Τρίτη, Σεπτεμβρίου 30, 2008

Τρέχοντας στην Πάρνηθα έναν χρόνο μετά τις φωτιές.

Ξεκινάω λέγοντας σας ότι ναι, το ξέρω, χάθηκα, σταματήστε να βαράτε ήταν μία δύσκολη περίοδος. Ξεκίνησε με ένα άσχημο διάστρεμμα, συνεχίστηκε με μία εγχείρηση και έκλεισε με 22 γάμους! 22!!!! Και συνεχίζουν ακάθεκτοι!!!
Σε αυτό το διάστημα ήμουν συνεπής μόνο στα άρθρα μου προς το Runner magazine, τα οποία και θα τα διαβάσετε από εδώ, ετεροχρονισμένα βέβαια, αλλά θα καταλάβετε τον αγώνα χρόνου που έκανα. Για την ώρα θέλω να σας πω για τον 25ο γύρο Πάρνηθας ο οποίος πραγματοποιήθηκε την Κυριακή 28 Σεπτεμβρίου, από τον ΕΟΣ Αχαρνών.

Πέρσι, μετά τις φωτιές, δεν ήμουνα σίγουρη τι έπρεπε να κάνω και αν τελικά έπρεπε να ανέβω να τρέξω ή όχι. Καθώς συνήθως είμαι της λογικής ότι αν δεν ξέρεις μη μιλάς και ακόμα καλύτερα μην πράττεις, δεν είχα ανέβει. Φέτος όμως έναν χρόνο μετά , είπα να ανέβω να δω από κοντά την αγαπημένη διαδρομή. Ανεβαίνοντας με το αυτοκίνητο, έβλεπα ψύχραιμα τις γνωστές στροφές, με τα δέντρα στη θέση τους και ανάσαινα με ανακούφιση. Και μετά, στην προτελευταία στροφή πριν το μοναστήρι της Αγίας Λαύρας, πνίγηκα... O,τι και αν είχα δει από φωτογραφίες, από χάρτες, από τις ειδήσεις, δε με είχε προετοιμάσει γι αυτό το σοκ! Με έπιασαν λυγμοί και δεν μπορούσα να αναπνεύσω. Το δάσος, απλώς δεν ήταν εκεί. Δεν ήταν εκεί – ήταν ένας άλλος χώρος. Ξένος. Σεληνιακό τοπίο που έκλαιγε. Και ξερό. Μαύρα βράχια με μαύρους κορμούς. Ούτε καν λίγο πράσινο κάτω. Έρημος.

Την ίδια αντίδραση με εμένα είμαι σίγουρη ότι είχαν και άλλοι δρομείς γιατί ξαφνικά όλοι οι οδηγοί κόψαμε ταχύτητα απίστευτα. Σχεδόν σταματήσαμε και κοιτάζαμε τα χάλια μας. Την ανείπωτη και εντελώς μη αναστρέψιμη καταστροφή που εμείς οι άνθρωποι προκαλέσαμε.

Μέχρι την εκκίνηση είχα κάπως συνέλθει και τα γνώριμα πρόσωπα στην εκκίνηση με έκαναν να χαμογελάσω. Ευτυχώς, μόνο τα δύο περίπου πρώτα χιλιόμετρα ήταν τραγικά καθώς τρέχαμε μέσα στο ψιλόβροχο στο καμένο τοπίο. Μετά το φλαμπούρι, τα γνώριμα πανέμορφα δέντρα επέστρεψαν και οι ιδανικές συνθήκες με την εξαιρετικά ατμοσφαιρική ομίχλη επιβεβαίωσαν ότι ο γύρος Πάρνηθας είναι ακόμα από τους πιο όμορφους αγώνες στην Αττική.

Η διοργάνωση είχε και φέτος πολλά χαμόγελα από τους εθελοντές με τα νερά, τον Ερυθρό Σταυρό, και τους υπεύθυνους του αγώνα και παρά τα μικρά μπλεξίματα στην απονομή (μην ανησυχείτε δεν παρεξηγούμαστε – να τρέξουμε θέλουμε) όλα πήγαν ρολόι. Μοναδική στιγμή, ο τερματισμός ο οποίος «εποπτευόταν» από ένα πανέμορφο τεράστιο ελάφι. Ο πιο όμορφος θεατής που έχω δει στη ζωή μου. Σχεδόν ξέχασα να τερματίσω! Και του χρόνου και μακάρι μακάρι ΜΑΚΑΡΙ με πιο πολλά δέντρα!