Τετάρτη, Απριλίου 28, 2010

Ένας δρομέας πιάνει τις ρόδες και τα καταφέρνει

Θυμόσαστε καιρό πριν που σας είχα περιγράψει ότι ήθελα να πάω με ποδήλατο από το Μιλάνο μέχρι το Ντίσελντορφ διασχίζοντας τις Άλπεις; Είχα επίσης εξηγήσει ότι θα το έκανα για φιλανθρωπικούς σκοπούς καθώς συγκεντρώναμε χρήματα για τα παιδικά χωριά SOS, ότι ήταν μια διεθνής πρωτοβουλία και ότι είχα τρομοκρατηθεί γιατί η σχέση μου με το ποδήλατο ήταν μέχρι τότε επιεικώς ερασιτεχνική. Τα θυμάστε όλα αυτά;

Ε λοιπόν δεν έχει σημασία, θυμάστε δεν θυμάστε, αυτή ήταν η περίληψη. Tο αποτέλεσμα ήταν ότι και τα κατάφερα να φτάσω και περισσότερα από €8.000 συγκεντρώσαμε για τα παιδικά χωριά SOS και άλλαξα ως άνθρωπος και ως δρομέας και έμαθα και πολλά πράγματα από αυτήν την εμπειρία τα οποία όπως πάντα σκοπεύω να μοιραστώ μαζί σας!

Πρωί πρωί Πέμπτης 17 Ιουνίου λοιπόν, τσακωνόμουνα με τα πεντάλ τα οποία προσπαθούσα να ξεβιδώσω για να πακετάρω το ποδήλατο. Αφού αποφάσισα ότι αν συνεχίσω με αυτούς τους ρυθμούς θα το χάσω τελικά το αεροπλάνο, έβγαλα από την αποθήκη μου πολλά μικρά πλαστικά γλαστράκια (!) τα οποία ταίριαζαν απόλυτα γύρω από τα ακόμα βιδωμένα πεντάλ και με πολύ κολλητική ταινία και όσο bubble wrap γλίτωσε από την μανία μου να σπάω τις φυσαλίδες, πακετάρισα το ποδήλατο μου. Καθ’ όλη τη διαδικασία, μουρμούριζα ότι το χειρότερο που θα μπορούσε να μου τύχει σε μία αντίστοιχη περίπτωση πριν από έναν αγώνα δρόμου θα ήταν να μην μπορούσα να περάσω τα … κορδόνια μου στα παπούτσια και τι θέλω εγώ και ανακατεύομαι με μηχανήματα του σατανά και που πάω δρομέας άνθρωπος με κολάν με μαξιλαράκια στον πισινό μου και που είναι οι άντρες όταν τους χρειάζεσαι και άλλα τέτοια χαριτωμένα.

Όταν βράδυ πια στο Μιλάνο προσπαθούσα να επαναφέρω το ποδήλατο σε μία μορφή που να θυμίζει περισσότερο ποδήλατο και λιγότερο λαμαρίνες με χαρτόνια, συνέχισα το μουρμούρισμα ακάθεκτη. Δεν μπορούσα να φουσκώσω τις ρόδες με τη μικρή τρόμπα, δεν μπορούσα να βάλω την πίσω ρόδα που είχε την αλυσίδα, δεν μπορούσα να βρω με ξεφούσκωτες ρόδες τη σωστή θέση της σέλας, δεν μπορούσα να βιδώσω σταθερά το μπροστινό φωτάκι, δεν λειτουργούσε τα ταχύμετρο, δεν δεν δεν…. Τότε, ως δια μαγείας, εμφανίστηκε μια ομάδα άλλων ποδηλατών και προσφέρθηκε να με βοηθήσει. Μέσα σε δέκα λεπτά είχαν φτιάξει τα πάντα και με είχαν αφήσει να λέω ευχαριστώ σε όσες γλώσσες ήξερα και δεν ήξερα αφού κάποια στιγμή τους είπα και grazien μιλώντας σε άπταιστα ιταλογερμανικά.

Την επόμενη μέρα ξεκινήσαμε τη διαδρομή μας και για εμένα που είμαι αρκετά μοναχική και σιωπηλή ως δρομέας, το πρώτο πράγμα που μου έκανε εντύπωση, ήταν πόσο ομιλητικοί και κοινωνικοί ήταν όλοι. Ακόμα και όταν μειώθηκε λίγο η δυνατότητα να μιλάμε μεταξύ μας στα σημεία που η διαδρομή απαιτούσε να είμαστε σε μονή γραμμή, η κοινωνικότητα και η ομαδικότητα παρέμειναν. Δεν υπήρχε και άλλη επιλογή θα μου πείτε, αφού στο ποδήλατο είναι κατεξοχήν πιο εύκολο να πηγαίνεις ακριβώς πίσω από τον άλλο ώστε να γλιτώνεις αέρα (κάτι σαν το slip streaming στην φόρμουλα 1 σκεφτείτε) γεγονός που όμως καθιστά απαραίτητη και τη συνεχή επικοινωνία με τον πίσω σου αφού διαφορετικά θα πέσει ο ένας ποδηλάτης πάνω στον άλλο. Η επικοινωνία αυτή μπορεί να γίνεται λιγότερο λεκτικά και περισσότερο με χειρονομίες, δεν παύει όμως να είναι επικοινωνία και μάλιστα συνεχής, γεγονός που αυξάνει τους δεσμούς με τα μέλη της ομάδας σου.

Αυτό που επίσης μου έκανε εντύπωση και ενώνει τους ποδηλάτες μεταξύ τους αλλά τους κάνει και εξαιρετικά κοινωνικούς, είναι το γεγονός ότι έχουν μεγάλη εξάρτηση από κάτι άλλο πέρα από τον οργανισμό τους. Όταν τρέχουμε, ο πιο σημαντικός παράγοντας που καθορίζει εάν θα φτάσουμε κάπου ή όχι είναι ο οργανισμός μας. Αν τα πόδια μας, τα χέρια μας, η πλάτη μας είναι καλά, αν έχουμε κάνει προπόνηση, θα φτάσουμε. Αν όχι, τότε δεν θα προχωρήσουμε. Και κανένας άλλος συναθλητής μας δεν μπορεί να κάνει κάτι, εκτός και αν μας πάρει στην πλάτη του.

Στο ποδήλατο όμως δεν είναι έτσι. Είναι χιλιάδες οι λόγοι που μπορεί να σταματήσεις και να μην φταις απόλυτα εσύ. Μπορεί να πέσει κάποιος άλλος ποδηλάτης πάνω σου και να χτυπήσει εσένα ή το ποδήλατο σου, μπορεί να σκάσει το λάστιχο σου, μπορεί να σπάσει η αλυσίδα σου, μπορεί να στραβώσει η ρόδα σου, μπορεί να κοπεί η ντίζα σου, μπορεί να συμβεί οτιδήποτε. Εκείνη τη στιγμή, όλοι οι άλλοι ποδηλάτες θα σταματήσουν να σε βοηθήσουν γιατί έτσι είναι η φύση του αθλήματος. Γιατί στην κατάσταση που βρίσκεσαι έχουν βρεθεί και αυτοί και ξέρουν. Γιατί κάποιος θα έχει το σωστό κατσαβίδι, το σωστό ανταλλακτικό, τη σωστή γνώση.















Έτσι, με καθημερινή αλληλοϋποστήριξη και παρόλο τον τραυματισμό που απέκτησα με το καλημέρα σας, την πρώτη ημέρα γιατί έπεσε ένας ποδηλάτης πάνω μου, φτάσαμε Ελβετία, περάσαμε τις Άλπεις, φτάσαμε Γερμανία και ακολουθήσαμε το Ρήνο μέχρι σχεδόν το Ντίσελντορφ. Εκεί, μετά από έναν δεύτερο τραυματισμό γιατί έγινε μια τρομερή καραμπόλα (και για να σταματήσετε τα γέλια να εξηγήσω ότι όχι δεν χτύπαγα μόνο εγώ, γενικά είχαμε αρκετά ατυχήματα), αποδείχθηκε το πόσο σημαντική είναι αυτή η ομαδικότητα. Αφού η δική μου ομάδα είχε αποδεκατιστεί λόγω της καραμπόλας, βρέθηκα σε άλλη ομάδα σαφώς γρηγορότερη. Αυτή η ομάδα άλλαξε τον ρυθμό της εξαιτίας μου ώστε να με υποστηρίξουν, παρόλο που όλοι πιεζόμασταν να φτάσουμε στο Ντίσελντορφ συγκεκριμένη ώρα για να μπούμε στην πόλη και οι 250 ποδηλάτες μαζί με τη συνοδεία αστυνομίας και να γιορτάσουμε την ολοκλήρωση του άθλου μας.

Γυρίζοντας στην Ελλάδα και μετά από μία εβδομάδα τεμπελιάς, βγήκα στο γήπεδο στη γειτονιά μου για τρέξιμο. Ίσως από τη συνήθεια των τελευταίων ημερών με το ποδήλατο, ίσως και υποσυνείδητα, άφησα το mp3 player μου σπίτι. Τον πρώτο γύρο, τον έκανα μόνη μου, στον δεύτερο γύρο όμως μου μίλησε μια κοπέλα περίπου στην ηλικία μου. «Καιρό έχω να σε δω» μου είπε. «Συνήθως τρέχεις απόγευμα σαν και εμένα και σε βλέπω – καλά είσαι;» Και έτσι απλά, για πρώτη φορά μετά από τόσα χρόνια που τρέχω, έπιασα κουβέντα με άλλο δρομέα, που διήρκεσε όλη την προπόνηση. Έτσι απλά, μετά από μια ποδηλατική διαδρομή μέσα από τρεις χώρες, έγινα πιο ανοιχτή στο τρέξιμο με παρέα και πιο δεκτική στη βοήθεια τρίτων. Χρειάστηκε βέβαια να ανέβω κάτι Άλπεις στο δρόμο και να φάω κάτι τόνους τζελάκια, αλλά κάλλιο αργά παρά αργότερα. Φέτος να δω τι θα κάνω που θα πάμε από την Πράγα αυτή την φορά στο Ντίσελντορφ. Και για να μην ξεχνιόμαστε, αν θέλετε να βοηθήσετε, καμία μα καμία προσφορά δεν είναι μικρή και μπορείτε να καταθέσετε χρήματα στην Alpha Bank 101-002002012356 (IBAN GR25 01401010101002002012356) με την ένδειξη GBI 2010. Και εις άλλα με υγεία!