Στο δρόμο για την εκκίνηση των 10 χλμ...

Ε λοιπόν το παραδέχομαι. Χρειάζομαι ύπνο για να ζήσω και δεν έχω καταλάβει ακόμα πώς είναι δυνατόν να υπάρχει κόσμος ο οποίος με ευκολία κοιμάται κατά τις 2:00 το βράδυ και ξυπνάει στις 7:30 για να πάει για δουλειά. Εγώ το εφταωράκι μου το χρειάζομαι για να είμαι ξεκούραστη και καθώς συνήθως έχω χιλιάδες πράγματα να κάνω και δεν κοιμάμαι πριν από τις 12:00 -1:00 το βράδυ, τα Σαββατοκύριακα βρίσκω την ευκαιρία για τον πολυπόθητο ύπνο (i.e. δεν σηκώνομαι πριν μεσημεριάσει). Έλα όμως που τα Σαββατοκύριακα είναι ο χρόνος που γίνονται και οι περισσότεροι αγώνες δρόμου; Οπότε τότε τι κάνεις; Με επιμονή υπολογίζω πάντα λιγότερο χρόνο από όσο όντως χρειάζομαι για να ετοιμαστώ και φυσικά στην προσπάθεια μου να γλυτώσω έστω και 10 λεπτά ύπνου, είμαι πάντα με την ψυχή στο στόμα να προλάβω τις εκκινήσεις.

Έτσι κι αυτήν την όμορφη Κυριακή 4 Νοεμβρίου που εξελίσσεται η ιστορία μας, βρέθηκα καταπληκτικά αργοπορημένη να κοντεύω να δαγκώσω τα αυτοκίνητα μπροστά μου στην προσπάθεια μου να φτάσω στην ώρα μου για την εκκίνηση του αγώνα 10 χιλιομέτρων στο Καλλιμάρμαρο. Πέρσι, που έμενα πιο μακριά και είχα κοιμηθεί και περισσότερο το βράδυ, είχα φύγει νωρίς από το σπίτι και είχα παρκάρει σχεδόν δίπλα στο Στάδιο. Φέτος, με τον καταπληκτικό αέρα της «παλιάς» έφτασε η ώρα 9:00 κι εγώ ήμουνα κολλημένη στην κίνηση, κοντά ευτυχώς στην στάση μετρό Αμπελοκήπων. Συνειδητοποιώντας ότι δεν υπάρχει πια χρόνος, άφησα εντελώς δημοκρατικά τον σύντροφό μου να παρκάρει το αυτοκίνητο, και πετάχτηκα στο δρόμο να πάρω το μετρό.

Με χαρακτηριστική άνεση είναι η αλήθεια (είναι γνωστό άλλωστε ότι είμαι καταπληκτική δρομέας) διέσχισα την Αλεξάνδρας και κουτρουβάλησα τις σκάλες ενώ έψαχνα και ψιλά για να βγάλω εισιτήριο. Το έβγαλα, το ακύρωσα και συνέχισα το κουτρουβαλητό προς τις πλατφόρμες. Μετά από ένα στιγμιαίο δισταγμό γιατί τώρα πια η κατεύθυνση λέει «Αιγάλεω» και έπρεπε μέσα στο άγχος μου να σιγουρευτώ ότι δεν ήθελα να πάω στο αεροδρόμιο (είμαι τέρας προσανατολισμού είναι η αλήθεια) είδα ότι ο συρμός ερχόταν σε τρία λεπτά. Τέλεια σκέφτομαι, αρκετός χρόνος για να κάνω και… μερικές διατάσεις μετά την προθέρμανση!!! Και ενώ κανονικά είχα αρχίσει τις διατάσεις, ακούω μια φωνή πίσω μου να λέει: «Καλά πάμε; Εμείς εσένα ακολουθήσαμε…» Γυρίζοντας είδα δύο συνάδελφους αργοπορημένους, δρομείς να χαμογελάνε. Ήταν ο Χρήστος και ο Θωμάς από ότι έμαθα σε λίγο, οι οποίοι γελώντας μου λένε, «γίναμε που γίναμε ρόμπα πάμε όλοι μαζί διατάσεις...» Μέσα στα γέλια μπήκαμε στο μετρό, όπου συνεχίσαμε τις διατάσεις και παρά λίγο να χάσουμε τη στάση. Ευτυχώς το θυμηθήκαμε εγκαίρως, κατεβήκαμε στον Ευαγγελισμό και μόλις βγήκαμε στον καθαρό αέρα κοιτάξαμε όλοι με αγωνία τα ρολόγια μας:

«Τι ώρα είναι; Εγώ λέω παρά δέκα»
«Εγώ λέω παρά τέταρτο!»
«Παρά δεκατρία πρέπει να είναι…»
«Παρά τέταρτο λέω κι εγώ..!»

Ξαφνιασμένοι από την τέταρτη απάντηση βλέπουμε ότι η παρέα μας μόλις μεγάλωσε κατά ένα άτομο! Άλλη μια κοπέλα είχε βγει μαζί μας και τώρα πια όλοι μαζί τρέχαμε προς την εκκίνηση. Δε θέλω να σας κουράσω άλλο, εγώ νομίζω κουράστηκα αρκετά για όλους μας, αλλά αυτή η προθέρμανση ήταν μακράν η πιο αγχωτική προθέρμανση που έχω κάνει στη ζωή μου. Όταν πια φτάσαμε στην εκκίνηση είχαμε λιγότερο από τρία λεπτά για να πούμε γεια, τα παιδιά να βρουν νερό κι εγώ να αφήσω τη σακούλα με τα πράγματα μου στο στάδιο.

Με όλα αυτά θα αναρωτιέστε – πώς πήγε ο αγώνας; Ο αγώνας ειλικρινά ήταν ακόμα καλύτερος από πέρυσι, οι δρομείς μου φάνηκαν ακόμα περισσότεροι, ο καιρός ιδανικός και ο κόσμος που χειροκροτούσε λίγο περισσότερος από άλλες χρονιές παρά το ψιλόβροχο. Κατά τα άλλα, είδα πολλές γνωστές γάμπες και πλάτες (από πίσω πάντα) και ανθρώπους που έχουν πια αρχίσει να μου χαμογελούν γιατί κάτι τους θυμίζω. Δεν έλειψε ο αχαρακτήριστος ελληνάρας που έκοψε τις κορδέλες της τροχαίας για να διασχίσει με το αυτοκίνητό του τη Βασιλίσσης Σοφίας, αλλά ακόμα και αυτό δεν έφτασε να μου χαλάσει το κέφι. Κορυφαία στιγμή για εμένα, το χειροκρότημα όλων των αργών δρομέων στους πρώτους που κατέβαιναν από την αντίθετη κατεύθυνση. Και φυσικά τα γέλια στο μετρό! Τελικά το τρέξιμο είναι το πιο κοινωνικό άθλημα στον κόσμο – εγώ πάντως έτσι πιστεύω.

Και για να κλείσω και με ένα κοινωνικό μήνυμα: Πώς θα σας φαινόταν, αν όλους αυτούς που παρανομούσαν και προσπαθούσαν να κόψουν τον δρόμο την ώρα του αγώνα, τους μάζευε η τροχαία σε μία κλούβα και τους πήγαινε αυτόφωρο; Νομίζετε ότι θα συνεχίζαμε να βλέπουμε κάθε χρόνο αυτοκίνητα με τις κομμένες κορδέλες πάνω στις κεραίες τους;;;; :-)