Τρίτη, Νοεμβρίου 20, 2007

Δενδροφύτευση στα Καλύβια την Κυριακή 25 Νοεμβρίου

Θυμάστε την απελπισία μας το Καλοκαίρι όταν καιγόντουσαν τα πάντα γύρω μας; Την επιθυμία μας να βοηθήσουμε και τη δέσμευσή μας να συμμετάσχουμε σε αναδασώσεις; Τώρα είναι η ευκαιρία μας. Την Κυριακή ελάτε στις 10:00 το πρωί στο δημαρχείο των Καλυβίων Αττικής για να βοηθήσουμε το WWF σε οργανωμένη δενδροφύτευση.

Η μεγάλη πυρκαγιά στις 25 Αυγούστου 2007 κατέστρεψε τεράστια έκταση στο Πάνειο Όρος και τους γύρω λόφους και μαζί ένα από τα λίγα δάση της Αττικής. Η συνολική έκταση που κάηκε είναι περίπου 20 χιλιάδες στρέμματα. Σκοπός είναι να φυτευτούν 10-15 χιλιάδες δέντρα.

Καλό θα ήταν να έχετε μαζί σας τα απαραίτητα εργαλεία (σκαλιστήρι ή τσάπα ή μικρά σκαπανικά, φτυάρι) για την αναδάσωση καθώς δεν μπορεί να γίνει πρόβλεψη των εργαλείων που θα χρειαστούν και όσα έχει το WWF στη διάθεση του δε θα καλύψουν τις ανάγκες. Επίσης το WWF θα χρειαστεί βοήθεια το Σάββατο για μεταφορά του εξοπλισμού από τον Αγ. Πέτρο Πεντέλης. Για πληροφορίες στείλτε mail στο support@wwf.gr

Αν θέλετε να έρθετε και δεν έχετε παρέα, απαντήστε απλά σε αυτό το post. Εγώ θα είμαι εκεί και μπορώ να φοράω κάτι γελοίο για να με γνωρίσετε, να με πλησιάσετε και να έχετε παρέα.

Ακολουθoύν και οδηγίες αναδάσωσης από το WWF. ΕΛΑΤΕ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΟΥΜΕ!!!


ΟΔΗΓΙΕΣ ΑΝΑΔΑΣΩΣΗΣ

Η κατάλληλη περίοδος για δενδροφύτευση είναι από το φθινόπωρο ως την αρχή της άνοιξης. Πριν από τα πρωτοβρόχια δεν ξεκινάμε αναδασώσεις, γιατί το έδαφος είναι πολύ ξερό. Είναι προτιμότερο οι εργασίες να γίνονται στην αρχή αυτής της περιόδου, ώστε μέχρι την άνοιξη τα φυτά να έχουν αποκτήσει ισχυρό ριζικό σύστημα και να μπορέσουν να αντεπεξέλθουν στη δύσκολη θερινή περίοδο.

Για τη φύτευση ανοίγουμε ένα λάκκο βάθους μισού μέτρου περίπου και τοποθετούμε το φυτό στο κέντρο του, προσέχοντας να μην χαλάσουμε την «μπάλα» με το χώμα που υπάρχει γύρω από τις ρίζες. Σκεπάζουμε προσεκτικά την «μπάλα» με χώμα, έτσι ώστε να μην φαίνεται. Τέλος διαμορφώνουμε ένα λάκκο γύρω από το φυτό, για να διευκολύνεται το πότισμα. Μετά τη φύτευση, ποτίζουμε. Σε αυτή την αναδάσωση θα υπάρχουν ανοιγμένοι λάκκοι σε κάποια σημεία.

Η επιτυχία της αναδάσωσης δεν εξαρτάται μόνο από το φύτεμα, αλλά και από τις περιποιήσεις που θα ακολουθήσουν. Τα πρώτα δυο-τρία χρόνια πρέπει να ποτίζουμε τα φυτά κατά τους καλοκαιρινούς μήνες, ενώ πριν από το καλοκαίρι πρέπει να βαθαίνουμε τους λάκκους και να τους ξεχορταριάζουμε. Έπειτα από κάποια χρόνια μπορούμε να κλαδέψουμε τα φυτά. Γενικά, πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι για συνεχή φροντίδα του χώρου, αν θέλουμε η αναδάσωση να είναι επιτυχής.

Εξοπλισμός:

Τσάπα ή σκαλιστήρι ή μικρά σκαπανικά
Φτυάρι
Μπιτόνι με νερό
Γάντια εργασίας
Καπέλο
Κολατσιό, νερό
Μικρό σακίδιο
Ζεστά και παλιά ρούχα
Μποτάκια ή Γαλότσες
Αδιάβροχο

Κυριακή, Νοεμβρίου 04, 2007

Στο δρόμο για την εκκίνηση των 10 χλμ...

Ε λοιπόν το παραδέχομαι. Χρειάζομαι ύπνο για να ζήσω και δεν έχω καταλάβει ακόμα πώς είναι δυνατόν να υπάρχει κόσμος ο οποίος με ευκολία κοιμάται κατά τις 2:00 το βράδυ και ξυπνάει στις 7:30 για να πάει για δουλειά. Εγώ το εφταωράκι μου το χρειάζομαι για να είμαι ξεκούραστη και καθώς συνήθως έχω χιλιάδες πράγματα να κάνω και δεν κοιμάμαι πριν από τις 12:00 -1:00 το βράδυ, τα Σαββατοκύριακα βρίσκω την ευκαιρία για τον πολυπόθητο ύπνο (i.e. δεν σηκώνομαι πριν μεσημεριάσει). Έλα όμως που τα Σαββατοκύριακα είναι ο χρόνος που γίνονται και οι περισσότεροι αγώνες δρόμου; Οπότε τότε τι κάνεις; Με επιμονή υπολογίζω πάντα λιγότερο χρόνο από όσο όντως χρειάζομαι για να ετοιμαστώ και φυσικά στην προσπάθεια μου να γλυτώσω έστω και 10 λεπτά ύπνου, είμαι πάντα με την ψυχή στο στόμα να προλάβω τις εκκινήσεις.

Έτσι κι αυτήν την όμορφη Κυριακή 4 Νοεμβρίου που εξελίσσεται η ιστορία μας, βρέθηκα καταπληκτικά αργοπορημένη να κοντεύω να δαγκώσω τα αυτοκίνητα μπροστά μου στην προσπάθεια μου να φτάσω στην ώρα μου για την εκκίνηση του αγώνα 10 χιλιομέτρων στο Καλλιμάρμαρο. Πέρσι, που έμενα πιο μακριά και είχα κοιμηθεί και περισσότερο το βράδυ, είχα φύγει νωρίς από το σπίτι και είχα παρκάρει σχεδόν δίπλα στο Στάδιο. Φέτος, με τον καταπληκτικό αέρα της «παλιάς» έφτασε η ώρα 9:00 κι εγώ ήμουνα κολλημένη στην κίνηση, κοντά ευτυχώς στην στάση μετρό Αμπελοκήπων. Συνειδητοποιώντας ότι δεν υπάρχει πια χρόνος, άφησα εντελώς δημοκρατικά τον σύντροφό μου να παρκάρει το αυτοκίνητο, και πετάχτηκα στο δρόμο να πάρω το μετρό.

Με χαρακτηριστική άνεση είναι η αλήθεια (είναι γνωστό άλλωστε ότι είμαι καταπληκτική δρομέας) διέσχισα την Αλεξάνδρας και κουτρουβάλησα τις σκάλες ενώ έψαχνα και ψιλά για να βγάλω εισιτήριο. Το έβγαλα, το ακύρωσα και συνέχισα το κουτρουβαλητό προς τις πλατφόρμες. Μετά από ένα στιγμιαίο δισταγμό γιατί τώρα πια η κατεύθυνση λέει «Αιγάλεω» και έπρεπε μέσα στο άγχος μου να σιγουρευτώ ότι δεν ήθελα να πάω στο αεροδρόμιο (είμαι τέρας προσανατολισμού είναι η αλήθεια) είδα ότι ο συρμός ερχόταν σε τρία λεπτά. Τέλεια σκέφτομαι, αρκετός χρόνος για να κάνω και… μερικές διατάσεις μετά την προθέρμανση!!! Και ενώ κανονικά είχα αρχίσει τις διατάσεις, ακούω μια φωνή πίσω μου να λέει: «Καλά πάμε; Εμείς εσένα ακολουθήσαμε…» Γυρίζοντας είδα δύο συνάδελφους αργοπορημένους, δρομείς να χαμογελάνε. Ήταν ο Χρήστος και ο Θωμάς από ότι έμαθα σε λίγο, οι οποίοι γελώντας μου λένε, «γίναμε που γίναμε ρόμπα πάμε όλοι μαζί διατάσεις...» Μέσα στα γέλια μπήκαμε στο μετρό, όπου συνεχίσαμε τις διατάσεις και παρά λίγο να χάσουμε τη στάση. Ευτυχώς το θυμηθήκαμε εγκαίρως, κατεβήκαμε στον Ευαγγελισμό και μόλις βγήκαμε στον καθαρό αέρα κοιτάξαμε όλοι με αγωνία τα ρολόγια μας:

«Τι ώρα είναι; Εγώ λέω παρά δέκα»
«Εγώ λέω παρά τέταρτο!»
«Παρά δεκατρία πρέπει να είναι…»
«Παρά τέταρτο λέω κι εγώ..!»

Ξαφνιασμένοι από την τέταρτη απάντηση βλέπουμε ότι η παρέα μας μόλις μεγάλωσε κατά ένα άτομο! Άλλη μια κοπέλα είχε βγει μαζί μας και τώρα πια όλοι μαζί τρέχαμε προς την εκκίνηση. Δε θέλω να σας κουράσω άλλο, εγώ νομίζω κουράστηκα αρκετά για όλους μας, αλλά αυτή η προθέρμανση ήταν μακράν η πιο αγχωτική προθέρμανση που έχω κάνει στη ζωή μου. Όταν πια φτάσαμε στην εκκίνηση είχαμε λιγότερο από τρία λεπτά για να πούμε γεια, τα παιδιά να βρουν νερό κι εγώ να αφήσω τη σακούλα με τα πράγματα μου στο στάδιο.

Με όλα αυτά θα αναρωτιέστε – πώς πήγε ο αγώνας; Ο αγώνας ειλικρινά ήταν ακόμα καλύτερος από πέρυσι, οι δρομείς μου φάνηκαν ακόμα περισσότεροι, ο καιρός ιδανικός και ο κόσμος που χειροκροτούσε λίγο περισσότερος από άλλες χρονιές παρά το ψιλόβροχο. Κατά τα άλλα, είδα πολλές γνωστές γάμπες και πλάτες (από πίσω πάντα) και ανθρώπους που έχουν πια αρχίσει να μου χαμογελούν γιατί κάτι τους θυμίζω. Δεν έλειψε ο αχαρακτήριστος ελληνάρας που έκοψε τις κορδέλες της τροχαίας για να διασχίσει με το αυτοκίνητό του τη Βασιλίσσης Σοφίας, αλλά ακόμα και αυτό δεν έφτασε να μου χαλάσει το κέφι. Κορυφαία στιγμή για εμένα, το χειροκρότημα όλων των αργών δρομέων στους πρώτους που κατέβαιναν από την αντίθετη κατεύθυνση. Και φυσικά τα γέλια στο μετρό! Τελικά το τρέξιμο είναι το πιο κοινωνικό άθλημα στον κόσμο – εγώ πάντως έτσι πιστεύω.

Και για να κλείσω και με ένα κοινωνικό μήνυμα: Πώς θα σας φαινόταν, αν όλους αυτούς που παρανομούσαν και προσπαθούσαν να κόψουν τον δρόμο την ώρα του αγώνα, τους μάζευε η τροχαία σε μία κλούβα και τους πήγαινε αυτόφωρο; Νομίζετε ότι θα συνεχίζαμε να βλέπουμε κάθε χρόνο αυτοκίνητα με τις κομμένες κορδέλες πάνω στις κεραίες τους;;;; :-)