Τις τελευταίες μέρες, όπως όλοι μας σχεδόν, σοκαρίστηκα με τις πυρκαγιές στην Πάρνηθα και στο Πήλιο. Έκλαιγα πραγματικά βλέποντας την Πάρνηθα από το μπαλκόνι μου να καίγεται. Εκνευρίστηκα με όσους θεωρούσα υπεύθυνους και απορούσα πώς είναι δυνατόν να επιτρέψουν τέτοια καταστροφή. Ιδίως για την Πάρνηθα που την ξέρω γιατί τρέχω σε αυτή, όπως έγραψα ενώ ακόμα καιγόταν, πάσχισα να σκεφτώ πώς θα βοηθήσω στην αποκατάσταση της. Διάβασα τα mails και τις δημοσιεύσεις άλλων bloggers, την άμεση απαίτηση για αναδάσωση και εννοείται πως συμφώνησα. Συμφώνησα και δημοσίευσα και την πρωτοβουλία των δρομέων να τραβήξουν φωτογραφίες στην προπόνησή τους από την καμένη τώρα πια Πάρνηθα.
Συγχρόνως όμως συνέχισα να ψάχνω για το τι πραγματικά πρέπει να γίνει. Έλαβα στο mail μου και την προτροπή του wwf για το τι πρέπει πραγματικά να κάνουμε, που βασικά συνιστούσε ψυχραιμία. Ούτε λίγο ούτε πολύ, έλεγε παιδιά όχι γιούρια να σώσουμε, αλλά περιμένετε και απλά επιμείνετε στην προστασία του χώρου. Και σήμερα έπεσα πάνω σε αυτό το blog και διάβασα αυτό το post: Διαβάστε το μέχρι τέλους για να γνωρίζετε τον κόσμο μας. Για όσους δεν έχετε υπομονή παραθέτω τρεις σημαντικές παραγράφους:
Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει ώριμο μεσογειακό δάσος που κάηκε και προστατεύθηκε, χωρίς να αναγεννηθεί με φυσικό τρόπο. Αντίθετα, σε περιοχές που δεν κάηκαν τον τελευταίο αιώνα τα πεύκα λιγοστεύουν κάθε χρόνο, χωρίς δυνατότητα αναγέννησης.
Οι δασικές πυρκαγιές είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με τη διατήρηση των μεσογειακών οικοσυστημάτων. Απλώς, η οικολογική τους σημασία δεν έγινε μέχρι σήμερα κατανοητή επειδή τα αποτελέσματά τους συγχέονται με την μεταπυρική οικονομική δραστηριότητα του ανθρώπου, ιδιαίτερα με την υπερβόσκηση και την οικοπεδοποίηση που οδηγούν σε αποδάσωση.
Και τέλος:
[Στις αναδασώσεις] …Κανέναν δεν ενδιαφέρει τι φυτεύεται, αρκεί οι φυτεύσεις να καλύπτουν μεγάλη έκταση. Στο πληγωμένο από τη φωτιά οικοσύστημα καλούνται τα σχολεία, οι φορείς, οι σύλλογοι, οι πολίτες γενικά, να συμμετάσχουν σε άχρηστες και πολλές φορές επιζήμιες αναδασώσεις. Αγνοείται απ' όλους ότι η φύση έχει προστατέψει και έχει φυλάξει πλούσιο αναγεννητικό υλικό, που είναι έτοιμο να ξαναδημιουργήσει το δάσος. Βαριά μηχανήματα, προκειμένου να ανοίξουν χώρους φύτευσης, ξηλώνουν τους θάμνους, που θα παραβλάσταιναν σύντομα και θα προστάτευαν άμεσα το έδαφος. Οι σπόροι των πεύκων σκεπάζονται με το χώμα του οργώματος ή συνθλίβονται από τις ρόδες των οχημάτων. Στη θέση των ντόπιων, άριστα προσαρμοσμένων, φυτών τοποθετείται ο,τι διαθέσιμο έχουν τα κρατικά φυτώρια, όπως αγγελικές, πικροδάφνες, πυράκανθοι, που προορίζονται για τα πάρκα ή τις αυλές των σπιτιών και είναι τελείως ακατάλληλα για δασικά οικοσυστήματα.
Συμπερασματικά, το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να προστατέψουμε το δάσος με την απαίτησή μας να μην καταπατηθεί και την προστασία του από την υπερβόσκηση. Η Πάρνηθα είναι σαφώς ιδιαίτερη γιατί είχε έλατα όπως θα δείτε και στο άρθρο και αυτά χρειάζονται σκιά για να αναπτυχθούν, αλλά το σίγουρο είναι ότι δεν πρέπει να ορμίσουμε στην αναδάσωση.
Βάση όλων αυτών, θα συνεχίσω προφανώς να ζητώ την προστασία του δάσους. Απλά θα συνεχίσω συγχρόνως να προσπαθώ να μορφώνομαι και θα αφήσω τα ελάφια και τα υπόλοιπα ζωάκια και έντομα ήσυχα στο χώρο που τους έχει απομείνει. Και προφανώς για όσο χρειαστεί θα συνεχίσω να τρέχω στον στίβο με το ταρτάν. Σαφώς χειρότερο αλλά η ψυχραιμία πρέπει να επικρατήσει. Διαβάστε και εσείς παραπάνω για το θέμα, διαβάστε και τα σχόλια στο θέμα και δείξτε το σε όσους μπορείτε. Και πολύ σημαντικό – κάντε κριτική πάντα στα κανάλια και στο τι μας λένε – έχουμε πλέον και εμείς στα Blogs δύναμη – είναι σαφές. Πρέπει όμως αυτή τη δύναμη να την ελέγχουμε….
Διαβάστε επίσης: Μύθοι και Αλήθειες για τη φωτιά στην Πάρνηθα (Τα Νέα, του Νίκου Μάργαρη)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου