Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 06, 2007

Ονειρεύτηκα χθες…

Όλα ήταν μαύρα… κι εγώ έτρεχα… γιατί αυτό ήξερα να κάνω γιατί αυτό μπορούσα να κάνω. Δεν έβλεπα που πήγαινα, δεν έβλεπα τι πάταγα και απλά έτρεχα. Χωρίς συναίσθημα, χωρίς κούραση, χωρίς σκοπό. Ένα άσχημο τρέξιμο με άδειο μυαλό γιατί δεν υπήρχαν ερεθίσματα. Τίποτα γύρω μου – όλα μαύρα.

Και μετά άρχισε να χαράζει. Ένα άσχημο φως, εκτυφλωτικό και ανελέητο πορτοκαλί, που μου χτύπαγε τα μάτια κι έκαιγε το μυαλό. Και τότε κατάλαβα – όλα γύρω μου ήταν καμένα. Πάταγα καμένα, έβλεπα καμένα, ήμουνα καμένη. Σταμάτησα. Λύγισα. Έκλαψα.

Και τότε, επειδή ήταν όνειρο και όλα συμβαίνουν στα όνειρα αρκεί να το θες, σηκώθηκα και με πείσμα άρχισα να ξανατρέχω. Γιατί πίστεψα σε κάτι. Πίστεψα ότι θυμάμαι πώς ήταν τα πάντα πριν καούν. Και όπως ακριβώς έγινε στο «Παραμύθι χωρίς τέλος» και στον «Υφαντόκοσμο» άρχισε η αναγέννηση. Στα πόδια μου άνθιζε το χώμα, φύτρωναν δέντρα παντού. Και όσο έτρεχα, τόσο πρασίνιζε η φύση γύρω μου και γλύκανε η μέρα και τρέχανε νερά παντού. Και συνέχισα να τρέχω, γιατί αυτό ήξερα να κάνω γιατί αυτό είχε πια νόημα.

Ήταν όμως μόνο ένα όνειρο. Και τέτοια θαύματα δε γίνονται. Το υποσυνείδητο μου όμως μου φώναξε αυτό που πρέπει να κάνουμε. Να μην ξεχάσουμε. Και να μην αποδεχτούμε μια άσχημη, μαύρη ζωή χωρίς ερεθίσματα…

Δεν υπάρχουν σχόλια: