νορμάλ, το τρέξιμό σας νορμάλ. Όσο βέβαια νορμάλ μπορεί να θεωρείται το γεγονός ότι βρέξει – χιονίσει, πρωί - βράδυ, Καλοκαίρι – Χειμώνα, εσείς είστε εκεί και τρέχετε! Καλά δε βαρεθήκατε ακόμα; Σας αφήνω τώρα γιατί πήγε αργά και πρέπει να πάω για τρέξιμο… ;-p

Ονειρεύτηκα χθες…

Όλα ήταν μαύρα… κι εγώ έτρεχα… γιατί αυτό ήξερα να κάνω γιατί αυτό μπορούσα να κάνω. Δεν έβλεπα που πήγαινα, δεν έβλεπα τι πάταγα και απλά έτρεχα. Χωρίς συναίσθημα, χωρίς κούραση, χωρίς σκοπό. Ένα άσχημο τρέξιμο με άδειο μυαλό γιατί δεν υπήρχαν ερεθίσματα. Τίποτα γύρω μου – όλα μαύρα.

Και μετά άρχισε να χαράζει. Ένα άσχημο φως, εκτυφλωτικό και ανελέητο πορτοκαλί, που μου χτύπαγε τα μάτια κι έκαιγε το μυαλό. Και τότε κατάλαβα – όλα γύρω μου ήταν καμένα. Πάταγα καμένα, έβλεπα καμένα, ήμουνα καμένη. Σταμάτησα. Λύγισα. Έκλαψα.

Και τότε, επειδή ήταν όνειρο και όλα συμβαίνουν στα όνειρα αρκεί να το θες, σηκώθηκα και με πείσμα άρχισα να ξανατρέχω. Γιατί πίστεψα σε κάτι. Πίστεψα ότι θυμάμαι πώς ήταν τα πάντα πριν καούν. Και όπως ακριβώς έγινε στο «Παραμύθι χωρίς τέλος» και στον «Υφαντόκοσμο» άρχισε η αναγέννηση. Στα πόδια μου άνθιζε το χώμα, φύτρωναν δέντρα παντού. Και όσο έτρεχα, τόσο πρασίνιζε η φύση γύρω μου και γλύκανε η μέρα και τρέχανε νερά παντού. Και συνέχισα να τρέχω, γιατί αυτό ήξερα να κάνω γιατί αυτό είχε πια νόημα.

Ήταν όμως μόνο ένα όνειρο. Και τέτοια θαύματα δε γίνονται. Το υποσυνείδητο μου όμως μου φώναξε αυτό που πρέπει να κάνουμε. Να μην ξεχάσουμε. Και να μην αποδεχτούμε μια άσχημη, μαύρη ζωή χωρίς ερεθίσματα…

Τετάρτη 29 Αυγούστου, πενθούμε για τις απώλειες της Ελλάδας

Πάπαλα οι διακοπές...

Μόλις γύρισα από τις διακοπές μου και κοιτάζω απελπισμένα να βρω λόγους να ξαναφύγω…. Ετεροδημότης δεν είμαι, ούτε δημόσιος υπάλληλος για να λείψω κανά δεκαήμερο για τις εκλογές και η 28η Οκτωβρίου (ναι – η 28η Οκτωβρίου - Καλοκαίρι θα είναι ακόμα – μη γελάτε) πέφτει Κυριακή!!!! Οπότε η μόνη λύση είναι κανένας αγώνας κάπου στην όμορφη (απλά δυστυχώς καμένη πια) Ελλάδα… μέχρι τότε λοιπόν!

Τι να κάνετε όταν δεν έχετε χρόνο για προπόνηση.

Όχι δε θα σας κάνω κήρυγμα. Πρώτον γιατί δεν είμαι παπάς και δεύτερον γιατί σας πιστεύω. Υπάρχουν φάσεις στη ζωή μας χαρούμενες ή λιγότερο χαρούμενες (και συνήθως δυστυχώς είναι οι δεύτερες), που όντως, ο,τι και να κάνετε δεν υπάρχει ούτε μισή ώρα για προπόνηση. Φάσεις που λόγω κάποιας οικογενειακής υποχρέωσης, περίθαλψης κάποιου συγγενικού προσώπου, σπουδών, εξετάσεων, ή για κάποιον άλλο λόγο, υπολογίζετε τα λεπτά που έχετε μέσα στη μέρα ώστε να τα καταφέρετε όλα: Δουλειά, μετακίνηση, υποχρέωση, κάποιο μάζεμα στο σπίτι, κάποιος ύπνος.

Ναι, το ξέρω, το συνειδητοποιώ, περνάω ακριβώς αυτή τη φάση τώρα. Και ίσως είναι η χειρότερη στιγμή να την περνάω γιατί συν όλων των άλλων, αποφάσισε και ο μισός πληθυσμός της Ελλάδας να παντρευτεί. Κάτι το δίσεκτο έτος που ακολουθεί, κάτι ο καλός καιρός, κάτι η ηλικία, (όχι η δική μου βέβαια, των άλλων πάντα) έχουν οδηγήσει σε κύμα γάμων, από το οποίο πρέπει να επιβιώσουμε και να επιβιώσουμε αξιοπρεπώς γιατί αλλιώς θα με πουν ακοινώνητη γαϊδούρα και θα έχουν και δίκιο οι φίλοι μου.

Συμπέρασμα; ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΑΙΝΩ ΝΑ ΠΑΩ ΓΙΑ ΤΡΕΞΙΜΟ! Εδώ δεν προλαβαίνω να κοιμηθώ, δεν προλαβαίνω να σκεφτώ – το τρέξιμο θα προλάβω; Ακολουθεί λοιπόν το απόσταγμα της σοφίας μου σχετικά με το τι να κάνετε αν ποτέ βρεθείτε σε ανάλογη κατάσταση:

1. Σκάλες, σκάλες, σκάλες!

Οι σκάλες είναι η καλύτερη εφεύρεση του σύγχρονου ανθρώπου. Μπορεί να αφήσαμε το δάσος μας και να ήρθαμε να ζήσουμε σε τσιμεντένιες τρύπες, μπορεί να κάψαμε όλα τα δέντρα μας, αλλά τουλάχιστον φτιάξαμε σκάλες για να σκαρφαλώνουμε. Όπως το έχω υπολογίσει εγώ, ζω στον πρώτο και παρκάρω στο υπόγειο γκαράζ – δύο όροφοι, δουλεύω στο δεύτερο και παρκάρω στο δεύτερο υπόγειο, άλλοι τέσσερεις όροφοι. Βέβαια το πρωί, με το Laptop στον ώμο, την τσάντα στο ένα χέρι, το κινητό στο άλλο, το handsfree στα δόντια, (έχετε δει τα πρόστιμα του ΚΟΚ αν μιλάς στο κινητό σου όταν οδηγείς;;; ναι στα δόντια το handsfree να μην το ξεχάσω…!) και την τσάντα με το ταπεράκι και τα φρούτα στον αγκώνα, πολύ συχνά λέω παράτα το θα πάρω το ασανσέρ… Μετά όμως σκέφτομαι ότι μπορεί για τις υπόλοιπες τουλάχιστον τρεις ώρες να κάθομαι σε μια καρέκλα μπροστά από μια οθόνη, οπότε φτύνω το handsfree στην τσάντα, ρίχνω το κινητό πάνω στα φρούτα και… κατεβαίνω…. Αν υπολογίσω και την αναχώρηση μιλάμε για δώδεκα ορόφους. Μια χαρά - αναλογεί στην προθέρμανση…

2. Meetings – και επί γης ειρήνη…!

Τα meetings δεν είναι μόνο ένας καταπληκτικός τρόπος να γνωρίσεις κόσμο, να αποφύγεις να απαντήσεις σε ενοχλητικά τηλέφωνα, e-mails, fax κλπ. Είναι και μια υπέροχη ευκαιρία για προπόνηση. Το κόλπο είναι να τα οργανώνετε πάντα εσείς. Έτσι μπορείτε:

α. Να επιλέγετε την πιο μακρινή αίθουσα – σε άλλο όροφο, άλλο τμήμα, άλλο κτήριο ει δυνατόν.
β. Να πηγαίνετε πάντα πριν από τους υπόλοιπους να τσεκάρετε ότι είναι καθαρή η αίθουσα, ότι ο κλιματισμός δουλεύει, δεν υπάρχει άλλος μέσα που έχει ξεμείνει από άλλο meeting κλπ.
γ. Να γυρίζετε, να ειδοποιείτε τους άλλους ότι όλα είναι εντάξει και άντε πάμε όλοι μαζί να σας δείξω που γίνεται το meeting.
δ. Να ξεχνάτε κάτι σημαντικό ώστε να μπορείτε να επιστρέφετε στο γραφείο σας για να το φέρετε στο meeting. Είστε περισσότερος κερδισμένος/η αν τα αντικείμενα είναι δύο, περίπου ενάμιση κιλού και ενώ περπατάτε προς το meeting ανεβοκατεβάζετε τα χέρια σας…
ε. Να προσφέρεστε να συνοδεύσετε τους εξωτερικούς συνεργάτες μέσα κι έξω από την εταιρεία. Να τους αναγκάζετε επίσης και αυτούς να ανεβοκατεβαίνουν από τις σκάλες. Για να τους πείσετε μπορείτε να χρησιμοποιείτε πλήθος ευφάνταστων δικαιολογιών του τύπου «το ασανσέρ μας περνάει μια περίεργη φάση και προσπαθούμε να μην το κουράζουμε» ή «ουπς – το ακούσατε και εσείς αυτό το μπαμ; Μάλλον πρέπει να πάμε με τα πόδια…»
στ. Τέλος να προσφέρεστε εσείς να φέρνετε ποτά, νερά, καφέδες κλπ – όσο πιο πολλά τόσο το καλύτερο… και προς θεού ΜΗΝ χρησιμοποιήσετε δίσκο – θα σας μειώσει τις διαδρομές και θα χαλάσει την προπόνηση…

3. Τρίπτυχο νερό, καφές, τουαλέτα….

Έχετε υπολογίσει ποτέ πόσες φορές σηκώνεστε από το γραφείο σας για να πιείτε νερό, καφέ ή να πάτε στην τουαλέτα; Δυο – τρεις φορές τη μέρα;;; ΜΕΓΑ λάθος!!! Δεν πετυχαίνουμε τίποτα έτσι – πρέπει να προσπαθήσετε παραπάνω. Μην ξεχνάτε ότι όσο πιο πολύ πίνετε, πέρα από το ότι φυσικά ενυδατώνεστε, τρέχετε καλύτερα, φτιάχνετε επιδερμίδα και συκώτι (με αυτήν τη σειρά όμως), τελικά αυξάνετε και τα ταξίδια σας προς την τουαλέτα και προπονείστε. Σημαντικό – ποτέ μην έχετε μπουκάλι με νερό στο γραφείο σας – το κόλπο είναι να πίνετε, να τελειώνετε το ποτήρι και να πηγαίνετε να ξαναγεμίζετε. Επίσης σημαντικό – μην πίνετε ποτέ επιτόπου στον ψύκτη το νερό. Η σωστή ακολουθία κινήσεων είναι η εξής: σηκώνεστε (πριν διψάσετε – γενικά ισχύει το ότι όταν πια διψάσετε είναι αργά για τον οργανισμό σας), πάτε στην κουζίνα, παίρνετε ένα ποτήρι, πηγαίνετε στον ψύκτη, γεμίζετε με νερό, επιστρέφετε στο γραφείο σας, πίνετε, επαναλαμβάνετε τουλάχιστον τρεις φορές και μετά λογικά τρέχετε μέχρι την τουαλέτα….

Με συντηρητικούς υπολογισμούς και με το περιθώριο λάθους που φυσικά υπάρχει καθώς οι αποστάσεις διαφέρουν από γραφείο σε γραφείο, αν ακολουθήσετε τα παραπάνω με συνέπεια (δείτε το ως πρόγραμμα προπόνησης) διανύετε εβδομαδιαίως τουλάχιστον 15 χιλιόμετρα! Αρκούν λοιπόν για να καταφέρετε να επιβιώσετε της δύσκολης περιόδου της ζωής σας… απλά προσέξτε μη σας γίνουν συνήθεια γιατί μάλλον δε θα χαρούν πολύ οι διευθυντές σας όταν καταλάβουν τι κάνετε… εκτός φυσικά αν εσείς είστε ο διευθυντής/τρια οπότε ουπς – δεν έπρεπε να διαβάσετε όλα τα παραπάνω!

Κατεδάφιση του διατηρητέου στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου, νο 17

Όσοι ζουν στο κέντρο της Αθήνας, έχουν πάει βόλτα ποτέ στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου, έχουν τρέξει στον πεζόδρομο κάτω από τα πανέμορφα πλατάνια και έχουν θαυμάσει τα όμορφα κτίρια που απομένουν στην περιοχή, θα καταλάβουν αμέσως για ποιο κτίριο μιλάμε.

Αυτό το κτίριο, με κάποιες συνοπτικές διαδικασίες, αποχαρακτηρίστηκε από διατηρητέο (είχε χαρακτηριστεί ως διατηρητέο το 1978) και πρόκειται να κατεδαφιστεί!

Διαβάστε κάποιες πολύ σημαντικές πληροφορίες παρακάτω, καθώς δεν πρόκειται ούτε για ερείπιο, ούτε για τυχαίο κτίσμα που πληγώνει τα μάτια μας και την ψυχή μας. Είναι ένα από τα λίγα που δίνουν ακόμα κάποιο χαρακτήρα στην πόλη μας και αποτελεί μέρος της ιστορίας μας. Ας μη γίνουμε και εδώ σαν την Κίνα που χάριν της προόδου ισοπεδώνουν ολόκληρα χωριά…

ΘΑ ΚΑΤΕΔΑΦΙΣΟΥΝ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΕΧΝΗΣ ΓΙΑ ΝΑ ΦΑΙΝΕΤΑΙ Η ΕΞΕΔΡΑ ΤΟΥ ΕΣΤΙΑΤΟΡΙΟΥ;

ΑΠΟΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΔΙΑΤΗΡΗΤΕΟΥ Δ. ΑΡΕΟΠΑΓΙΤΟΥ 17

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΚΑΤΟΙΚΩΝ

Την Τρίτη 3/7/2007 στο ΥΠΠΟ, σε πολύωρη κοινή συνεδρίαση του ΚΑΣ και του ΚΣΝΜ (που ορίστηκε αιφνιδιαστικά την Παρασκευή 29/6/07 χωρίς να ειδοποιηθούν οι έχοντες έννομο συμφέρον) αποφασίστηκε, με μια ψήφο διαφορά (την διπλή ψήφο του προέδρου) ο αποχαρακτηρισμός του κτιρίου της Διονυσίου Αρεοπαγίτου 17 από 'Εργο Τέχνης, με σκοπό να ακολουθήσει αποχαρακτηρισμός και του αρ. 19 και να κατεδαφισθούν. Αιτιολογία: η θέα από το Νέο Μουσείο Ακροπόλεως που θεωρήθηκε υπέρτερο δημόσιο συμφέρον.

Παρά την απόπειρα αιφνιδιασμού, πρόλαβαν να ταχθούν κατά της κατεδάφισης η Ελληνική Εταιρεία για την Προστασία του Περιβάλλοντος και της Πολιτιστικής Κληρονομιάς, Πανεπιστημιακές Σχολές, ο Δήμος Ιωαννίνων, Ακαδημαϊκοί, Καθηγητές Πανεπιστημίου κ.α.

Το κτίριο της Διον. Αρεοπαγίτου 17, είναι έργο του 1930 του Ηπειρώτη αρχιτέκτονα Βασίλη Κουρεμένου (1875 – 1957) . Ο Κουρεμένος ήταν αριστούχος της Ecole des Beaux Arts στο Παρίσι, Ακαδημαϊκός, ζωγράφος, καθηγητής στο ΕΜΠ, φίλος του Ελ. Βενιζέλου και του Pablo Picasso. Τιμήθηκε με διεθνή βραβεία για το έργο του στο Παρίσι, την Κωνσταντινούπολη, την Ελλάδα, το Δουβλίνο.

Το κτίριο θεωρείται από τους μελετητές ως ένα από τα πιο σημαντικά της εποχής του μεσοπολέμου στην Αθήνα, ίσως το ωραιότερο δείγμα Art Deco στην πόλη. Την όψη του κοσμούν γλυπτά, ψηφιδωτά, ορθομαρμαρώσεις από κόκκινο και γκρίζο μάρμαρο.

Χαρακτηρίζεται διατηρητέο από το ΥΠΕΧΩΔΕ το 1978 και έργο τέχνης από το ΥΠΠΟ το 1988. Σε όλους τους αρχιτεκτονικούς διαγωνισμούς του Νέου Μουσείου της Ακρόπολης, η ύπαρξη των διατηρητέων 17 & 19 είναι βασική προϋπόθεση για το σχεδιασμό. Στο Νέο Μουσείο επιτρέπεται κατά παρέκκλιση ύψος 24μ., ώστε να «συνομιλεί με τον Παρθενώνα» πάνω από τα κτίρια της περιοχής.

Το ΚΑΣ το 2003 δικαιολογεί τη θετική του απόφαση για την ανέγερση του Μουσείου με το σκεπτικό ότι το Μουσείο δεν θα είναι ορατό από την Δ. Αρεοπαγίτου και συνεπώς δε θα επιβαρύνει τα μνημεία και τα διατηρητέα κτίρια. Εγκρίνει δηλαδή την ανέγερση του Μουσείου, επειδή ο τεράστιος όγκος του κρύβεται από τα κτίρια της Δ. Αρεοπαγίτου! Με το ίδιο σκεπτικό εγκρίνεται η ανέγερση και από το ΣτΕ το 2005.

Με την κατεδάφιση των δύο αυτών διατηρητέων κτιρίων ουσιαστικά ακρωτηριάζεται ο αρχιτεκτονικός χαρακτήρας της Δ. Αρεοπαγίτου. Ταυτόχρονα χάνεται ένα σημαντικό κομμάτι της σύγχρονης αστικής ιστορίας μας. Και όλα αυτά στο όνομα ενός κτιρίου – μουσείου το οποίο θα έπρεπε να είχε ως αποστολή τη διατήρηση και τη μεταφορά της μνήμης και όχι την καταστροφή της.

Και δυό λόγια για τη θέα: Από την αίθουσα των γλυπτών του Παρθενώνα φαίνεται ο Παρθενώνας και ολόκληρος ο βράχος της Ακρόπολης. Κρύβεται το Θέατρο του Διονύσου, όχι μόνο από τα κτίρια της Δ. Αρεοπαγίτου, αλλά και από τα ψηλά πλατάνια του δρόμου που αποτελούν τη «δροσιά των περιπατητών» όπως επεσήμανε η Μαρίζα Κωχ, και από τα πυκνά κυπαρίσσια του αρχαιολογικού χώρου. Θα πρέπει και αυτά να «καούν» στο όνομα του υπέρτερου δημοσίου συμφέροντος;

Τα κτίρια της Διον. Αρεοπαγίτου στην ουσία εμποδίζουν το εστιατόριο του Μουσείου να φαίνεται από τον Μεγάλο Περίπατο και τον Αρχαιολογικό χώρο. Το τεράστιο, υπαίθριο εστιατόριο θα λειτουργήσει πάνω σε μια υψηλή τσιμεντένια εξέδρα – πρόβολο (στο ύψος της στέγης του κτιρίου Βάιλερ) που εξέχει από τον κύριο όγκο του Μουσείου, προς τη Διον. Αρεοπαγίτου, επί της οποίας σημειωτέον ότι δεν επιτρέπεται χρήση εστιατορίου.

Όσο για τις πίσω όψεις των διατηρητέων, που φαίνονται από το Μουσείο, υπάρχουν λύσεις: φύτευση δένδρων, αρχιτεκτονική ανάπλαση, εικαστικές παρεμβάσεις. Αρκεί να συναινέσει το ΥΠΠΟ.

Με την σκανδαλώδη απόφαση επιχειρείται να καταλυθεί η ιερότητα του αρχαιολογικού χώρου, η πολύτιμη αρχιτεκτονική μας κληρονομιά, ο μοναδικός χαρακτήρας της Διονυσίου Αρεοπαγίτου, για να πίνει τον καφέ του ο τουρίστας με ανεμπόδιστη θέα και να ενισχυθούν έτσι οι εμπορικές χρήσεις του μουσείου. Αυτό θέλουμε;

Αν όχι, ας πάρει το μήνυμα ο Υπουργός Πολιτισμού και Βουλευτής Α Αθηνών Γ. Βουλγαράκης, τηλ. γραφείου 2103636177, fax 2103638137, email gvoulg@parliament.gr

Μαρίνα Κουρεμένου olvia@hol.gr,

Αρίστος Δοξιάδης adoxiadis@notos.biz,

Αχιλλέας Φρειδερίκος af@teknika.gr,

Nίκος Ρουσέας nrouse@tee.gr,

Μανώλης Αναστασάκης anastasakis@tee.gr ,

Μίμης Κουμαντάνος m.koumantanos@aktena.gr

Livefeeds 2.0

Θυμάστε την κοπέλα που είχε κλειστεί στην αποθήκη και μας έπαιρνε τηλέφωνο για να βγει;;;; Ε λοιπόν κάποιος τη βοήθησε και ακολουθεί συνέχεια…. Η αρχή μιας αγαπημένης online διαφημιστικής σειράς;;; Το ελπίζω…

Γιατί πρέπει να αφήσουμε ήσυχη την Πάρνηθα…

Τις τελευταίες μέρες, όπως όλοι μας σχεδόν, σοκαρίστηκα με τις πυρκαγιές στην Πάρνηθα και στο Πήλιο. Έκλαιγα πραγματικά βλέποντας την Πάρνηθα από το μπαλκόνι μου να καίγεται. Εκνευρίστηκα με όσους θεωρούσα υπεύθυνους και απορούσα πώς είναι δυνατόν να επιτρέψουν τέτοια καταστροφή. Ιδίως για την Πάρνηθα που την ξέρω γιατί τρέχω σε αυτή, όπως έγραψα ενώ ακόμα καιγόταν, πάσχισα να σκεφτώ πώς θα βοηθήσω στην αποκατάσταση της. Διάβασα τα mails και τις δημοσιεύσεις άλλων bloggers, την άμεση απαίτηση για αναδάσωση και εννοείται πως συμφώνησα. Συμφώνησα και δημοσίευσα και την πρωτοβουλία των δρομέων να τραβήξουν φωτογραφίες στην προπόνησή τους από την καμένη τώρα πια Πάρνηθα.

Συγχρόνως όμως συνέχισα να ψάχνω για το τι πραγματικά πρέπει να γίνει. Έλαβα στο mail μου και την προτροπή του wwf για το τι πρέπει πραγματικά να κάνουμε, που βασικά συνιστούσε ψυχραιμία. Ούτε λίγο ούτε πολύ, έλεγε παιδιά όχι γιούρια να σώσουμε, αλλά περιμένετε και απλά επιμείνετε στην προστασία του χώρου. Και σήμερα έπεσα πάνω σε αυτό το blog και διάβασα αυτό το post: Διαβάστε το μέχρι τέλους για να γνωρίζετε τον κόσμο μας. Για όσους δεν έχετε υπομονή παραθέτω τρεις σημαντικές παραγράφους:

Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει ώριμο μεσογειακό δάσος που κάηκε και προστατεύθηκε, χωρίς να αναγεννηθεί με φυσικό τρόπο. Αντίθετα, σε περιοχές που δεν κάηκαν τον τελευταίο αιώνα τα πεύκα λιγοστεύουν κάθε χρόνο, χωρίς δυνατότητα αναγέννησης.

Οι δασικές πυρκαγιές είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με τη διατήρηση των μεσογειακών οικοσυστημάτων. Απλώς, η οικολογική τους σημασία δεν έγινε μέχρι σήμερα κατανοητή επειδή τα αποτελέσματά τους συγχέονται με την μεταπυρική οικονομική δραστηριότητα του ανθρώπου, ιδιαίτερα με την υπερβόσκηση και την οικοπεδοποίηση που οδηγούν σε αποδάσωση.

Και τέλος:

[Στις αναδασώσεις] …Κανέναν δεν ενδιαφέρει τι φυτεύεται, αρκεί οι φυτεύσεις να καλύπτουν μεγάλη έκταση. Στο πληγωμένο από τη φωτιά οικοσύστημα καλούνται τα σχολεία, οι φορείς, οι σύλλογοι, οι πολίτες γενικά, να συμμετάσχουν σε άχρηστες και πολλές φορές επιζήμιες αναδασώσεις. Αγνοείται απ' όλους ότι η φύση έχει προστατέψει και έχει φυλάξει πλούσιο αναγεννητικό υλικό, που είναι έτοιμο να ξαναδημιουργήσει το δάσος. Βαριά μηχανήματα, προκειμένου να ανοίξουν χώρους φύτευσης, ξηλώνουν τους θάμνους, που θα παραβλάσταιναν σύντομα και θα προστάτευαν άμεσα το έδαφος. Οι σπόροι των πεύκων σκεπάζονται με το χώμα του οργώματος ή συνθλίβονται από τις ρόδες των οχημάτων. Στη θέση των ντόπιων, άριστα προσαρμοσμένων, φυτών τοποθετείται ο,τι διαθέσιμο έχουν τα κρατικά φυτώρια, όπως αγγελικές, πικροδάφνες, πυράκανθοι, που προορίζονται για τα πάρκα ή τις αυλές των σπιτιών και είναι τελείως ακατάλληλα για δασικά οικοσυστήματα.

Συμπερασματικά, το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να προστατέψουμε το δάσος με την απαίτησή μας να μην καταπατηθεί και την προστασία του από την υπερβόσκηση. Η Πάρνηθα είναι σαφώς ιδιαίτερη γιατί είχε έλατα όπως θα δείτε και στο άρθρο και αυτά χρειάζονται σκιά για να αναπτυχθούν, αλλά το σίγουρο είναι ότι δεν πρέπει να ορμίσουμε στην αναδάσωση.

Βάση όλων αυτών, θα συνεχίσω προφανώς να ζητώ την προστασία του δάσους. Απλά θα συνεχίσω συγχρόνως να προσπαθώ να μορφώνομαι και θα αφήσω τα ελάφια και τα υπόλοιπα ζωάκια και έντομα ήσυχα στο χώρο που τους έχει απομείνει. Και προφανώς για όσο χρειαστεί θα συνεχίσω να τρέχω στον στίβο με το ταρτάν. Σαφώς χειρότερο αλλά η ψυχραιμία πρέπει να επικρατήσει. Διαβάστε και εσείς παραπάνω για το θέμα, διαβάστε και τα σχόλια στο θέμα και δείξτε το σε όσους μπορείτε. Και πολύ σημαντικό – κάντε κριτική πάντα στα κανάλια και στο τι μας λένε – έχουμε πλέον και εμείς στα Blogs δύναμη – είναι σαφές. Πρέπει όμως αυτή τη δύναμη να την ελέγχουμε….
Διαβάστε επίσης: Μύθοι και Αλήθειες για τη φωτιά στην Πάρνηθα (Τα Νέα, του Νίκου Μάργαρη)

Ψυχραιμία συνιστάται για την Πάρνηθα

Μόλις έλαβα το παρακάτω στο mail μου και το παραθέτω αυτούσιο, καθώς ο,τι γράφεται ακούγεται λογικό. Αν η υπογραφή είναι σωστή, έχει ξεκινήσει από τη WWF.

"Αγαπητοί φίλοι.

Όλοι μαζί και ο καθένας προσωπικά θρηνούμε για την καταστροφή στην Πάρνηθα.

Όλοι μαζί και ο καθένας προσωπικά θέλουμε εδώ και τώρα να κάνουμε κάτι για να ξαναδούμε τον Εθνικό Δρυμό υγιή και ζωντανό.

Όλοι μαζί και ο καθένας προσωπικά πρέπει με ψυχραιμία να κάνουμε ό,τι καλύτερο για να βοηθήσουμε.

Αυτή τη στιγμή, το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε είναι:

Να μην ανέβουμε στην Πάρνηθα. Το οικοσύστημα είναι εξαιρετικά
ευαίσθητο και η αυξημένη ανθρώπινη παρουσία στα καμένα θα το επιβαρύνει ακόμα περισσότερο, ενώ στις περιοχές που δεν έχουν καεί η ανθρώπινη παρουσία μπορεί να ενοχλήσει τα ζώα που έχουν συγκεντρωθεί εκεί.

Να μην ταίζουμε τα ελάφια. Το Δασαρχείο έχει αναλάβει πλήρως
τη σίτιση των ελαφιών, όπου αυτό απαιτείται και το WWF Ελλάς έχει ξεκινήσει πρόγραμμα περίθαλψης σε συνεργασία με το Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Το ανεξέλεγκτο τάισμα έλκει τα ελάφια στις καμένες περιοχές, από τις οποίες πρέπει να απομακρυνθούν προσωρινά, ενώ πιθανότατα μπορεί να τα βλάψει σοβαρά.

Να μη φυτεύουμε δέντρα. Οι ανεξέλεγκτες φυτεύσεις δέντρων και
θάμνων χωρίς κανένα σχέδιο μπορεί να προκαλέσουν πολύ μεγάλη επιβάρυνση, σχεδόν αντίστοιχου μεγέθους με αυτήν που προκάλεσε η πυρκαγιά, στο οικοσύστημα που προσπαθεί να ανακάμψει. Οι όποιες αναδασώσεις γίνουν θα πρέπει να γίνουν βάση μελέτης.

Μπορείτε να μείνετε κοντά μας για να ενημερώνεστε για τις νέες εξελίξεις και να εγγραφείτε στο site μας ( www.wwf.gr ) για να προσφέρετε εθελοντική εργασία στις μελλοντικές εργασίες αποκατάστασης.
Μπορείτε επίσης να υπογράψετε την έκκληση του WWF Ελλάς ( www.politics.wwf.gr ) προς τον Πρωθυπουργό για αποκατάσταση της Πάρνηθας και προστασία των δασών της χώρας.


Κωνσταντίνος Λιαρίκος
Οικονομολόγος MSc, DSPU
Υπεύθυνος περιβαλλοντικών δράσεων
WWF Ελλάς
Φιλελλήνων 26 105 58 Αθήνα
Τηλ. 210-3314893
e-mail: c.liarikos@wwf.gr

Ο Μαραθώνιος Ολύμπου…

Ο Όλυμπος είναι ένα εκπληκτικό βουνό και το να τρέχεις σε αγώνα εκεί είναι μία από τις ομορφότερες εμπειρίες που είχα ποτέ.. Δυστυχώς ήδη από το θρόνο του Δία, είχα βγει εκτός χρόνου, καταλήγοντας να φτάσω στα Πριόνια στις δέκα ώρες, μία ολόκληρη ώρα μετά την ώρα αποκλεισμού, αλλά και πάλι η εμπειρία παραμένει συγκλονιστική. Θα ήθελα να μπορούσα να πω ότι δεν πειράζει και του χρόνου θα τα καταφέρω καλύτερα, αλλά αυτό αποκλείεται καθώς του χρόνου οι δέκα ώρες (όσο δηλαδή μου πήρε εμένα να κάνω τα 31,1 χλμ) θα είναι το όριο αποκλεισμού για όλο τον αγώνα, οπότε για το άμεσο μέλλον χλωμό το βλέπω...

Παρόλα αυτά ο συγκεκριμένος αγώνας, όπως όλοι οι αγώνες άλλωστε, πέρα από υπέροχες εικόνες μου έδωσε και πολλές γνώσεις τις οποίες παραθέτω για όσους αποφασίσουν να τον τρέξουν ερασιτεχνικά…

1. Μην κοιμηθείτε σε ξενοδοχείο το οποίο είναι δίπλα σε disco – night club. Θα καταλήξετε με τα νεύρα τσατάλια και καθόλου ύπνο, οπότε το πρωί θα κουτουλάτε…

2. Βάλτε αντηλιακό με ψηλό δείκτη προστασίας πριν φύγετε. Λογικά θα σας προστατέψει μέχρι το τέλος του αγώνα, ιδίως αν είναι αδιάβροχο… μην ξεκινήσετε όμως χωρίς καθόλου αντηλιακό – θα καείτε…

3. Πάρτε νερό μαζί σας! Πολύ νερό όμως – όχι αστεία. Και γεμίστε τα camelback σας ή ότι άλλο έχετε, οπουδήποτε έχετε την ευκαιρία…

4. Στο πρώτο μισό του αγώνα δε χρειάζεστε γυαλιά ηλίου. Οπότε για να μην τα χάσετε (όπως κάποια γνωστή μου - ονόματα δε λέω – Χριστίνα τη λένε) και δεν πηγαίνετε σφαίρα, βάλτε τα σε κάποια τσέπη, μπανάνα, σακίδιο, ή απλά δέστε τα…. δε συμφέρει να τα χάσετε – θα καταλήξετε να κατεβαίνετε τα ζωνάρια βλέποντας πεταλούδες από τον πολύ ήλιο….(α ρε Χριστίνα….)

5. Πάρτε χρήματα μαζί σας. Θα σας βοηθήσουν αν χάσετε τους χρόνους και χρειαστείτε να πληρώσετε νερό στα καταφύγια … και με αυτήν την ευκαιρία θέλω να πω – ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΙΩΑΝΝΗ ΓΙΑ ΤΟ ΚΕΡΑΣΜΑ ΣΤΟ ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ ΓΙΟΣΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΔΗΣ ΚΑΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΑΙΔΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΡΥΘΡΟ ΣΤΑΥΡΟ ΓΙΑ ΤΟ ΚΕΡΑΣΜΑ ΣΤΟ ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ ΣΠΗΛΙΟΣ ΑΓΑΠΗΤΟΣ!!!

6. Πάρτε μπατόν μαζί σας αν έχετε – πολύ πρακτικά, ιδίως αν θέλετε να κατέβετε πατώντας στα πόδια σας και όχι πετώντας …

7. Υπολογίστε ότι χρειάζεστε τον τριπλό (περίπου) χρόνο ανά χιλιόμετρο στην ανάβαση από όσο κάνετε συνήθως…

8. Υπολογίστε ότι τα τηλέφωνα κατά βάση δεν πιάνουν…

9. Ετοιμαστείτε να γελάτε συνέχεια με τους άλλους δρομείς που τρέχουν μαζί σας και με τα κλασσικά σχόλια τους σε κάθε χιλιομετροδείκτη στην ανάβαση– «αχ Παναγία μου» – «μόλις ένα χιλιόμετρο κάναμε;» - «μόνο ανηφόρα έχει ακόμα;» - «σε πόση ώρα είναι ο αποκλεισμός;» -«Και μου τα ΄λεγε η μανούλα μου…» και άλλα τέτοια χαριτωμένα…!

10. Και ετοιμαστείτε για έναν υπέροχο αγώνα στο βουνό των θεών! Καλή επιτυχία!

Δρομείς, Ποδηλάτες, Περιπατητές...

(από το site του www.runningnews.gr)

...Την Κυριακή 8 Ιουλίου στις 9 το πρωί η ομάδα των φίλων του RunningNews.gr θα συγκεντρωθεί στην Αγία Τριάδα της Πάρνηθας να κάνει την καθιερωμένη της προπόνηση, σαν ύστατη ένδειξη διαμαρτυρίας. Στο πλευρό μας θα έχουμε και φίλους ποδηλάτες και περιπατητές και ελπίζουμε κάποια Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Ήδη ο ραδιοφωνικός σταθμός «Μελωδία FM 99.2» έχει στηρίξει επικοινωνιακά αυτή την προσπάθεια και σας καλούμε όλους να παρευρεθείτε σε αυτή τη πρωτοβουλία ευαισθητοποίησης.

Υπάρχει ήδη ανοιχτή συζήτηση στο Φόρουμ του running news για το θέμα της πυρκαγιάς στην Πάρνηθα και των κινητοποιήσεων της επόμενης μέρας, όπου μπορείτε να καταθέτετε τις απόψεις σας,

Χάσαμε την Πάρνηθα

Χθες χάσαμε το ωραιότερο μέρος της Αττικής. Για όσους από εμάς τρέχουμε, χάσαμε ένα από τα πιο ωραία, ζωντανά, πράσινα μέρη που θα μπορούσαμε ποτέ να βρεθούμε μέσα σε μισή ώρα κατά μέσο όρο από τα σπίτια μας. Καταστράφηκε ο βιότοπος σπάνιων ζώων όπως μαθαίνω από τις ειδήσεις, όπως για παράδειγμα το κόκκινο ελάφι και αλλάζει όλο το μικροκλίμα της Αττικής. Ο Αντώνης Θεοχάρης, δασολόγος στην Πάρνηθα μιλάει για ανυπολόγιστη περιβαλλοντική καταστροφή και δήλωσε στο ραδιοφωνικό σταθμό flash 96 ότι «μετά από χίλια χρόνια θα ξαναφυτρώσουν έλατα».

Και λέω εγώ τώρα που το έχω ξαναζήσει το παραμύθι όπως όλοι μας. Μπορούμε εμείς να κάνουμε κάτι; Θέλουμε! Όλοι μας! Πραγματικά! Για παράδειγμα έχουμε το γύρο της Πάρνηθας που δεν πληρώνουμε για να συμμετάσχουμε. Μια ιδέα ίσως θα ήταν να δώσουμε κάποια χρήματα όσοι θέλουμε για να αγοράσουμε δέντρα και να βρεθούμε όλοι μαζί ένα Σάββατο και να τα φυτέψουμε. Και μετά όταν πηγαίνουμε στην Πάρνηθα για προπόνηση να αφιερώνουμε το χρόνο που χρειάζεται για να τα φροντίσουμε; Δεν ξέρω – υποθέτω ότι κάπως έτσι γίνεται;

Εγώ πάντως δεσμεύομαι ότι θα το προτείνω στους διοργανωτές και θα προσπαθήσω να μαζέψω όσο το δυνατό περισσότερο κόσμο να βοηθήσει τόσο χρηματικά όσο και εθελοντικά… και ποιος ξέρει μπορεί να καταφέρουμε να ανατρέψουμε την εικόνα της ερημοποίησης που μας σπαράζει την καρδιά όποτε ταξιδεύουμε…. Γιατί δεν ξέρω για εσάς, αλλά εγώ κάθε φορά που οδηγώ σε όλη την Ελλάδα νιώθω ένα σφίξιμο στην καρδιά βλέποντας τα καμένα… και σκέφτομαι πάντα – γιατί δεν κάνουν αναδάσωση; Τώρα που είναι δίπλα μου όμως μπορώ κι εγώ να βοηθήσω πιστεύω…. Εσείς θα βοηθήσετε;

Υ.Γ. το ξέρω ότι δε σας έχω πει ακόμα για τον Όλυμπο – προσπαθώ να ξεκουραστώ ακόμα – μόλις συνέλθω θα σας γράψω τι έγινε … :-)

1st Runner's Festival

Χθες το βράδυ πήρα μέρος στο 1st Runner's Festival. Τι είναι αυτό; Μια γιορτή ουσιαστικά, στην οποία πηγαίνει όποιος ενδιαφέρεται για το τρέξιμο και μπορεί να τρέξει συγκεκριμένη απόσταση, χρονομετρημένη με ακρίβεια…

Ο «αγώνας» είναι εντός σταδίου και ο κάθε συμμετέχοντας μπορούσε να διαλέξει αν θα τρέξει 1.000 μέτρα, 5.000 μέτρα, 10.000 μέτρα ή σκυταλοδρομία 4x1.000 μέτρα…

Εγώ βέβαια ως απείθαρχη και άτομο που βαριέται να τρέχει μέσα στο στάδιο, δήλωσα τα 10 km γιατί θεώρησα ότι είναι μια καλή προπόνηση πριν το μαραθώνιο του Ολύμπου γιατί αν δεν τρέξω σε κανά βουνό ή σε κανά δρόμο, στα 40 λεπτά βαριέμαι στο στάδιο και σταματάω…

Τι κάνεις όμως όταν τρέχεις επί μία ώρα (τόσο μου παίρνουν τα 10 χλμ και δε θέλω σχόλια!!!) γύρω γύρω; Σκέφτεσαι τι post θα γράψεις την επόμενη μέρα στο blog σου; Όντως, αλλά όχι μόνο. Ακολουθεί λοιπόν μια καταγραφή του τι σκέφτομαι εγώ και την αφιερώνω με όλη μου την αγάπη στο φίλο μου, που και βαριέται το τρέξιμο απίστευτα και είναι πάντα εκεί και με περιμένει να τελειώσω…:-)

1ος γύρος
Χμμμ καλά αρχίσαμε, αλλά με τσιμπάει η σπλήνα μου...
2ος γύρος
Ουπς – Χριστίνα κρατήσου στη δεύτερη διαδρομή σε περνάνε ήδη οι πρώτοι ...
3ος γύρος
Ρε γμτ τη σπλήνα μου…. Καλά να πάθω κι εγώ και η λαιμαργία μου – τι το ήθελα το ενεργειακό ποτό πριν τον αγώνα; Το νερό δε μου κάνε – ηλίθια λαίμαργη πότε θα μάθεις;
4ος γύρος
Αυτός δε με είχε περάσει και πριν; Συγγνώμη πόσους γύρους μου έχει ρίξει ήδη;
5ος γύρος
Καλά βγήκε το φεγγάρι! Τέλειο! Έχουν μεγαλώσει και οι μέρες πλησιάζουμε στη μεγαλύτερη μέρα του καλοκαιριού… Στις 22 δεν είναι αυτό; Και μετά μικραίνουν πάλι.. Στο μαραθώνιο του Ολύμπου θα έχουμε φως ακόμα όταν τερματίζω.. ευτυχώς γιατί αλλιώς θα με ψάχνουν… μπαταρίες έχω στο φακό κεφαλής μου;;;
6ος γύρος
Τώρα εγώ μπερδεύτηκα… είμαι στον 10 γύρο ή ακόμα;
7ος γύρος
Φτου… στον έβδομο είμαι ακόμα… και μου έχει πάρει ήδη τόση ώρα; Καλά ούτε του χρόνου δεν τελειώνω…
8ος γύρος
Και αυτή η σπλήνα… ρε μήπως κάνω κάτι λάθος;;;
9ος γύρος
Δε μπορεί – το γεγονός ότι είμαι η μόνη που τρέχει στην εξωτερική διαδρομή πρέπει να παίζει κάποιο ρόλο…έτσι δεν είναι; Οπότε οι δέκα γύροι που μου έχουν ήδη ρίξει οι άλλοι ουσιαστικά δεν είναι δέκα… είναι 9,95… :-)
10ος γύρος
Ωχ ο Λάζαρος! Γεια Λάζαρε! Τα λέμε μετά γιατί μου έχει βγει η γλώσσα…
11ος γύρος
Σιγά ρε φίλε! Τι φτύνεις! Είμαι από πίσω σου και έχω γίνει και από μόνη μου μούσκεμα … δε χρειάζομαι βοήθεια…
12ος γύρος
Τώρα εγώ δίψασα.. να πιω νερό; Τι αριθμό είπαν στην κλήρωση; 223 ή 323;;; δε μπορεί τόσα δώρα κληρώνουν… μια δωροεπιταγή και για μένα παρακαλώ!!!! Ε παιδιάαααα κι εμείς θέλουμε δώρα που τρέχουμε!!!
13ος γύρος
Καλά τι πλάκα που έχουν τα μικρά που τρέχουν δίπλα στο μπαμπά τους…
14ος γύρος
Τι ώρα είναι το ραντεβού αύριο; Το κουστούμι μου είναι εντάξει; Θα έχει και καύσωνα και θα σκάσω μέχρι να φτάσω στο γραφείο…
15ος
Ούπς πάλι αυτός; Καλά δεν τερμάτισε ακόμα;
16ος
Δε μπορεί πρέπει να έχουμε φτάσει στη μέση….
17ος
Πάντως το πόδι μου καλά είναι. Δεν τραβάει η τενοντίτιδα… είναι τελικά πολύ καλά αυτά τα παπούτσια…
18ος
Α να ο Αλέξανδρος με το ισοτονικό… να πιώ; Μπα... Άστο είναι που είναι η σπλήνα… θα γίνει ακόμα χειρότερα…
19ος
Κοίτα να δεις! Κάποιος σταμάτησε! Μπορεί να πηγαίνω αργά αλλά είμαι σταθερή η κυρία…! ΠΟΣΟ ΑΚΟΜΑ;;;;;; ΑΛΛΟΙ ΕΞΙ;;;; ΠΛΑΚΑ ΚΑΝΕΙ;;;;;
20ος
Καλά δε τη βγάζω έχω κορακιάσει κάτσε να πάρω το ισοτονικό από το παιδί… φτου… κλειστό είναι;;; Που να το ανοίξω ρε καλέ μου τα χέρια μου είναι μούσκεμα… κάτσε να το δαγκώσω… σκ*τ* δεν ανοίγει.. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΘΑ ΠΕΘΑΝΩ ΤΗΣ ΔΙΨΑΣ!! Α όχι εντάξει άνοιξε…
21ος
Τελικά έχει τρελό γέλιο το τρέξιμο… ιδίως όταν είμαι τελευταία…. Άσε που όλοι κοπελιά με φωνάζουν…. Χαλάλι τα φετινά μου γενέθλια… (Σημείωση του μεταφραστή: έχουν αρχίσει και συγκεντρώνονται οι δρομείς της επόμενης σειράς και φεύγουν αυτοί της πρώτης οπότε όλοι κάτι μου λένε – μπράβο κοπελιά, έτσι κοπελιά – λίγο ακόμα κοπελιά κλπ κλπ)
22ος
Άλλοι τρεις, άλλοι τρείς, άλλοι τρεις, άλλοι τρεις, άλλοι δυόμιση, άλλοι δυόμιση άλλοι δυόμιση…
23ος
Καλά μόνη μου έχω μείνει; Ά πάλι καλά υπάρχει άλλος ένας…
24ος
Εεεεεε μην κάνετε την εκκίνηση ακόμα… είμαι κι εγώ εδώ… Α εντάξει το λένε στα μικρόφωνα ότι θα με περιμένουν…. Ρε την τελευταία αθλήτρια και χειροκροτήστε την τελευταία αθλήτρια… Κάντε καμία πλάκα και πείτε και όνομα να μην ξανάρθει ποτέ ο Αλέξανδρος σε αγώνα…
25ος
Μήπως να επιταχύνω για να κάνω το μεγάλο comeback…μπα… άστο μωρέ θα τους κομπλεξάρω…καλά η Μαρία δεν έχει φύγει ακόμα; Πλάκα κάνεις!!! Τελικά έχω τρομερούς φίλους! Ουφ η γλώσσα μου βγήκε… καλά πάνω από ώρα έκανα;;;;; Μια χαρά πάμε… να δω στις πόσες ώρες θα τελειώσω στον Όλυμπο…… 8-)

Ο πραγματικός λόγος που τρέχουν οι άντρες...

... έχετε δει τη διαφήμιση της Nike "Αddicted to Running"; Αυτή που είναι κάποιος και τρέχει τρέχει τρέχει και πραγματικά σου λέει κάτι μέσα σου αν είσαι δρομέας; Είναι όλη φτιαγμένη με τέτοιο τρόπο που παραπέμπει σε κάποια εξάρτηση, μέχρι να καταλήξει αυτός που μιλάει στο ότι είναι εξαρτημένος από το τρέξιμο…πολύ καλή πραγματικά. Απλά ήταν φτιαγμένη για τους hard core δρομείς…μάλλον…ίσως… τέλος πάντων – το θέμα είναι ότι η Nike έφτιαξε και μια άλλη βασισμένη σε αυτό το concept…σατυρική – τέλεια! Απολαύστε την…

Βάλτε και 'σεις ένα χεράκι...

...να σώσουμε την κοπέλα...
Μπείτε σε αυτή τη διεύθυνση http://www.livefeeds.gr/644589663/
Είναι από κάποια εταιρεία και δείχνει μια κοπέλα κλειδωμένη μέσα σε μία αποθήκη... κάντε κλικ στην οθόνη με την κοπέλα και ακολουθήστε τις οδηγίες. Μην τρομάξετε και ελπίζω να γελάσετε! Ακόμα πιο καλό αν αντί για τη διεύθυνση που έχετε εδώ συμπληρώσετε τη φόρμα στο τέλος...
Και για να μην ξεχνιόμαστε, γιατί το συγκεκριμένο blog έχει και μια συγκεκριμένη θεματολογία... ΑΝ ΕΙΧΕ ΦΥΓΕΙ ΠΙΟ ΝΩΡΙΣ ΑΠΟ ΤΟ ΓΡΑΦΕΙΟ ΚΑΙ ΕΙΧΕ ΠΑΕΙ ΓΙΑ ΤΡΕΞΙΜΟ ΤΙΠΟΤΑ ΔΕ ΘΑ ΠΑΘΑΙΝΕ!!!! ;-)

Πως να κάνετε τα πάντα λάθος σε έναν αγώνα.

Η πρώτη φορά στη ζωή μου που έτρεξα σε αγώνα, ούσα εντελώς άσχετη από αντίστοιχες καταστάσεις, ήταν πριν από τρία χρόνια. Μέσα σε αυτό το διάστημα νομίζω ότι έχω αποκτήσει αρκετή εμπειρία σχετικά με ΟΛΑ όσα μπορεί κανείς να κάνει λάθος σε έναν αγώνα.




Σε αντίθεση λοιπόν με το δεκάλογο του σωστού αθλητή παραθέτω το "δεκάλογο του σωστού ερασιτέχνη – άσχετου", ή αλλιώς "οδηγός του πώς να κάνετε τα πάντα λάθος":




1. Να τρέξετε δέκα χιλιόμετρα ακριβώς την προηγούμενη του αγώνα, γιατί σας έπιασε άγχος ότι δεν κάνατε αρκετή προπόνηση τις προηγούμενες ημέρες γιατί είχατε πολλή δουλειά, είχε τα γεννέθλια της η κολλητή σας και ψάχνατε τι θα βάλετε, είχε ντέρμπι Ολυμπιακού - Παναθηναϊκού και μετά τις πολλές μπύρες είχατε ένα βάρος και τέλος πάντων έφτασε η προηγούμενη του αγώνα και απλά δεν έχετε τρέξει όσο πιστεύατε ότι μπορούσατε. Ε… ξέρετε δεν πάει έτσι αυτό (παρόλο που το έχω δοκιμάσει επανειλημμένως).

2. Να πάτε στο πάρτυ των γενεθλίων της κολλητής σας και να θεωρήσετε ότι θα προλάβετε να γυρίσετε νωρίς και να κοιμηθείτε αρκετά – συγκεντρωθείτε –είμαστε έλληνες – δεν υπάρχει καμία περίπτωση να τα καταφέρετε.

3. Να πάτε το προηγούμενο βράδυ στο καθιερωμένο pasta πάρτυ και να φάτε του σκασμού γιατί απλά είναι μακαρόνια και χρειάζεστε τους υδατάνθρακες. Ιδίως αν δεν έχετε συνηθίσει να τρώτε το βράδυ. Το σίγουρο είναι ότι σας περιμένει μια νύχτα ξενυχτιού από τη βαρυστομαχιά και μια γλώσσα τσαρούχι από την αφυδάτωση.

4. Να ανακαλύψετε ότι δεν έχετε πλύνει το αγαπημένο μπλουζάκι/σορτσάκι/καλτσάκι κλπ και να τα πλύνετε το βράδυ στις 23:00 – σε έξι ώρες πρέπει να τα φορέσετε – μαθητικώς αποδεδειγμένο – δε στεγνώνουν! Εκτός και αν μένετε στο Ντουμπάι και τα βγάλετε έξω να στεγνώσουν, αλλά εκεί δεν ανοίγουν τα παράθυρα και δεν υπάρχουν και αγώνες γιατί απλά πεθαίνεις αν τρέξεις έξω οπότε η μόνη λύση είναι το σεσουάρ….

5. Να αποφασίσετε ότι αφού δεν προλαβαίνετε να πλύνετε τα ρούχα σας τα οποία τα λερώσατε το πρωί που κάνατε την τελευταία αγχωμένη προπόνηση και τώρα είστε κουρασμένος/η, θα φορέσετε την εντελώς καινούρια μπλούζα που δεν έχετε ξαναφορέσει ποτέ…. ΕΙΝΑΙ ΣΙΓΟΥΡΟ την ημέρα του αγώνα θα σας ενοχλήσει κάτι: η φίρμα, η ραφή, το μανίκι, ο λαιμός, κάτι τέλος πάντων…

6. Να θεωρήσετε ότι το πρωί έχετε αρκετό χρόνο να ετοιμάσετε τα πράγματα σας. Αυτό είναι το καλύτερο γιατί έχει δύο αποτελέσματα:
a. Δεν κλείνετε μάτι από την αγωνία
b. Το πρωί είναι σίγουρο ότι δε θα βρίσκετε κάτι από τα παρακάτω:
i. Γυαλιά
ii. Καπέλο
iii. Κορδέλα
iv. Λαστιχάκι για τα μαλλιά (για τις γυναίκες)
v. Παπούτσια
vi. Κλειδιά αυτοκινήτου
vii. Το ίδιο το αυτοκίνητο
viii. Όλα τα παραπάνω

7. Να κάνετε τόση προθέρμανση με αποτέλεσμα να λαχανιάσετε πριν ακόμη ξεκινήσετε/ να μην κάνετε καθόλου προθέρμανση για να μην κουραστείτε με αποτέλεσμα να πιαστείτε απίστευτα μετά τον αγώνα.

8. Να περιμένετε μέχρι πέντε λεπτά πριν την εκκίνηση για να διαπιστώσετε ότι δε σταυρώνετε τα πόδια σας επειδή κάθεστε αλλά γιατί πρέπει να πάτε τουαλέτα. Το καλύτερο αποτέλεσμα επιτυγχάνεται αν είστε γυναίκα ή αν ο αγώνας είναι στο κέντρο μια πόλης (οπότε δεν υπάρχουν θαμνάκια, δεντράκια και λοιπά εις άκια για να σας καλύψουν). Βλέπετε την ίδια ανάγκη με εσάς ένιωσαν και όλοι οι άλλοι δρομείς και δεν υπάρχει περίπτωση να αδειάσει η τουαλέτα παρά μόνο πέντε λεπτά μετά την εκκίνηση.

9. Να χωριστείτε με τον φίλο/φίλη σας με τον/την οποία έχετε πει ότι θα τρέξετε μαζί και να πείτε ότι θα βρεθείτε στη γραμμή της εκκίνησης. Είναι εγγυημένο ότι τελικά θα τρέξετε μόνος σας στον αγώνα καθώς ο μόνος τρόπος για να ξαναβρεθείτε είναι να πάρετε την ντουντούκα/μικρόφωνο ή ο,τι άλλο έχει ο αφέτης στα χέρια του και να αρχίσετε να ανεβοκατεβαίνετε στη γραμμή της εκκίνησης φωνάζοντας το όνομα του φίλου σας. Σκεφτείτε το όμως γιατί εσείς μπορεί να τα καταφέρετε ο φίλος σας όμως μπορεί να μην εκτιμήσει την τόση δημοσιότητα.

10. Και τέλος να πιείτε όλο το Νιαγάρα στον πρώτο ανεφοδιασμό νερού ή να μην πιείτε καθόλου. Στην πρώτη περίπτωση η σπλήνα σας θα σας πιάσει σε λίγα δευτερόλεπτα και θα συνεχίσετε τον υπόλοιπο αγώνα διπλωμένοι στα τέσσερα σαν τον σκύλο, στη δεύτερη θα κορακιάσετε. Και στις δύο περιπτώσεις θα μεταλλαχθείτε σε ένα ζώο, αλλά τουλάχιστον έχετε επιλογή μεταξύ θηλαστικού και πτηνού :-)

Και… αυτό ήταν! Συγχαρητήρια! Τελειώσατε τον πρώτο σας αγώνα. Αν τα καταφέρατε να κάνετε ΟΛΑ τα παραπάνω μαζί, έχετε μάλλον απλώς καταφέρει να τερματίσετε, τελευταίοι βέβαια, οπότε μιλήστε στην κοπέλα που είναι δίπλα σας γιατί μάλλον είμαι εγώ!

Καλό ταξίδι Αμαλία...

Αμαλία σε γνώρισα μέσω του blog σου πολύ αργά δυστυχώς. Σε έχουμε ήδη χάσει. Μετά διάβασα και ο,τι άλλο έχουν γράψει πολλοί άνθρωποι για εσένα, με αφορμή εσένα, προς εσένα. Μπορεί αυτό που προσφέραμε εμείς σε εσένα να ήταν απλά ένα χαμόγελο και επιτέλους η αναγνώριση ότι δεν είσαι μόνη σου στον αγώνα σου. Εσύ όμως μας προσέφερες και συνεχίζεις να μας προσφέρεις πάρα πολλά! Από την απλή επίγνωση (ξανά αλλά δεν έχει σημασία) ότι κάθε στιγμή της ζωής μας είναι τόσο πολύτιμη μόνο και μόνο επειδή τη ζούμε, μέχρι τη γνώση ότι τελικά κάτι μπορεί να γίνει σε αυτόν τον ρημαδοτόπο όταν πολλοί άνθρωποι αντιδράσουν. Και η αντίδραση δεν ήταν της μίας στιγμής. Συνεχίζουμε και θα συνεχίσουμε. Και εσύ έκανες την αρχή. Μπορεί να την έκανες στο τέλος σου, αλλά την έκανες. Μπορείς να είσαι υπερήφανη εκεί που είσαι.

Καλό ταξίδι Αμαλία. Εμείς δε θα σε ξεχάσουμε και θα συνεχίσουμε.
"Για την Αμαλία"

Πανηγυρίζοντας την πρώτη (από το τέλος) θέση!

Χθες βρέθηκα με κάτι φίλους σε ένα μπαράκι. Και καθώς αρκετούς δεν τους ήξερα αρχίσαμε να μιλάμε για τα κλασσικά. Δουλειά, καιρός, διακοπές, χόμπι. Κάποιος λοιπόν από αυτούς που ήξερα είπε σε κάποιον από αυτούς που δεν ήξερα – ρε συ η Χριστίνα τρέχει σαν και σένα. Έλα να γνωριστείτε.

Πάντα όμως σε αυτές τις συζητήσεις είμαι μαζεμένη, γιατί το τρέχω από τρέχω έχει διαφορά. Διαφορά στο τι περιμένει ο άλλος από εσένα στο τι καταλαβαίνει και τι όχι. Του ξεκαθαρίζω λοιπόν από την αρχή, ότι ναι μεν τρέχω και τρέχω και σε αγώνες, αλλά πάντα τελευταία τερματίζω! Και η αντίδρασή του ήταν η καλύτερη που έχω συναντήσει ποτέ, γιατί μέσα στο γέλιο γυρίζει και μου λέει μπράβο ρε συ – κόλλα το - το καλύτερο είναι αυτό – κι εγώ το ίδιο!

Δε γύρισε να μου πει αυτά που μου λένε όλοι όσοι δεν έχουν ανάλογο χόμπι,– «δεν πειράζει σημασία έχει ότι τερματίζεις», ή «σημασία έχει η προσπάθεια», ή αυτό που ακούω ακόμα πιο συχνά από ανθρώπους της ηλικίας μου «τουλάχιστον κάνεις κάτι!» Πραγματικά δε με ενοχλεί κανένα από αυτά τα σχόλια και σίγουρα εκτιμώ το γεγονός ότι κάποιο κακόμοιροι κάθονται και ακούν τις εμπειρίες μου από το τόσο συγκλονιστικά ενδιαφέρον χόμπι μου :-).

Απλά ξέρω τη στιγμή που μου τα λένε, ότι δε μπορούν να καταλάβουν πόσο πολύ με γεμίζει το να ανεβοκατεβαίνω ένα βουνό τρέχοντας, ή πόσο χαλαρωτικό είναι να βάζεις το ένα πόδι μπροστά από το άλλο και να σε χτυπάει ο αέρας στο πρόσωπο ή ότι αν δε βγω να τρέξω, πονάω ολόκληρη από την ακινησία ή τέλος τη χαρά που έχω όταν προσπαθώ με τα χίλια ζόρια να φτάσω τον σαφώς μεγαλύτερο σε ηλικία αθλητή που τρέχει μπροστά μου και τελικά όχι μόνο συνεχίζει να προπορεύεται σε όλο τον αγώνα αλλά τερματίζει και μπροστά μου και είναι και πιο ξεκούραστος!! :-p

Ο άνθρωπος που μέσα στον ενθουσιασμό κατάλαβε αμέσως ότι το έλεγα με χαρά και αγάπη το ότι τερματίζω τελευταία, αγάπη γι αυτό που κάνω, για τη θέση μου στον αγώνα, για τον εαυτό μου και τους γύρω μου, α άνθρωπος που σίγουρα είναι ένας από αυτούς που στον τερματισμό κάνουν πιο πολύ θόρυβο και από αυτούς που δεν έχουν τρέξει και είναι ξεκούραστοι αλλά ψιλοντρέπονται να χειροκροτήσουν και να φωνάξουν στους τελευταίους του κάθε αγώνα, ο άνθρωπος που σίγουρα σε κάποια φάση θα έχει φάει το καυσαέριο των αυτοκινήτων που σιχτιρίζουν όταν περιμένουν και εμάς τους τελευταίους να τερματίσουμε για να περάσουν επιτέλους, ε αυτός ο άνθρωπος μου έφτιαξε χθες το κέφι και με έκανε πάλι να αισθανθώ ότι ok – δεν είμαι η μόνη παλαβιάρα που τη βρίσκω με το τρέξιμο…. Thanks

Ήρθε το internet στην Ελλάδα;

Χθες έτρεξα στα Nike Runs. Στο Golf Γλυφάδας. Και ήταν πάρα πολύ ωραία, μέσα στο πράσινο, με ωραία σηματοδοτημένη διαδρομή, με μουσική που ακούγαμε συνεχώς και από παντού, με χαμογελαστούς ανθρώπους που σημειώνανε τους αριθμούς μας και με πολλά πάρα μπουκάλια νερό, ώστε να μη διψάσουμε με τίποτα…. Και στο τέλος με μια κλήρωση που έδωσε παπούτσια, καπελάκια, armbands και συνδρομές στο περιοδικό Runner. Και για πρώτη φορά στη ζωή μου (πέρα από ένα φλουρί το 1999 :-) ) κέρδισα κι εγώ μια συνδρομή στο runner (που ήδη έχω αλλά δεν έχει σημασία). Και φυσικά πανηγύρισα δεόντως, φωνάζοντας, κάνοντας το σήμα της νίκης, ευχαριστώντας το μπαμπά μου τη μαμά μου τη θεία μου τη γιαγιά μου, το σκύλο μου, τη γάτα μου, τη γάτα του γείτονα (το πιάσατε το νόημα νομίζω) , σε τέτοιο βαθμό που όταν έφευγα, τα αυτοκίνητα με τους υπόλοιπους δρομείς μου κορνάρανε, γελούσαν και με ρώταγαν αν πήγαν όλα καλά με τη συνδρομή μου….

Αυτό που μου έκανε εντύπωση όμως ήταν το εξής: Εκεί που περίμενα για να σημειώσουν οι κοπέλες της Nike τη διεύθυνση μου για τη συνδρομή, ερχόταν ο κόσμος και ρώταγε το χρόνο του… αυτό δυστυχώς δεν είχε κρατηθεί και ο κόσμος έφευγε απογοητευμένος, αλλά οι πιο πολλοί απλά πίστεψαν ότι δεν ήταν διαθέσιμος εκείνη τη στιγμή. Και ένας νεαρός γύρισε και είπε – καλά μωρέ δεν πειράζει θα κάνω υπομονή μέχρι αύριο να τον δω στο internet που θα τον δημοσιεύσετε…. Πράγμα που δε θα γίνει βέβαια, γιατί απλά δεν υπάρχουν οι χρόνοι, δεν είναι όμως εντυπωσιακή αυτή η δήλωση; Ο κόσμος έχει αρχίσει και παίρνει το internet ως δεδομένο. Ως κάτι που εννοείται ότι θα του προσφέρεις αν θέλεις να είσαι σωστός απέναντί του, είτε είσαι εταιρεία όπως η Nike είτε διοργανωτής αγώνα.

Και θυμήθηκα εκείνη τη στιγμή έναν άλλο κύριο, γύρω στα πενήντα, στον Υμηττό στον 8ο δρόμο βουνού, που ρώταγε αν υπάρχει κάποιο site που να δημοσιεύει όλους τους μελλοντικούς αγώνες ώστε να ενημερώνεται και Online… το πιο εντυπωσιακό όμως και τότε δεν ήταν η ερώτηση, ήταν οι τρεις απαντήσεις που πήρε σχεδόν συγχρόνως και από τους τρεις ανθρώπους που τρέχαμε δίπλα του… γιατί όχι μόνο ξέραμε την απάντηση, αλλά θυμόμασταν και τις διευθύνσεις απέξω… Μη μου πείτε ότι έφτασε επιτέλους και η ώρα του internet στην Ελλάδα;;; Αν υποψιαστώ ότι οι έρευνες που δημοσιεύει το παρατηρητήριο της πληροφορίας για την Ελλάδα είναι σωστές, θα πεθάααανω… ;-)