Το μικρό μου σκουπιδοπείραμα στα Βριλήσσια και πώς απέτυχα μέσα σε μία μόλις εβδομάδα.

Ξεκινάω λέγοντας σας ότι είμαι από τους τυχερούς ανθρώπους που ζουν ακριβώς στο όριο δύο δήμων και απέναντι από ένα δημοτικό γήπεδο. Για να γίνω πιο συγκεκριμένη, ο δρόμος μου ανήκει στο δήμο Βριλησσίων, το απέναντι χωμάτινο πεζοδρόμιο όμως, όπως και το γήπεδο, ανήκει στο δήμο Χαλανδρίου. Το αποτέλεσμα; Ο χώρος ακριβώς έξω από το γήπεδο είναι ένα σιχαμένο σκουπιδαριό που αρνούνται όλοι να το καθαρίσουν.

Καθώς πιστεύω στις πράξεις περισσότερο από τα λόγια, βγήκα την περασμένη Κυριακή πρωί πρωί με πολλές σακούλες και πλαστικά γάντια και άρχισα να μαζεύω τα σκουπίδια. Όσοι δρομείς μάλιστα προσέξετε καλά τις φωτογραφίες θα δείτε ότι χρησιμοποίησα και την σακούλα που μας είχαν δώσει στον περσινό μαραθώνιο, καθώς επί ένα χρόνο τώρα δεν είχα βρει άλλη χρήση και δεν ήθελα απλώς να την πετάξω. Μετά από περίπου δύο ώρες μάζεψα έξι σακούλες με κάθε λογής σκουπίδια, ακόμα και μπάζα και αρκετές μπαταρίες τις οποίες τις πέταξα αργότερα στην ανακύκλωση μπαταριών. Κατά τη διάρκεια αυτών των δύο ωρών πέρασαν πάρα πολλά αυτοκίνητα και πεζοί. Οι πιο πολλοί κοίταζαν με περιέργεια και αρκετοί κοίταζαν υποτιμητικά.

Ένας κύριος μόνο σταμάτησε και με ευχαρίστησε και μία κυρία γειτόνισσα επίσης βγήκε και μου φώναξε ότι με ευχαριστεί. Εννοείται ότι κανείς δεν βγήκε να βοηθήσει και αξίζει εδώ να αναφέρω ότι από τη δική μου πολυκατοικία είμαι η μόνη η οποία νοικιάζει το σπίτι της και η μόνη η οποία λείπει συνέχεια γιατί γυρίζω από τη δουλειά κατά τις 10 κάθε βράδυ. Στις άλλες πολυκατοικίες δεν ξέρω τι γίνεται, αλλά όταν εγώ γυρίζω έχουν πάντα όλες φώτα. Γιατί το λέω αυτό; Γιατί εμένα με ενοχλούν τα σκουπίδια και μόνο που υπάρχουν - φανταστείτε να ήμουν πιο συχνά σπίτι όπως όλοι οι άλλοι και να τα έβλεπα και συνέχεια! Τέλος πάντων, δεν έχει τόση σημασία, σημασία έχει ότι πίστευα πως όλοι αυτοί που με είδαν να καθαρίζω, την επόμενη φορά που θα πέρναγαν από εκεί και θα τα έβλεπαν κατακάθαρα, θα το σκεφτόντουσαν να πετάξουν το πλαστικό τους μπουκάλι και τον σκληρό τους δίσκο (ναι – καλά διαβάσατε είχαν πετάξει και σκληρό δίσκο υπολογιστή) και ακόμα και αυτοί που δεν με είχαν δει θα αισθανόντουσαν άσχημα να λερώσουν το καθαρό πεζοδρόμιο.

Η αισιοδοξία μου κράτησε τέσσερεις μέρες! Τέσσερεις μόλις μέρες! Την Πέμπτη το πρωί σηκώθηκα να πιω τον καφέ μου, κοίταξα έξω από το παράθυρο και είδα χαρτιά, πλαστικά μπουκάλια και ακόμα και μία σακούλα σκουπιδιών γεμάτη σκουπίδια δεμένη και πεταμένη μες τη μέση φαρδιά πλατιά! Για να αποφασίσω βέβαια για άλλη μια φορά ότι τελικά είμαστε βρωμιάρηδες και έχουμε έλλειψη παιδείας. Γιατί ο σκουπιδοτενεκές είναι λίγο πιο κάτω. Γιατί αν δεν σεβόμαστε το πεζοδρόμιο μας, πώς θα σεβαστούμε τον υπόλοιπο χώρο μας, το περιβάλλον μας, τα δάση μας, τις περιουσίες των άλλων; Δε θα τα σεβαστούμε βέβαια! Θα πετάξουμε το τενεκεδάκι μας, το πλαστικό μας, το σπίρτο μας, την μολότοφ μας στο κάτω κάτω. Και μετά μας φταίει το κράτος…. Δε λέω φταίει το κράτος σε πάρα πολλά πράγματα… στη συγκεκριμένη περίπτωση φταίει καθώς αφήνει την μικρότητα μεταξύ δημάρχων να εμποδίζει τον καθαρισμό του δρόμου, αλλά δεν είναι ευθύνη όλων μας να μάθουμε κι εμείς και τα παιδιά μας να μην πετάμε σκουπίδια κάτω; Και γι αυτό το κράτος φταίει ή λέω εγώ τώρα, εμείς που είμαστε βρωμιάρηδες τεμπέληδες και κοιτάμε υποτιμητικά αυτόν που βγήκε στο δρόμο να μαζέψει τα σκουπίδια μας;

Μόλις σταματήσει η βροχή, θα ξαναβγώ να τα μαζέψω τα σκουπίδια γιατί έχω ακόμα την ελπίδα ότι μερικοί από εμάς θα το εκτιμήσουμε. Και αν επηρεάσω θετικά έστω και ένα πιτσιρίκι από αυτά που έρχονται με τα πούλμαν να παίξουν ποδόσφαιρό στο γήπεδο τότε θα αξίζει τον κόπο. Απλώς αναρωτιέμαι καθημερινά αν υπάρχει το περιθώριο να επηρεαστούν θετικά τα πιτσιρίκια, όταν ακούω τους γονείς τους να τους λένε να μην πιάνουν τα σκουπίδια γιατί αυτές είναι δουλειές για τους Αλβανούς και τις Φιλιππινέζες…. Να μας χαρώ τους αριστοκράτες … Τρομάρα μας….

Ο χώρος καθαρισμένος. Μόλις τέσσερεις μέρες μετά επέστρεψε στην κατάσταση της πρώτης φωτογραφίας.

Δούλεμα με το… γάντι και 50 ευρώ φθηνότερα όλες οι συσκευές από το www.vodafone.gr

Το πιο πρόσφατο viral campaign της Vodafone είναι το http://www.themime.gr/ Μπείτε οπωσδήποτε, δείτε το μίμο να σας δουλεύει κανονικότατα και μη χάσετε το ζόμπι που αξίζει να το δείτε (αλλά και να το ακούσετε).

Ο λόγος για το viral; ΟΛΕΣ οι συσκευές είναι 50 ολόκληρα ευρώ φθηνότερα όταν κάνετε αγορές από το site της Vodafone. Και μπορεί να ευλογώ το σπίτι μου, αλλά επιτέλους μια εταιρεία δίνει την απαραίτητη προσοχή στο Online κανάλι!

26ος Κλασσικός Μαραθώνιος Αθήνας και αγώνες δρόμου 10 και 5 χλιμ.

Και το ΄λεγα εγώ ότι είμαι γεννημένη για μεγάλα πράγματα… απλά έπρεπε να μεγαλώσω για να αποδειχθεί! Λοιπόν σήμερα ανακοινώθηκε ότι βγήκα πρώτη… :-) Ναι ναι ακριβώς – καλά ακούσατε, πρώτη!

Και εξηγώ αμέσως: Η ομάδα δεν λένε όλοι ότι είναι τόσο ισχυρή όσο το πιο αδύναμο μέλος της; Επίσης δεν λένε όλοι ότι η επιτυχία της ομάδας βασίζεται στην προσπάθεια όλων; Για αυτό λοιπόν σας λέω - βγήκα πρώτη στα 10 χιλιόμετρα γιατί η ομάδα στην οποία συμμετείχα δηλαδή η ομάδα του Runner κατέλαβε στη σχετική γενική κατηγορία την 1η θέση στον αγώνα των 10 χλμ.. Επίσης κατέλαβε την 1η θέση στον αγώνα των 5 χλμ. και την 2η θέση στον Μαραθώνιο.

Συγχαρητήρια λοιπόν σε όλους όσοι συμμετείχαμε στην συγκεκριμένη ομάδα και συγχαρητήρια σε ΟΛΟΥΣ τους δρομείς που συμμετείχαν στον συγκεκριμένο αγώνα. Το περιοδικό πάντως για άλλη μια φορά μας ευχαριστεί για τη συμμετοχή μας με την ομάδα του RUNNER, καθώς η επιτυχία αυτή οφείλεται αποκλειστικά σε κάθε ένα από εμάς (για μένα λένε – μην ξεχνιόμαστε). Χάρη στην μαζική συμμετοχή μας καταφέραμε φέτος να ανεβούμε στο βάθρο!

Πρόσκληση από το περιοδικό Runner

Προσκαλούμε όλα τα μέλη της Runner’s Team στην Εκδήλωση Βραβεύσεων των Ομαδικών Κατηγοριών που διοργανώνει ο ΣΕΓΑΣ την Πέμπτη 18 Δεκεμβρίου 2008 και ώρα 18:00 στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων στο Αμφιθέατρο «Αντώνης Τρίτσης» για να μοιραστούμε μαζί σας τη χαρά μας και για την παραλαβή του αναμνηστικού σας διπλώματος.

Υ.Γ. Δεν ζω σε άλλο κόσμο και βλέπω τι γίνεται αυτές τις ημέρες γύρω μας. Δεν σχολιάζω όμως γιατί ειλικρινά δεν έχω λόγια και επίσης σχολιάζουν πολλοί άλλοι οι οποίοι έχουν καλύτερη γνώση από εμένα.

Όχι στο Όνομά μας

Με αφορμή το πρωτόγνωρο κύμα απεργιών πείνας από τους κρατούμενους στις Ελληνικές φυλακές αλλά και την εγκληματική αποσιώπησή του από τα κυρίαρχα ΜΜΕ, για τη Δημοκρατία και την προάσπιση των βασικών ανθρώπινων δικαιωμάτων καλούμε όλους όσους διατηρούν μπλογκς, διαδικτυακά φόρα και όχι μόνο να δημοσιεύσουν ταυτόχρονα και συντονισμένα στις 20 Νοεμβρίου 2008, ημέρα Πέμπτη, το παρακάτω (υπό διαμόρφωση) κείμενο. Εφόσον το κάνετε μπορείτε να συνυπογράψετε εδώ.

“Είναι απαράδεκτη η κατάσταση στις ελληνικές φυλακές. Είναι κύριο θέμα η ριζική αλλαγή του σωφρονιστικού συστήματος”. –Κάρολος Παπούλιας, 6/11/08
“Είμαστε άνθρωποι – κρατούμενοι. Άνθρωποι, λέω” - Βαγγέλης Πάλλης, Κρατούμενος, 9/11/08

Από τις τρεις Νοεμβρίου μία εκκωφαντική κραυγή συνταράσσει τα θεμέλια της Δημοκρατίας μας. Από τις τρεις Νοεμβρίου σύσσωμοι οι κρατούμενοι όλης της χώρας κατεβαίνουν σε απεργία πείνας διεκδικώντας το αυτονόητο : τη χαμένη τους αξιοπρέπεια. Απέναντί τους αντιμετωπίζουν την εκκωφαντική σιωπή των κραταιών ΜΜΕ και την παντελή αδιαφορία της πολιτικής ηγεσίας. Σε αυτές τις πρακτικές όσοι υπογράφουμε αυτό το κείμενο ΔΕ ΣΥΝΑΙΝΟΥΜΕ.

Η κατάσταση στις Ελληνικές φυλακές είναι απερίγραπτη και μπορεί να γίνει κατανοητή μόνο με τη σκληρή γλώσσα των μαθηματικών. Στα κατ’ επίφαση “σωφρονιστικά” ιδρύματα της χώρας έχουν καταγραφεί συνολικά 417 θάνατοι την τελευταία δεκαετία, ενώ ο ρυθμός τους έχει απογειωθεί σε τέτοιο σημείο, ώστε σήμερα να σβήνουν στα χέρια του κράτους τέσσερις άνθρωποι το μήνα. Η πληρότητα αγγίζει το 168% (10.113 κρατούμενοι για 6.019 θέσεις) με την αναλογία χώρου για κάθε άνθρωπο να φτάνει σε περιπτώσεις το 1τμ. Με ημερήσιο κρατικό έξοδο ανά κρατούμενο τα 3,60 Ευρώ τα συσσίτια που παρέχονται είναι άθλια, οι υποδομές θυμίζουν μεσαίωνα και η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη είναι ελλιπέστατη. Συγχρόνως, το Ελληνικό δικαστικό σύστημα στέλνει στη φυλακή έναν στους χίλιους κατοίκους της χώρας με τους έγκλειστους χωρίς δίκη (υπό προσωρινή κράτηση) να αγγίζουν το 30% του συνολικού αριθμού των κρατουμένων. Αν η ποιότητα μίας Δημοκρατίας κρίνεται από τις φυλακές της, τότε η Δημοκρατία μας ασθμαίνει. Αν η τιμώρηση παραβατικών συμπεριφορών με εγκλεισμό γίνεται από το κράτος στο όνομα της κοινωνίας, τότε για την κατάσταση στις Ελληνικές φυλακές είμαστε όλοι υπόλογοι, με συντριπτικές όμως ευθύνες να αναλογούν στην κρατική μηχανή. Σε αυτή την πραγματικότητα όσοι υπογράφουμε αυτό το κείμενο απαντούμε ΟΧΙ ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΜΑΣ.

Τα στοιχεία που αποκαλύπτονται από επίσημους φορείς για τις Ελληνικές φυλακές σκιαγραφούν εικόνα κολαστηρίων. Έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την Πρόληψη των Βασανιστηρίων (2007) διαπιστώνει βασανιστήρια, απάνθρωπη μεταχείριση και απειλές κατά της ζωής κρατουμένων, σειρά παραβιάσεων αναφορικά με τις συνθήκες κράτησης, ελλείμματα στη διερεύνηση και τιμωρία των ενόχων, αποσιώπηση περιστατικών βίας με την συμπαιγνία ιατρών και φυλάκων, απαράδεκτες συνθήκες ιατρικής περίθαλψης και ιατρικού ελέγχου στους κρατούμενους κλπ. Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου έχει εκδώσει σειρά καταδικαστικών για την Ελλάδα αποφάσεων που αφορούν κακομεταχείριση ή/και παραβιάσεις άλλων δικαιωμάτων κρατουμένων από σωφρονιστικές αρχές. Η Εθνική Επιτροπή για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου έχει πάρει απόφαση - καταπέλτη για τα κακώς κείμενα στις φυλακές, προτείνοντας άμεσες δράσεις για την επίλυση τους. Ο Συνήγορος του Πολίτη διαμαρτύρεται για την παντελή έλλειψη συνεργασίας των αρμόδιων κρατικών φορεών μαζί του, λόγω της οποίας έχει ουσιαστικά απαγορευτεί η είσοδός του στις φυλακές της χώρας τα τελευταία δύο χρόνια. Οι δικηγορικοί σύλλογοι όλης της χώρας, μη κυβερνητικές οργανώσεις, όπως η Διεθνής Αμνηστία, και πολλοί πολιτικοί/κοινωνικοί φορείς καταγγέλλουν την απαράδεκτη κατάσταση και ζητούν ευρύτερη συνεργασία για το ξεπέρασμα του προβλήματος. Αν ανθρώπινα είναι τα δικαιώματα που πρέπει να απολαμβάνει κάθε ανθρώπινο ον, κάθε στέρησή τους στις Ελληνικές φυλακές αποτελεί ανοιχτή πληγή για την κοινωνία μας. Σε αυτή την κατάσταση όσοι υπογράφουμε αυτό το κείμενο απαντούμε ΝΑ ΣΠΑΣΕΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΤΟ ΑΒΑΤΟ ΤΩΝ ΦΥΛΑΚΩΝ.

Με την απεργία πείνας οι κρατούμενοι καταφεύγουν στο τελευταίο οχυρό αντίστασης, που τους έχει απομείνει, το σώμα τους. Είχε προηγηθεί έσχατη έκκλησή τους προ μηνός προς τους ιθύνοντες να ενσκήψουν στο πρόβλημα, καθώς δεν πήγαινε άλλο. Για να λύσουν την απεργία πείνας ζητούν την ικανοποίηση αιτημάτων, που αποκαθιστούν την χαμένη τους αξιοπρέπεια και επανακτούν τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματά τους, αιτημάτων συγκεκριμένων, αξιοπρεπών και άμεσα υλοποιήσιμων. Απέναντι στις κινητοποιήσεις των κρατουμένων η πολιτική ηγεσία εξαντλεί τη δράση της σε αδιαφορία, υποσχέσεις και καταστολή των κινημάτων τους. Τυχόν αδιαφορία και αναλγησία της πολιτικής ηγεσίας όμως και σε αυτή τη φάση θα σημαίνει νεκρούς απεργούς πείνας. Στη μετωπική λοιπόν σύγκρουση που επιλέγουν οι κρατούμενοι της χώρας για τη διεκδίκηση των ανθρωπίνως αυτονόητων δε μπορούμε να μένουμε απαθείς σταυρώνοντας τα χέρια και περιμένοντας τις ειδήσεις των θανάτων από τις απεργίες πείνας αλλά θα σταθούμε αλληλέγγυοι. Αν η περιφρούρηση της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων επιβάλλουν την επαγρύπνιση όλων μας, τώρα είναι λοιπόν η στιγμή να πάρουμε θέση όλοι απέναντι στο πρόβλημα χωρίς αδιαφορίες και υπεκφυγές.
Απέναντι στην τεταμένη κατάσταση στις φυλακές όλης της χώρας όσοι υπογράφουμε αυτό το κείμενο καθιστούμε την πολιτική ηγεσία απολύτως υπεύθυνη για ό,τι συμβεί και απαιτούμε άμεσα την τόσο θεσμική όσο και στην πράξη ΕΓΓΥΗΣΗ ΤΩΝ ΒΑΣΙΚΩΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΤΩΝ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ ΟΛΗΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ.

Την 21η Νοεμβρίου το κείμενο αυτό θα σταλεί σε όλα τα μέλη του κοινοβουλίου και σε όσο το δυνατόν περισσότερους φορείς μέσων μαζικής ενημέρωσης με την προτροπή της αναδημοσίευσής του. Το κείμενο προς αποστολή θα φέρει τους υπερσυνδέσμους (URL) από όλες τις ιστοσελίδες, που το υιοθέτησαν.

Τα κινητά τηλέφωνα και πώς βοηθάνε την καφέ αρκούδα στην Ελλάδα

Σήμερα έλαβα ένα Δελτίο Τύπου στο e-mail μου, που μου τράβηξε την προσοχή. Γι αυτό σας το παραθέτω αυτούσιο και σας λέω από τώρα ότι δεν ξέρω να απαντήσω σε τεχνικές απορίες - απλώς σας το μεταφέρω και για απορίες...υπάρχουν λεπτομέρειες στο κάτω κάτω μέρος! Το μόνο σχόλιο που έχω είναι ότι μία από τις πιο αστείες σχετικές εμπειρίες (και λιγάκι τρομακτική) που είχα ήταν πριν από αρκετά χρόνια, όταν νόμιζα στον τελευταίο αγώνα Pindos Challenge που είχα τρέξει ότι στους θάμνους δίπλα μου υπήρχε ένα αρκουδάκι. Αφού φρόντισα επιμελώς να απομακρυνθώ φοβούμενη μη συναντήσω και τη μαμά αρκούδα συνειδητοποίησα ότι το αρκουδάκι ήταν μάλλον κορμός και αντί να ηρεμήσω, κατά βάθος στενοχωρήθηκα. Χάρη σε τέτοιες πρωτοβουλίες όμως είχα τη χαρά έστω και για λίγο να νομίζω ότι συνάντησα αυτό το υπέροχο πλάσμα που δεν έχει εξαφανιστεί ακόμα από την ελληνική φύση.

Η Vodafone υποστηρίζει ένα πρωτοποριακό επιστημονικό πρόγραμμα για την καφέ αρκούδα στην Ελλάδα

Η Vodafone υποστηρίζει ένα πρωτοποριακό ερευνητικό πρόγραμμα που υλοποιείται για πρώτη φορά στην Ελλάδα από τον ΑΡΚΤΟΥΡΟ, το οποίο αξιοποιεί το δίκτυο κινητής τηλεφωνίας της Vodafone για την παρακολούθηση και την προστασία της καφέ αρκούδας και του οικοσυστήματός της.

Η επιστημονική ομάδα του ΑΡΚΤΟΥΡΟΥ έχει παρατηρήσει ότι οι αρκούδες χρησιμοποιούν τους στύλους της ΔΕΗ για να σημαδέψουν την περιοχή τους. Τα σημάδια αυτά αποτελούν εξαιρετικό γενετικό υλικό για μελέτη, σε συνδυασμό με την παρακολούθηση των ζώων μέσω δορυφόρων (GPS) και του δικτύου κινητής τηλεφωνίας της Vodafone.

Συγκεκριμένα, οι ερευνητές του Αρκτούρου τοποθετούν σε αρκούδες συσκευές εντοπισμού GPS-GSM, που δεν παρενοχλούν την κίνηση και συμπεριφορά των ζώων. Κάθε τέτοια συσκευή συνδέεται σε προκαθορισμένους χρόνους με δορυφόρους και αποθηκεύει σε μικροσκοπικό σκληρό δίσκο τη γεωγραφική θέση του ζώου. Ταυτόχρονα δημιουργεί ένα SMS με περιεχόμενο τις συντεταγμένες αυτές και το στέλνει μέσω του δικτύου κινητής τηλεφωνίας της Vodafone στους υπολογιστές στο επιστημονικό κέντρο του ΑΡΚΤΟΥΡΟΥ.

Με βάση τις πληροφορίες που θα προκύψουν από τις παραπάνω μεθόδους, ο ΑΡΚΤΟΥΡΟΣ θα δράσει έτσι ώστε να προστατέψει τους βιοτόπους της καφέ αρκούδας από πιθανά ζημιογόνες ανθρώπινες παρεμβάσεις, υποβάλλοντας συγκεκριμένες τεχνικές προτάσεις για τη διασφάλιση της επικοινωνίας των ζώων.

Η Vodafone υποστηρίζει το έργο αυτό, στο πλαίσιο του ευρύτερου προγράμματος Εταιρικής Υπευθυνότητας που εφαρμόζει.

Για περισσότερες πληροφορίες για τις δράσεις της Vodafone που αφορούν στον τομέα Εταιρική Υπευθυνότητα μπορείτε να επισκεφτείτε την ιστοσελίδα της Vodafone , να στείλετε e-mail στη διεύθυνση CR.gr@vodafone.com ή τέλος, εάν είστε συνδρομητής Vodafone, να επικοινωνήσετε μέσω γραπτού μηνύματος (SMS) στο 1256, χωρίς χρέωση.

Εάν μπορούσαμε όλοι να ψηφίσουμε...

Πριν από λίγες ημέρες παρακολουθούσα μία από τις πάμπολλες εκπομπές σχετικά με τις εκλογές στην Αμερική. Σε αυτήν ένας Γερμανός δημοσιογράφος δήλωσε ότι με τα παγκόσμια συμφέροντα που διακυβεύονται σε αυτές τις εκλογές, κανονικά θα έπρεπε να ψηφίζει όλος ο κόσμος.

Το θεώρησα εξαιρετικά ενδιαφέρον και ενώ έχουμε όλοι παρακολουθήσει την αντίδραση του κόσμου σε μερικές χώρες όπου έκανε ομιλίες ο Ομπάμα, ήμουνα περίεργη να δω τι θα σκεφτόταν ο κόσμος και σε άλλες χώρες.

Μία απάντηση έρχεται και από αυτό το site: http://www.iftheworldcouldvote.com/

Εξαιρετικά ενδιαφέρον με τα τεράστια περιθώρια λάθους που έχουν βέβαια τέτοιες έρευνες… Ο,τι περιορισμοί όμως και αν υπάρχουν είναι σαφής η προτίμηση του κόσμου προς … τη Δημοκρατικότερη λύση από τις δύο. Μπείτε να ψηφίστε και εσείς και να δείτε βέβαια τα αποτελέσματα.

Τρέχοντας στην Πάρνηθα έναν χρόνο μετά τις φωτιές.

Ξεκινάω λέγοντας σας ότι ναι, το ξέρω, χάθηκα, σταματήστε να βαράτε ήταν μία δύσκολη περίοδος. Ξεκίνησε με ένα άσχημο διάστρεμμα, συνεχίστηκε με μία εγχείρηση και έκλεισε με 22 γάμους! 22!!!! Και συνεχίζουν ακάθεκτοι!!!
Σε αυτό το διάστημα ήμουν συνεπής μόνο στα άρθρα μου προς το Runner magazine, τα οποία και θα τα διαβάσετε από εδώ, ετεροχρονισμένα βέβαια, αλλά θα καταλάβετε τον αγώνα χρόνου που έκανα. Για την ώρα θέλω να σας πω για τον 25ο γύρο Πάρνηθας ο οποίος πραγματοποιήθηκε την Κυριακή 28 Σεπτεμβρίου, από τον ΕΟΣ Αχαρνών.

Πέρσι, μετά τις φωτιές, δεν ήμουνα σίγουρη τι έπρεπε να κάνω και αν τελικά έπρεπε να ανέβω να τρέξω ή όχι. Καθώς συνήθως είμαι της λογικής ότι αν δεν ξέρεις μη μιλάς και ακόμα καλύτερα μην πράττεις, δεν είχα ανέβει. Φέτος όμως έναν χρόνο μετά , είπα να ανέβω να δω από κοντά την αγαπημένη διαδρομή. Ανεβαίνοντας με το αυτοκίνητο, έβλεπα ψύχραιμα τις γνωστές στροφές, με τα δέντρα στη θέση τους και ανάσαινα με ανακούφιση. Και μετά, στην προτελευταία στροφή πριν το μοναστήρι της Αγίας Λαύρας, πνίγηκα... O,τι και αν είχα δει από φωτογραφίες, από χάρτες, από τις ειδήσεις, δε με είχε προετοιμάσει γι αυτό το σοκ! Με έπιασαν λυγμοί και δεν μπορούσα να αναπνεύσω. Το δάσος, απλώς δεν ήταν εκεί. Δεν ήταν εκεί – ήταν ένας άλλος χώρος. Ξένος. Σεληνιακό τοπίο που έκλαιγε. Και ξερό. Μαύρα βράχια με μαύρους κορμούς. Ούτε καν λίγο πράσινο κάτω. Έρημος.

Την ίδια αντίδραση με εμένα είμαι σίγουρη ότι είχαν και άλλοι δρομείς γιατί ξαφνικά όλοι οι οδηγοί κόψαμε ταχύτητα απίστευτα. Σχεδόν σταματήσαμε και κοιτάζαμε τα χάλια μας. Την ανείπωτη και εντελώς μη αναστρέψιμη καταστροφή που εμείς οι άνθρωποι προκαλέσαμε.

Μέχρι την εκκίνηση είχα κάπως συνέλθει και τα γνώριμα πρόσωπα στην εκκίνηση με έκαναν να χαμογελάσω. Ευτυχώς, μόνο τα δύο περίπου πρώτα χιλιόμετρα ήταν τραγικά καθώς τρέχαμε μέσα στο ψιλόβροχο στο καμένο τοπίο. Μετά το φλαμπούρι, τα γνώριμα πανέμορφα δέντρα επέστρεψαν και οι ιδανικές συνθήκες με την εξαιρετικά ατμοσφαιρική ομίχλη επιβεβαίωσαν ότι ο γύρος Πάρνηθας είναι ακόμα από τους πιο όμορφους αγώνες στην Αττική.

Η διοργάνωση είχε και φέτος πολλά χαμόγελα από τους εθελοντές με τα νερά, τον Ερυθρό Σταυρό, και τους υπεύθυνους του αγώνα και παρά τα μικρά μπλεξίματα στην απονομή (μην ανησυχείτε δεν παρεξηγούμαστε – να τρέξουμε θέλουμε) όλα πήγαν ρολόι. Μοναδική στιγμή, ο τερματισμός ο οποίος «εποπτευόταν» από ένα πανέμορφο τεράστιο ελάφι. Ο πιο όμορφος θεατής που έχω δει στη ζωή μου. Σχεδόν ξέχασα να τερματίσω! Και του χρόνου και μακάρι μακάρι ΜΑΚΑΡΙ με πιο πολλά δέντρα!

Εσείς, ο αγώνας σας και ο Πινόκιο.

Η πρώτη φορά που έτρεξα σε λαϊκό αγώνα δρόμου ήταν πριν από περίπου τρία χρόνια στην Αλόννησο. Τότε, είχε καταφέρει να με πείσει η φίλη μου η Άντζι, πρώτον ότι μπορώ να τρέξω δέκα ολόκληρα χιλιόμετρα και δεύτερον ότι μπορώ να τρέξω δέκα ολόκληρα χιλιόμετρα με ανηφοροκατηφόρες, χώμα και πέτρες, δηλαδή σε ανώμαλο δρόμο. Εκείνη την Άνοιξη είχα τερματίσει πανηγυρικά τελευταία και από τότε συνεχίζω την παράδοση. Δηλαδή, τρέχω σε αγώνες δρόμου και είμαι πάντα στις τελευταίες θέσεις.

Σημασία δεν έχει η θέση, αλλά η προσπάθεια θα πείτε. Και μόνο που τερματίζεις και δεν τα παρατάς είναι σημαντικό, κλπ κλπ. Όλα αυτά είναι σωστά. Όπως επίσης σωστό είναι και το ότι αν έχεις χρόνο και πειθαρχία και προπονηθείς περισσότερο βελτιώνονται σαφώς και οι χρόνοι σου και οι θέσεις σου. Το να τα παραδεχτείς και να τα δηλώσεις όμως όλα αυτά είναι πολύ ειλικρινές και ξεπερασμένο. Ναι, ναι, δε θέλω παράπονα, ξεπερασμένο είναι και αφήστε που θα σας πουν και ψώνιο. Που ακούσατε την ειλικρίνεια ως νέα τάση; Από την εποχή του Πινόκιο τα ψέματα και οι δικαιολογίες ήταν και παραμένουν μόδα. Ακολουθεί λοιπόν ένας οδηγός δικαιολογιών, σπασμένος σε τρεις κατηγορίες, ώστε να μπορείτε εύκολα και γρήγορα να ανατρέξετε, αν, λέμε τώρα, βρεθείτε στις τελευταίες θέσεις σε έναν αγώνα. Και είπαμε – μην το ξεχνάτε: Εσείς ποτέ δε φταίτε – κάτι άλλο φταίει:

Δικαιολογίες της Εκκίνησης

Αυτές είναι οι καλύτερες δικαιολογίες, για δύο λόγους: Λογικά κανείς δεν είναι μαζί σας να επιβεβαιώσει το τι πραγματικά συνέβη και επίσης μπορείτε να τις πείτε προκαταβολικά ώστε όλοι να σας λυπηθούν. Απλώς αυτές οι δικαιολογίες προϋποθέτουν ότι από την αρχή γνωρίζετε ότι τελικά θα πατώσετε και το γνώθι σε αυτόν είναι άλλο ένα ξεπερασμένο χάρισμα. Αν είστε τόσο ειλικρινής με τον εαυτό σας λογικά δε χρειάζεστε τις παρακάτω δικαιολογίες, εκτός και αν ανήκετε στην άλλη πάρα πολύ συμπαθή κατηγορία των δρομέων που υποστηρίζουν ότι είναι εκτός φόρμας και ήρθαν απλά για να τρέξουν και τελικά σκοτώνονται στο τέλος να σε περάσουν. Πάμε λοιπόν:

«Έμεινα από λάστιχο», «Χάθηκα στο δρόμο», «Είχε τρομερή κίνηση» (στις 6 το πρωί την Κυριακή – χμμμμ ξανασκεφτείτε το δεν είναι και τόσο καλό), «Μπέρδεψα τον τερματισμό με την εκκίνηση και σας περίμενα εκεί» (δε σας είπα ότι θα σας περάσουν για έξυπνο – δικαιολογίες είπα ότι θα σας προσφέρω), «Δεν έβρισκα τα αθλητικά μου ρούχα» (ούτε οργανωμένο είπα ότι θα σας περάσουν), «Με έπιασε το στομάχι μου και δεν έκλεισα μάτι» (αυτό το τελευταίο πλάκα πλάκα προσέξτε το – μπορεί όντως να συμβεί).

Όλες οι παραπάνω δικαιολογίες είναι κλασικές και αγαπημένες, μερικές είτε έχετε αργήσει στη δουλειά, είτε στην εκκίνηση ενός αγώνα. Για να είναι πιστευτές όμως δεν πρέπει να σταματήσετε εκεί, πρέπει να τις συνοδέψετε με μία ποικιλία από τις παρακάτω…

…Δικαιολογίες του Αγώνα

Αφού λοιπόν άργησα, «Δεν πρόλαβα να κάνω προθέρμανση και με έπιασε κράμπα σε όλη τη διαδρομή», «Έτρεξα από τον τερματισμό μέχρι την εκκίνηση οπότε τώρα κάνω δεύτερη φορά τη διαδρομή», «Σηκώνοντας το αυτοκίνητο με τα γυμνά μου χέρια, χωρίς γρύλλο για να αλλάξω λάστιχο, ένιωσα ένα τραβηγματάκι στη μέση» και άλλα τέτοια πιστευτά…

Όπως καταλάβατε, αυτές οι δικαιολογίες απευθύνονται κυρίως στους συναθλητές σας τους οποίους χρησιμοποιείτε αργότερα (στον τερματισμό ή στο φαγητό αν τους πετύχετε) ως μάρτυρες υπεράσπισης. Η δουλειά σας όμως δεν τελειώνει εδώ γιατί υπάρχουν και οι υπέροχες…

…Δικαιολογίες του Τερματισμού

Αυτές χρησιμοποιούνται κυρίως όταν διαπιστώσετε ότι όλοι, μα όλοι, ακόμα και το ασθενοφόρο και το περιπολικό της αστυνομίας σας έχουν περάσει και τρέχετε μόνος σας. Το σημαντικό είναι να μην απογοητευτείτε. Όταν με τα καλό τερματίσετε (αν βρείτε κανέναν στον τερματισμό και δεν έχουν φύγει όλοι για φαγητό και βόλτα) χρησιμοποιήστε μία από τις παρακάτω:

«Χάθηκα και βγήκα στην Κατερίνη», «Με έπιασε κράμπα και έτρεξα όλη τη διαδρομή στο ένα πόδι», «Με χτύπησε το παπούτσι μου και έτρεξα ξυπόλητος (θυμηθείτε να έχετε έξυπνα αφαιρέσει το ένα παπούτσι σας λίγο πριν τον τερματισμό), «κινδύνεψε να πνιγεί μια κοπέλα στη θάλασσα και έπρεπε να κολυμπήσω να τη σώσω και να της κάνω τεχνητή αναπνοή», «Έχασα τον αριθμό μου και γύρισα πίσω μέχρι να τον βρω».

Κι εδώ κάπου τελειώνουν οι διαθέσιμες δικαιολογίες. Αυτό που θέλω να σας τονίσω πάντως είναι ότι αν καταφέρετε να χρησιμοποιήσετε έστω και τις μισές από αυτές μέσα σε ένα χρόνο, τελικά κάνετε αρκετή προπόνηση οπότε και δεν θα τις χρειαστείτε. Μπορείτε όμως να διασκεδάζετε ενώ τρέχετε, σκεφτόμενοι ακριβώς το αντίθετο, δηλαδή τι δικαιολογίες θα δώσετε σε όλους τους απροπόνητους φίλους σας για τους όλο και καλύτερους χρόνους σας.

Καλό τρέξιμο!

Δωράκια από τη Nike στο Attica!

Πρωτοποριακή καμπάνια από τη Nike στο Attica που σας συστήνω ανεπιφύλακτα αν είστε κοντά και αν θέλετε να κερδίσετε μπάλες ή τσάντες Nike! Λοιπόν – περνάτε έξω από τη βιτρίνα του Attica, ανοίγετε το Bluetooth στο κινητό σας, σας έρχεται μήνυμα με τον τυχερό κωδικό σας, ανεβαίνετε πάνω στον 5ο στο Nike corner και εκεί παίζετε στο κιόσκι που υπάρχει το Nike παιχνίδι.

Hint – εάν είστε γυναίκα, μη μασήσετε – παίξτε οπωσδήποτε γιατί η τσάντα είναι τέλεια. Απλά τραβήξτε και τον φίλο σας ή τον ξάδερφο σας ή κάποιον άντρα τέλος πάντων μαζί, για να ξέρει τις απαντήσεις στις ερωτήσεις. Για να καταλάβετε, εγώ ήξερα ότι ο Rooney παίζει στο διαφημιστικό της Nike γιατί είναι και ιδιαίτερη φάτσα, και επίσης σαφώς ήξερα ότι τα ρούχα της σειράς Τ90 ήταν φτιαγμένα από dri–fit (no brainer – και τα ρούχα μας για το τρέξιμο από το ίδιο είναι φτιαγμένο) αλλά κόλλησα στην ερώτηση σε ποια ομάδα παίζει ο Fernando Torres που φοράει το Total 90 Laser II (αν σας πέσει αυτή η ερώτηση παίζει στη Liverpool και όχι στη Barcelona και ας έχει ισπανικό όνομα – άντρες μη φωνάζετε – τουλάχιστον ξέρω τον Rooney!).

Τέλος πάντων, μετά από πολύ φωνή και παρακάλια, η απάντηση ήρθε από έναν πιτσιρίκο πίσω μου που περίμενε και αυτός να παίξει και μάλλον αποφάσισε ότι αν δεν ξεφορτωθεί την τρελή μπροστά του δε θα παίξει σήμερα, οπότε γι αυτό σας λέω να σύρετε κάποιον άντρα μαζί σας. Εγώ πάντως τώρα έχω την ωραία τσαντούλα μου και ελπίζω και ο πιτσιρίκος να κέρδισε και αυτός γιατί του χρωστάω... :-)

Υ.Γ. Μπείτε εδώ: http://www.nike.com/nikeos/p/nikefootball/en__EMEA/index.html αν θέλετε να πάτε διαβασμένοι για τις ερωτήσεις...

Οδηγός επιβίωσης για τη ζωή με δρομείς

Αγαπητοί δρομείς έχω να σας πω ένα άσχημο νέο. Παρακαλώ να το διαβάσετε με ηρεμία, να αναλογιστείτε ψύχραιμα τι σημαίνει για τον καθένα από εσάς αυτό το νέο και αν χρειαστείτε βοήθεια να ξέρετε ότι είμαστε πάντα εδώ για εσάς με ηλεκτρονική και τηλεφωνική γραμμή υποστήριξης. Έτοιμοι; Κάθεστε; Έχετε νερό κοντά σας; Παρακαλώ, αν πιστέψετε ότι δε θα το αντέξετε, να σταματήσετε να διαβάζετε αυτή τη στιγμή. Πάμε λοιπόν:

ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΓΑΠΟΥΝ ΤΟ ΤΡΕΞΙΜΟ!

Ναι ναι αλήθεια σας λέω! Μάλιστα όχι μόνο δεν το αγαπούν, αλλά μπορεί να το βρίσκουν βαρετό, μονότονο, ίσως ακόμα και μισητό. Και ακόμα χειρότερα; Αυτοί οι άνθρωποι μπορεί να μένουν στο ίδιο σπίτι με εσάς και να αποτελούν και το έτερον σας ήμισυ. Έχετε ποτέ σκεφτεί τι μπορεί αυτοί οι άνθρωποι να σκέφτονται για εσάς; Μάλλον όχι γιατί θεωρείτε το τρέξιμο βασικό μέρος της ζωής σας. Εάν όμως θέλετε να συνεχίσετε να ζείτε ευτυχισμένοι κάτω από την ίδια στέγη, πρέπει να βοηθήσετε αυτούς τους ανθρώπους να επιβιώσουν στην κοινή ζωή μαζί σας. Δώστε τους λοιπόν να διαβάσουν το υπόλοιπο άρθρο το οποίο είναι αφιερωμένο με αγάπη στους συντρόφους μας που πρέπει να ανεχτούν μια ζωή με έναν δρομέα:

Οδηγός επιβίωσης για τη ζωή με δρομείς:

Συγχαρητήρια - ζείτε με έναν δρομέα. Εσείς όμως δε συμμερίζεστε την απεριόριστη αγάπη του για τους δρόμους και τα χιλιόμετρα. Και τώρα; Διαβάστε παρακάτω και ελπίζουμε να ευκολύνουμε λίγο τη ζωή σας.

Σκεφτείτε το δρομέα σύντροφό σας όπως θα σκεφτόσασταν για ένα κουτάβι που το μόνο που χρειάζεται είναι Friskies και αγάπη.

Οι δρομείς είμαστε ευαίσθητοι άνθρωποι με πιο απλοποιημένες ανάγκες από τους άλλους ανθρώπους. Οι ανάγκες μας είναι πολύ κοντινές με αυτές ενός κουταβιού που χρειάζεται άσκηση, βόλτα σε εξωτερικούς χώρους ανά τακτά χρονικά διαστήματα και συγκεκριμένη διατροφή. Εάν ικανοποιήσετε αυτές τις ανάγκες, σας προσφέρει αιώνια αγάπη. Δεν είναι καλύτερο αυτό από το να είστε με έναν άντρα που πίνει η χαρτοπαίζει ή μία γυναίκα που πηγαίνει συνέχεια για ψώνια ή μιλάει ώρες ατελείωτες στο τηλέφωνο; (εντελώς τυχαία παραδείγματα, βγαλμένα από την καθημερινότητα μας και οποιαδήποτε σχέση με χρόνια στερεότυπα είναι εντελώς τυχαία).

Δείτε τα θετικά στοιχεία του όλου θέματος.

Οι δρομείς, εξ ορισμού, χρειαζόμαστε συγκεκριμένες ώρες για προπόνηση. Αυτήν την ώρα από κάπου τη γλιτώνουμε. Για παράδειγμα έχουμε λιγότερο χρόνο για να ξοδεύουμε χρήματα σε χαζά ψώνια (για τις γυναίκες) και λιγότερο χρόνο για να ψάχνουμε όμορφες μικρούλες (για τους άντρες). Έχετε κάθε δικαίωμα να φωνάξετε αν ξεφεύγουμε και κλέβουμε χρόνο από σημαντικές δουλειές, όπως να πληρώσουμε το λογαριασμό του ρεύματος ή να πάμε το αυτοκίνητο στο συνεργείο, αλλά μη μας φωνάξετε πολύ, είμαστε κουτάβια είπαμε και μαθαίνουμε καλύτερα αν χρησιμοποιήσετε λιχουδιές.

Μην καταπιεστείτε.

Εάν το τρέξιμο δε σας γεμίζει, μην προσπαθήσετε με το ζόρι να ακολουθήσετε το σύντροφό σας. Αυτό θα έχει το αντίθετο αποτέλεσμα και τελικά κάποια στιγμή θα καταλήξετε να μισήσετε ακόμα και τον/την σύντροφό σας. Υπάρχουν άλλωστε τόσες εναλλακτικές ασχολίες με συγκλονιστικές διαφορές από το τρέξιμο: Το βάδην, το τρέξιμο μετ’ εμποδίων, το ορεινό τρέξιμο, το τρέξιμο σε διάδρομο … δεν μπορεί κάποιο από αυτά θα σας γεμίζει!

Πανηγυρίστε στον τερματισμό και όχι στην εκκίνηση.

Αν ο/η σύντροφός σας τρέχει και σε αγώνες θα έχετε λογικά μέχρι τώρα μάθει ότι οι πιο πολλοί αγώνες ξεκινάνε νωρίς το πρωί. Αν προσθέσει κανείς την ώρα που χρειάζεται για το πρωινό, τη διαδρομή μέχρι την εκκίνηση, το χρόνο για προθέρμανση και διατάσεις, φτάνουμε σε νυχτερινό ξύπνημα. Μην κάνετε το λάθος να τον/την συνοδεύσετε. Μάθετε καλύτερα απλά που είναι ο τερματισμός, βάλτε το ξυπνητήρι λίγο νωρίτερα και φρέσκοι φρέσκοι περιμένετε να πανηγυρίσετε στο τέλος! Το χρέος σας το κάνατε και εκεί θα σας προσέξει κιόλας. Γιατί αν περιμένετε να σας δώσει την ανάλογη προσοχή το πρωί που θα χαιρετάει και όλους τους φίλους από άλλους αγώνες…σωθήκατε!

Εκτιμήστε το χρόνο και χρήμα που εσείς γλιτώνετε.

Αν ο σύντροφός σας είναι δρομέας, λογικά θα έχει και άλλες απεχθείς συνήθειες όπως το να τρώει ελαφρά, να τρώει πολλά φρούτα και λαχανικά και να πίνει λιγότερο αλκοόλ. Αν είστε γυναίκα αυτό σημαίνει ελάχιστες φορές το χρόνο παστίτσιο και μουσακά (γιούπι) και ευκαιρία για δίαιτα ενώ αν είστε άντρας σημαίνει λιγότερα χρήματα σε ποτά, βούτυρα, αλεύρια και λιγότερες βόλτες στο supermarket.

Κάθε μέρα γιορτή.

Δείτε το τρέξιμο του συντρόφου σας ως μια καλή ευκαιρία για μικρές ευχάριστες διακοπές. Ακόμα και αν είναι μια απλή πρωινή προπόνηση του Σαββατοκύριακου μπορείτε να την οργανώσετε μαζί του ή μαζί της και να πάτε βόλτα σε ένα κοντινό βουνό. Ακόμα καλύτερα, μη χάσετε την ευκαιρία να πάτε σε όσους πιο πολλούς λαϊκούς αγώνες μπορείτε σε όλη την Ελλάδα. Θα γνωρίσετε τα όμορφα βουνά, λίμνες και θάλασσες της Ελλάδας και για τους λιγότερο ρομαντικούς, υπάρχει πάντα η ευκαιρία για κοψίδια στον τερματισμό!

Αρχείο Άρθρων Runner

Εδώ και μερικά τεύχη, γράφω στο περιοδικό Runner με τη σοβαρότητα και την επαγγελματικότητα που πάντα με διακρίνει. Το αποτέλεσμα είναι άκρως διασκεδαστικό και εποικοδομητικό, καθώς πρώτον έχω πετύχει κόσμο σε αγώνες που διαβάζει τα άρθρα μου (γιούπι) και δεύτερον κάνω ελαφρώς ρεζίλι τους συναθλητές μου που κάνουν αστεία πράγματα, τους φίλους μου και γενικά τους κοντινούς μου ανθρώπους, πανελλαδικά (είναι άλλωστε περιοδικό με πανελλαδική εμβέλεια, τα είπαμε να μην τα ξαναλέμε).

Το μόνο αρνητικό της υπόθεσης, είναι ότι βάζω λίγο στην άκρη την ανανέωση του blog μου καθώς χρησιμοποιώ όλη τη δημιουργικότητα μου στο να γράφω αυτά τα καταπληκτικά άρθρα. Γι αυτό το λόγο, λέω σήμερα να εγκαινιάσω μια νέα κατηγορία η οποία λέγεται “Άρθρα Runner Magazine” ώστε να μπορείτε κι εσείς οι online φίλοι να τα διαβάζετε…. Με μία χ καθυστέρηση βέβαια, αν καίγεστε τρέξτε στο περίπτερο! :-p

Καλό διάβασμα!

Γιατρέ είμαι σοβαρά;

Έχετε όλα τα συμπτώματα ενός δρομέα;

Λίγες ημέρες πριν από τον κλασσικό μαραθώνιο της Αθήνας, ήρθε η αδερφή μου σπίτι και εκεί που μιλάγαμε μου λέει: «Α παραλίγο να το ξεχάσω – με πήρε η Ειρήνη τηλέφωνο να μου ζητήσει να σε πάρει τηλέφωνο ο σύζυγος της κολλητής της - ξέρεις που ζουν στην Αυστραλία - θα έρθουν Ελλάδα για να τρέξει στον κλασσικό μαραθώνιο (!) και θέλει μερικές πληροφορίες…. της είπα να σε πάρει τηλέφωνο φυσικά - οκ;»
Ξεπερνώντας το πρώτο σοκ στο οποίο προσπαθούσα να καταλάβω ποιός ακριβώς θα με έπαιρνε τηλέφωνο, σε ποια γλώσσα θα μιλούσαμε, ήταν άντρας ή γυναίκα και τελικά μήπως ήμασταν μακρινά ξαδέρφια; (μου τα κάνει κάτι τέτοια η αδερφή μου είναι η αλήθεια – ξέρει τη μισή υφήλιο) απάντησα με έκπληξη:
«Μα εγώ δεν είμαι δρομέας!» σχόλιο το οποίο αντιμετωπίστηκε ως εξής από την ομήγυρη:
Η αδερφή μου χαμογέλασε ειρωνικά και ο σύντροφος μου με χάιδεψε στοργικά σαν κουτάβι στο κεφάλι λέγοντας:
«Βέβαια – η Χριστίνα δεν είναι δρομέας, απλά έχει όλα τα συμπτώματα»…
Κολακευμένη είναι η αλήθεια, κάθισα και σκέφτηκα τι υπονοούσαν οι δύο άνθρωποι που με ξέρουν καλύτερα στη ζωή μου. Και κατάλαβα ότι έχουν δίκιο. Δεν είναι οι χρόνοι ή οι θέσεις που σε κάνουν δρομέα, αλλά ολόκληρη η στάση ζωής που κρατάς. Συγκεκριμένα, ξέρετε ότι είστε δρομέας όταν:

1. Τα απογεύματα σας μετά τη δουλειά έχετε πάντα κάτι να κάνετε και δεν είναι να πάτε για καφέ.

2. Μπαίνετε σε ένα φαρμακείο και το πρώτο αντικείμενο που τραβάει την προσοχή σας είναι το stand της Gewohl με όλα τα διαφορετικά προστατευτικά ποδιών.

3. Στο ίδιο φαρμακείο, είστε οι μόνοι που καταλαβαίνετε σε τι χρησιμεύουν τα προστατευτικά, χαίρεστε που επιτέλους βρήκατε αυτό που χρειαζόσασταν και δε σας φαίνεται παράλογο να δώσετε 10 ευρώ για ένα σκουφάκι δαχτύλου…

4. ...την ίδια στιγμή που θεωρείτε εντελώς παράλογη την απαίτηση των φίλων σας να δώσουν το ίδιο ποσό για … σουβλάκι πίτα – 10 ευρώ; Έχουμε ξεφύγει; Άσε που η πίττα σουβλάκι θα σου κάτσει στο στομάχι και πώς θα τρέξεις μετά;

5. …καλύτερα να φας μια ελαφριά μακαρονάδα με λίγη σάλτσα χωρίς τυρί για να γεμίσει και ο οργανισμός με τους απαραίτητους υδατάνθρακες για την προπόνηση αύριο.

6. Και φυσικά αυτές ακριβώς τις διατροφικές συνήθειες που περιλαμβάνουν ελαφρύ μαγείρεμα, πολλά φρούτα, ελάχιστα τηγανητά κλπ κλπ προσπαθείτε να τις επιβάλετε και σε όλους τους ταλαίπωρους που μοιράζονται την ίδια στέγη μαζί σας ή το ίδιο γραφείο… ενίοτε και το ίδιο βαγόνι στο μετρό/τρένο.

7. Έχετε ένα συρτάρι αφιερωμένο στα τρεχαλόρουχά σας: Για όλες τις συνθήκες, όλες τις εποχές και ειδικά για τις γυναίκες, σε όλα τα μεγέθη….γιατί μπορεί να χάνουμε ή να παίρνουμε μερικά κιλά, αλλά το τρέξιμο τρέξιμο!

8. Και φυσικά, μπορεί να μη σηκώνετε το χέρι σας να μεταφέρετε τα άπλυτα από το πάτωμα στο καλάθι των απλύτων (κυρίως οι άνδρες) και τα προγράμματα του πλυντηρίου να σας θυμίζουν έντονα ιδεογράμματα που δεν έχει καταφέρει ο σύγχρονος άνθρωπος να μεταφράσει ακόμα, αλλά όταν πρόκειται για τα τρεχαλόρουχα σας, δεν αφήνετε άλλον να τα αγγίξει και γνωρίζετε με ακρίβεια τη θερμοκρασία που πρέπει να πλυθούν και ότι δεν πρέπει να βάλετε μαλακτικό.

9. Όσο για τα αθλητικά σας παπούτσια, αυτά μοιάζουν να έχουν αποκτήσει τη δική τους ψυχή και να ζευγαρώνουν σαν τα κουνέλια. Έχουν μάλιστα διεκδικήσει πέρα από όλη την παπουτσοθήκη και διάφορους άλλους χώρους, όπως το μπάνιο, το γραφείο και το …πορτμπαγκάζ.

10. Η κλασσική ημέρα βραδινής εξόδου σας είναι η Παρασκευή, γιατί το Σάββατο πρέπει να κοιμηθείτε νωρίς ώστε να μην είστε ξενυχτισμένοι την Κυριακή που έχετε αγώνα ή προπόνηση με τα φιλαράκια….

11. …φιλαράκια τα οποία πιστεύετε ακράδαντα ότι είναι τα καλύτερα παιδιά και ότι κάνουν την καλύτερη παρέα, δεν τα έχετε δει ποτέ όμως χωρίς αθλητική περιβολή σε οποιαδήποτε άλλη περίσταση εκτός από προπόνηση, αγώνα, ή αθλητική έκθεση…

12. Όπου και αν πάτε διακοπές, βουνό ή νησί, Καλοκαίρι, Χειμώνα, Άνοιξη, Φθινόπωρο, ρίχνετε και ένα ζευγάρι αθλητικά στη βαλίτσα σας για να μπορέσετε να τρέξετε όταν οι υπόλοιποι πάνε για ύπνο το μεσημέρι ή σηκωθούν αργά το πρωί.

13. Και τέλος σιχαίνεστε τα ψώνια απίστευτα, μισείτε το ψάξιμο στα ράφια και στις κρεμάστρες, τις ουρές στα δοκιμαστήρια και τους αγενείς πωλητές, αλλά όταν βρίσκεστε σε αθλητική έκθεση φεύγετε με τρεις τέσσερεις σακούλες γιατί πραγματικά αυτό το κολάν έχει τέλεια εφαρμογή και ανακλαστήρες για όταν τρέχω το βράδυ και - κοίτα – βρήκα αυτήν την κάλτσα στο μέγεθος μου και έχει το απαραίτητο φάρδος στα δάχτυλα για να μη με χτυπάει όταν πρήζονται τα πόδια από το τρέξιμο…

Δεκατρία συμπτώματα λοιπόν; Τυχαίο; Καθόλου, γιατί όπως το 13 είναι για μερικούς άτυχος αριθμός έτσι και εσείς που έχετε τα παραπάνω συμπτώματα ατυχήσατε. Γιατί ο δρομέας μέσα σας υπάρχει από τη στιγμή που αρχίζετε το τρέξιμο και τα συμπτώματα είναι εκεί σαν αρρώστια που σας καταλαμβάνει μέρα με τη μέρα όλο και πιο πολύ. Ο δρομέας μέσα σας είναι εδώ για να μείνει και τίποτα δεν μπορεί να σας τον στερήσει. Πηγαίνετε λοιπόν για τρέξιμο και απλώς απολαύστε το.

Πανελλαδική ποδηλατοπορεία - Μεσημέρι 6 Απριλίου 2008

Σκεφτείτε αυτήν την εικόνα: Σάββατο πρωί, στη γειτονιά σας (συγκεκριμένα η δική μου είναι τα Βριλήσσια) να προσπαθείτε να κάνετε μερικές απλές σχετικά δουλειές. Να θέλετε να αφήσετε ένα ρούχο στο καθαριστήριο, μετά να θέλετε να αγοράσετε ένα δώρο για τα γενέθλια φίλου και τέλος να θέλετε να αγοράσετε ένα μετασχηματιστή για το φως του μπάνιου σας. Πόση ώρα μπορεί να σας πάρουν οι παραπάνω δουλειές, τη στιγμή μάλιστα που ξέρετε ακριβώς τι δώρο θέλετε να πάρετε και από πού και όλα τα καταστήματα απέχουν τρία τετράγωνα το ένα από το άλλο;

Απάντηση; Με την κίνηση στην Πεντέλης ΤΡΕΙΣ ΩΡΕΣ!!! Με το ποδήλατο μου; Αν ζήσω τη στιγμή που θα βγω εκτός ποδηλατόδρομου το πολύ μία ώρα και κυρίως γιατί ποτέ δεν πάω από τη σύντομη διαδρομή, αλλά από εκεί που είναι πιο όμορφα. Και για να μη μιλήσω για τη βελτίωση της φυσικής μου κατάστασης, τους ανύπαρκτους ρύπους και το εύκολο παρκινγκ.

Πόσοι αισθάνονται όμως ασφαλείς να κάνουν το ίδιο; Σε όποιο σχεδόν κατάστημα και αν μπαίνω, όλοι με θαυμάζουν, με συγχαίρουν, μου λένε ότι θα ήθελαν να κάνουν το ίδιο. Δεν τολμούν όμως, ακόμα και αν μένουν κοντά στη δουλειά τους γιατί πολύ απλά φοβούνται. Δεν ήρθε ο καιρός να σταματήσουμε να φοβόμαστε και όπου είναι δυνατόν να μπορούμε να χρησιμοποιούμε το ποδήλατο μας πιο εύκολα;

Ελάτε στην πανελλαδική ποδηλατοπορεία στις 6 Απριλίου 2008 (για την Αθήνα ραντεβού στις 12:00 στο Πεδίο του Άρεως, στο άγαλμα Αθηνάς) με κύρια αιτήματα για την Αθήνα, να υλοποιηθεί δίκτυο ποδηλατοδρόμων, να προωθηθεί ο συνδυασμός ποδήλατου - μέσων μαζικής μεταφοράς, να αναθεωρηθεί ο δυσμενής για τον ποδηλάτη και αναχρονιστικός Κ.Ο.Κ. και να δοθούν οικονομικά κίνητρα για την προμήθεια ποδηλάτου. Για να δείτε λεπτομέρειες για τα αιτήματα της κάθε πόλης, να μάθετε περισσότερα, να δείτε πώς μπορείτε να φτάσετε με άλλους ποδηλάτες στο σημείο του ραντεβού και να δώσετε και τη δική σας άποψη μπείτε στο http://www.podilates.gr/node/1359

Καλή μας πορεία λοιπόν την Κυριακή και για να γίνω όπως πάντα γραφική, φορέστε και κανένα κράνος και ελάτε για μια ωραία ήρεμη βόλτα χωρίς εξάρσεις και χαζά παρατράγουδα που σημαδεύουν άλλες πορείες.

7ος Αγώνας Δρόμου Αργολικού Κόλπου – ένας καλοκαιρινός αγώνας

Την Κυριακή 2 Μαρτίου, πραγματοποιήθηκε ο 7ος Αγώνας Αργολικού Κόλπου με τη συμμετοχή περίπου 400 αθλητών. Όπως πάντα (είμαι κλασσική αξία είπαμε) έφτασα με την ψυχή στο στόμα ίσα - ίσα για να προλάβω να εγγραφώ, να επισκεφτώ την τουαλέτα, να παστωθώ στο αντιηλιακό και κοιτάζοντας τον απίστευτο ήλιο, να αποφασίσω ότι πρέπει να πάρω όλο το σωληνάριο μαζί μου…

Ο καιρός ήταν πραγματικά υπέροχος, κατάλληλος πιο πολύ για μπάνιο βέβαια και λιγότερο για τρέξιμο, αφού η θερμοκρασία έφτασε μέχρι και τους 26 βαθμούς - σύμφωνα με το θερμόμετρο του αυτοκινήτου, οπότε όποιος έχει μέτρηση μεγαλύτερης ακρίβειας μου λέει.

Η διοργάνωση ήταν πολύ καλή και πρέπει να τονίσω ότι ήταν καλύτερη από πέρυσι, καθώς τα δύο μεγάλα προβλήματα που είχα παρατηρήσει πέρυσι, φέτος είχαν λυθεί. Συγκεκριμένα πέρυσι, είχα βγάλει ΟΛΟ τον αγώνα ΧΩΡΙΣ νερό, αφού όταν πια είχα φτάσει στο μοναδικό σταθμό ανεφοδιασμού, τα νερά είχαν τελειώσει!!! Φέτος υπήρχαν δύο σταθμοί και το νερό ήταν επαρκέστατο. Επίσης στο δεύτερο σταθμό μας προσφέρθηκε και isostar.

Το δεύτερο τεράστιο πρόβλημα πέρσι, ήταν οι τεράστιες ουρές αυτοκινήτων δίπλα στους (πιο τελευταίους είναι η αλήθεια) αθλητές. Η τροχαία δεν είχε καταφέρει προφανώς να κόψει επαρκώς την κυκλοφορία και μια τεράστια ουρά από σχεδόν σταματημένα αυτοκίνητα μας συνόδευαν σε όλη τη διάρκεια του αγώνα, με αποτέλεσμα να μην μπορούμε να αναπνεύσουμε τίποτα άλλο πέρα από καθαρό αέρα … εξάτμισης. Φέτος δεν υπήρχε κανένα τέτοιο θέμα και τα αυτοκίνητα που μας προσπερνούσαν ήταν λιγοστά και ερχόντουσαν κατά κύματα. Επίσης πολύ καλή έκπληξη ήταν το προσωπικό τους ερυθρού σταυρού που μας ακολουθούσε με ποδήλατο, αθόρυβα και χωρίς κανέναν ρύπο.

Κατά τα άλλα ο αγώνας είχε όλες τις όμορφες στιγμές που έχουμε αρχίσει να βλέπουμε τώρα πια και στην Ελλάδα, με λιγοστούς θεατές να χαμογελάνε, μικρά παιδάκια να προτείνουν τα χεράκια τους για να τους τα ακουμπήσουν οι αθλητές και καταπληκτική θέα. Είχε ακόμα και τερματισμό στα χέρια (αυτό πραγματικά δεν το καταλαβαίνω – εμένα μου βγήκε η γλώσσα να τερματίσω σωστά – αυτός πώς το έκανε το ανάποδο;;;) και όπως πάντα αθλητές όλων των ηλικιών και επιπέδων.

Μόνο μελανό σημείο, κατά τη δική μου άποψη η απονομή των επάθλων. Ήταν τόσο άσχημη που ενώ πάντα μένω μέχρι τέλους για να χειροκροτήσω όλους τους αθλητές, αυτή τη φορά έφυγα. Ο λόγος; Η συγκεκριμένη απονομή δεν είχε κανέναν πανηγυρικό χαρακτήρα και δεν τιμούσε τους αθλητές και τους συμμετέχοντες. Ήταν ένα άσχημο και κακοστημένο τέλος, σε έναν κατά τα άλλα πανέμορφο αγώνα. Ο κύριος που είχε περιλάβει (κανονικά) την ντουντούκα φώναζε ασταμάτητα και άγχωνε τον κόσμο με άσχετα σχόλια, του τύπου «έλα γρήγορα, ανεβείτε, κατεβείτε, έχουμε πάρα πολλά έπαθλα, πάρα πολλά έπαθλα» και διάφορα άλλα τέτοια. Ο κος Παπαβασιλείου, ψυχή του αγώνα κατά παραδοχή όλων και ο λόγος που έχουμε γνωρίσει αυτή τη διαδρομή τρέχοντας, κάποια στιγμή έβγαλε την απογοήτευση του, καταγγέλλοντας ότι ο δήμος Ναυπλίου είναι για άλλη μια φορά απών. Αυτό το σχόλιο μετά το διέψευσε ο πρώτος κύριος με την ντουντούκα και τελικά καταλήξαμε να αισθανόμαστε σαν να βλέπουμε ειδήσεις με 18 τηλεοπτικά παράθυρα.

Αυτό που θα ήθελα να πω σε όλους όσους κουράζονται για να μας προσφέρουν αυτούς τους αγώνες, είναι να φροντίζουν και τις απονομές όπως και τον αγώνα. Δε χρειαζόμαστε φανφάρες και επίσημους και τσακωμούς. Η καλή τους δουλειά και η προσωπική τους προσπάθεια φαίνεται και αρκεί. Με τη συνεχιζόμενη προσπάθεια τους θα πείσουν και τους δήμους και τους χορηγούς και όλους όσους τελικά θα επωφεληθούν από τους αθλητές και τους φίλους και συγγενείς που έρχονται να δουν τους αγώνες. Ας μη φέρουμε τη σημερινή τηλεοπτική αθλιότητα και στους αγώνες μας.

Νέα δενδροφύτευση στο Πάνειο όρος

Ο Δήμος Καλυβίων με την υποστήριξη του ΣΚΑΙ, συνεχίζουν την προσπάθεια για την αναδάσωση και προστασία της περιοχής. Αυτή την φορά θα πρέπει να έχουμε μαζί μας μικρά σκαλιστήρια και σπάγγο για να μπορέσουμε να στηρίξουμε τα δενδρύλλια τα οποία φυτέψαμε την περασμένη φορά.

Η δενδροφύτευση έχει προγραμματιστεί για την Κυριακή 17 Φεβρουαρίου. Ελάτε όλοι λοιπόν στις 17/2/2008 στα Καλύβια (ώρα προς επιβεβαίωση) για να συνεχίσουμε τη μεγάλη προσπάθεια που είχε γίνει στις 25 Νοεμβρίου από χιλιάδες άτομα κάθε ηλικίας (short video εδώ).

Μια σειρά από ατυχή γεγονότα….

Τόση σκουντουφλιά μαζεμένη – δε γίνεται – έπρεπε να τη μοιραστώ μαζί σας:

Πέμπτη βράδυ. Μετά τη δουλειά, ετοιμάζομαι με την αδερφή μου να δούμε τη διπλωματική της που είναι στα τελειώματα… είναι και ψιλοαργά, έχουμε και τρελή δουλειά αυτές τις μέρες στο γραφείο, οπότε δεν είμαι και στα πολύ καλά μου. Η λύση είναι πάντα μία: τσάι σε κούπα που θυμίζει … κατσαρόλα λόγω μεγέθους! Το φτιάχνουμε, καθόμαστε στο γραφείο, και αρχίζουμε να δουλεύουμε. Πριν ακόμα ακουμπήσω την κατσαρόλα για να πιώ, ρίχνω μία με τον αγκώνα μου και ρίχνω ΟΛΗ την κούπα πάνω στο laptop μου! Όχι στο πλάι του laptop, ούτε ρίχνω λίγο από το τσάι που ήταν στην κούπα! Όταν λέω όλη εννοώ όλη και όταν λέω πάνω, εννοώ κεντραρισμένα – ούτε στόχο να το είχα βάλει!

Όπως φαντάζεστε, πεταγόμαστε αμέσως όρθιες, γυρνάμε το laptop τούμπα (το οποίο ως δια μαγείας ακόμα δουλεύει) και αρχίζουμε να σκουπίζουμε όπως όπως ότι μπορούμε. Μετά από μισό λεπτό περίπου το laptop κάνει τσαφ και σβήνει. Επιστρατεύουμε τότε το … πιστολάκι και καθώς πρόκειται για διπλωματική αντιμετωπίζουμε και το επείγον θέμα του backup. Τα έχουμε όλα; Τα έριξα στον σκληρό σίγουρα. Λογικά και στο usb στικάκι….σίιιιιγουρα;;;;; Άλλο άγχος τώρα – γρήγορα το laptop της δουλειάς να δούμε τι έχουμε σώσει…

Βγάζουμε το laptop του γραφείου μου και πάω να το ανοίξω… Εδώ πρέπει να σημειώσω ότι το Laptop του γραφείου θυμίζει έντονα χρηματοκιβώτιο καθώς για να ανοίξει δε χρειάζεται ούτε έναν, ούτε δύο, αλλά συνολικά τέσσερεις διαφορετικούς κωδικούς!!! Και ο ένας παράγεται δυναμικά και τον βλέπεις σε ένα ηλεκτρονικό πραγματάκι το RSA SecurID. Το ηλεκτρονικό πραγματάκι δεν μπορούσα λοιπόν να το βρω πουθενά! Τι στην τσάντα του laptop έψαχνα, τι στην τσάντα την κανονική τι στην τσάντα του γυμναστηρίου – πουθενά. Μέσα στα νεύρα μου λοιπόν άρχισα να ψάχνω κάπως πιο βάρβαρα και τσάκ – στραβώνω και σπάω το shuffle μου στη μέση σαν καρότο! Βγήκαν τα μέσα του έξω – χάλια μιλάμε!

Σε εκείνο το σημείο νομίζω ότι απλά έπρεπε να παραιτηθώ και να πάω για ύπνο, αλλά όοοοχι (στερνή μου γνώση να σε είχα πρώτα) ήθελα να φάω κάτι για να ηρεμήσω. Κάθομαι λοιπόν στο τραπέζι και μηχανικά ανάβω το κερί στο κέντρο του. Ακουμπάω το σβησμένο σπίρτο στη βάση του κεριού να κρυώσει πριν το πετάξω και απλώνω το χέρι μου να πιάσω το αλάτι…. Και κολλάει το σπίρτο μεταξύ πουκαμίσου και χεριού και μου καίει το χέρι – μια φουσκάλα να!

Ε τώρα πια το είχα πάρει το μάθημα μου, κάθισα σε μία άκρη, δεν κουνιόμουνα δε μιλούσα και μόλις νύσταξα πήγα για ύπνο σιγάαα σιγάαα και προσεκτικά. Τα παραπάνω πάντως δικαιολόγησαν απόλυτα το παρατσούκλι σκουντούφλης και δε χρειάζεται ποτέ πια να ξανάδιεκδικήσω τα πρωτεία.

Το καλό του να είσαι σκουντούφλης μια ζωή βέβαια, είναι ότι έχεις μάθει τον εαυτό σου και όσο γίνεται περιορίζεις τη ζημιά. Τελικά τίποτα δε χάσαμε γιατί τα είχαμε σώσει ΟΛΑ σε τρία σημεία (εξωτερικό, usb stick ΚΑΙ τα είχαμε στείλει και σε e-mail). To laptop μετά από ένα γερό στέγνωμα και δύο μέρες ξανάνοιξε, η φουσκάλα έφυγε και το shuffle καλά να πάθει, έχω το nano, δεν το χρειάζομαι (όσα δε φτάνει η αλεπού….) Αλλά σίγουρα ήταν ένα βράδυ που θα το θυμάμαι – άσε που το laptop μου πλέον έχει μια έντονη μυρωδιά τσάι βανίλια…