Πέμπτη, Μαΐου 10, 2007

Πανηγυρίζοντας την πρώτη (από το τέλος) θέση!


Χθες βρέθηκα με κάτι φίλους σε ένα μπαράκι. Και καθώς αρκετούς δεν τους ήξερα αρχίσαμε να μιλάμε για τα κλασσικά. Δουλειά, καιρός, διακοπές, χόμπι. Κάποιος λοιπόν από αυτούς που ήξερα είπε σε κάποιον από αυτούς που δεν ήξερα – ρε συ η Χριστίνα τρέχει σαν και σένα. Έλα να γνωριστείτε.

Πάντα όμως σε αυτές τις συζητήσεις είμαι μαζεμένη, γιατί το τρέχω από τρέχω έχει διαφορά. Διαφορά στο τι περιμένει ο άλλος από εσένα στο τι καταλαβαίνει και τι όχι. Του ξεκαθαρίζω λοιπόν από την αρχή, ότι ναι μεν τρέχω και τρέχω και σε αγώνες, αλλά πάντα τελευταία τερματίζω! Και η αντίδρασή του ήταν η καλύτερη που έχω συναντήσει ποτέ, γιατί μέσα στο γέλιο γυρίζει και μου λέει μπράβο ρε συ – κόλλα το - το καλύτερο είναι αυτό – κι εγώ το ίδιο!

Δε γύρισε να μου πει αυτά που μου λένε όλοι όσοι δεν έχουν ανάλογο χόμπι,– «δεν πειράζει σημασία έχει ότι τερματίζεις», ή «σημασία έχει η προσπάθεια», ή αυτό που ακούω ακόμα πιο συχνά από ανθρώπους της ηλικίας μου «τουλάχιστον κάνεις κάτι!» Πραγματικά δε με ενοχλεί κανένα από αυτά τα σχόλια και σίγουρα εκτιμώ το γεγονός ότι κάποιο κακόμοιροι κάθονται και ακούν τις εμπειρίες μου από το τόσο συγκλονιστικά ενδιαφέρον χόμπι μου :-).

Απλά ξέρω τη στιγμή που μου τα λένε, ότι δε μπορούν να καταλάβουν πόσο πολύ με γεμίζει το να ανεβοκατεβαίνω ένα βουνό τρέχοντας, ή πόσο χαλαρωτικό είναι να βάζεις το ένα πόδι μπροστά από το άλλο και να σε χτυπάει ο αέρας στο πρόσωπο ή ότι αν δε βγω να τρέξω, πονάω ολόκληρη από την ακινησία ή τέλος τη χαρά που έχω όταν προσπαθώ με τα χίλια ζόρια να φτάσω τον σαφώς μεγαλύτερο σε ηλικία αθλητή που τρέχει μπροστά μου και τελικά όχι μόνο συνεχίζει να προπορεύεται σε όλο τον αγώνα αλλά τερματίζει και μπροστά μου και είναι και πιο ξεκούραστος!! :-p

Ο άνθρωπος που μέσα στον ενθουσιασμό κατάλαβε αμέσως ότι το έλεγα με χαρά και αγάπη το ότι τερματίζω τελευταία, αγάπη γι αυτό που κάνω, για τη θέση μου στον αγώνα, για τον εαυτό μου και τους γύρω μου, α άνθρωπος που σίγουρα είναι ένας από αυτούς που στον τερματισμό κάνουν πιο πολύ θόρυβο και από αυτούς που δεν έχουν τρέξει και είναι ξεκούραστοι αλλά ψιλοντρέπονται να χειροκροτήσουν και να φωνάξουν στους τελευταίους του κάθε αγώνα, ο άνθρωπος που σίγουρα σε κάποια φάση θα έχει φάει το καυσαέριο των αυτοκινήτων που σιχτιρίζουν όταν περιμένουν και εμάς τους τελευταίους να τερματίσουμε για να περάσουν επιτέλους, ε αυτός ο άνθρωπος μου έφτιαξε χθες το κέφι και με έκανε πάλι να αισθανθώ ότι ok – δεν είμαι η μόνη παλαβιάρα που τη βρίσκω με το τρέξιμο…. Thanks