Πέμπτη, Νοεμβρίου 09, 2006

Ενωθείτε γιατί χανόμαστε...


Σχετικά με το αγαπημένο και σχετικά καινούριο για 'μένα θέμα, το τρέξιμο στην Ελλάδα: Κυριακή 29 Οκτωβρίου - είχα έναν αγώνα δρόμου στον Αγ. Κοσμά. Ξύπνησα, σηκώθηκα, ευχαρίστησα το θεό που έχει αλλάξει η ώρα και γλίτωσα μια ώρα ύπνο, σκόνταψα στο κομοδίνο, προσπάθησα να μην ξυπνήσω τον καλό μου δίπλα μου που δε χρωστάει τίποτα που εγώ είχα αγώνα, ξανασκόνταψα στο χαλάκι, τον ξύπνησα τον καλό μου βέβαια τελικά, έβγαλα τον έναν σκύλο έξω, τις δύο γάτες μέσα, ξαναέβαλα το σκύλο μέσα γιατί έκλαιγε και με τα πολλά έφυγα.

Ήλιος λαμπρός έξω, υπέροχη Οκτωβριάτικη μέρα! Στις 10 (και κάτι ψηλά – Έλληνες είμαστε μην ξεχνιόμαστε) δόθηκε η εκκίνηση με τον αγωνοδίκη να φωνάζει με το στόμα «μπαμ» γιατί το όπλο κώλυσε και όλοι λυθήκαμε στα γέλια όταν τον ακούσαμε να ψάχνει άλλο όπλο από το μικρόφωνο.... Η διαδρομή ξεκίναγε από το στάδιο του Αγίου Κοσμά και μετά από πολύ λίγο συνέχιζε στη δεξιά λωρίδα της παραλιακής για 12 χλμ. Όλοι οι κάθετοι δρόμοι είχαν κλείσει από την τροχαία και κορδέλες, κορίνες και τροχαίοι προσπαθούσαν να πείσουν τους πονεμένους κατοίκους του λεκανοπεδίου ότι δεν πρέπει να περάσουν πάνω από τους αθλητές και ότι η διαδρομή τους προς τα παραλιακά cafes και τις ταβέρνες θα πάρει λίγο περισσότερη ώρα από τη συνηθισμένη... Και εδώ είναι που αρχίζουν τα τραγελαφικά. Γιατί οι Έλληνες είμαστε άντρες (ακόμα και οι γυναίκες – άντρες είμαστε), και ποιος είσαι εσύ που θα τολμήσεις να μου πεις να μη στρίψω δεξιά εδώ ακριβώς που θέλω;;;;; Γιατί ξέρεις ποιος είμαι εγώ;;;;; το σήμα σου εγώ ξέρεις που το βάζω;;;; στο κάτω κάτω εγώ σε έχω βάλει στη θέση που είσαι σήμερα γιατί εγώ ψήφισα κύριε... και ήμουνα και στο πολυτεχνείο – έχω πιστεύω εγώ...(!) Όλα αυτά βέβαια συνοδεύονται από την απαραίτητη κόρνα γιατί έτσι περνάει το δικό σου σε αυτή τη χώρα... με τσαμπουκά, βρίσιμο και κόρνα....

Μπροστά μου λοιπόν εξελίχθηκαν τα εξής σκηνικά:
Μαύρη Mercedes με αριθμό πινακίδας ΝΕΒΧΧΧΧ (ας μην τον κάνω τον «κύριο» εντελώς ρεζίλι) διαπίστωσε με τρόμο ότι μπροστά του υπάρχει κόκκινη κορδέλα και κάτι ασήμαντα ανθρωπάκια με φανελάκια και σορτσάκια που τρέχουν.... οϊμέ τι αίσχος είναι αυτό! Με το χέρι πατημένο στην κόρνα λοιπόν και με μεγάλη φόρα, κόβει την κορδέλα (!) τους αθλητές και ο,τι άλλο υπάρχει στο δρόμο του και με ικανοποίηση φεύγει....
Πεζός με βαλίτσα, περιμένει στη διάβαση ενώ τρέχουμε και μόλις ανάβει το πράσινο περνάει και πέφτω πάνω του (συγνώμη έπρεπε να το φανταστώ ότι οι δρομείς πρέπει να σταματάμε στα φανάρια).
Τροχαίος χοντρός με γεμάτο το στόμα με τυρόπιτα μιλάει στο κινητό σε φίλο του και του περιγράφει με γλαφυρότητα την κατάσταση: «Ναι άσε έχει αγώνα στον Αγ, Κοσμά και έχουμε κόψει μια λωρίδα και γίνεται της πουτ****» Και ο άλλος τροχαίος από δίπλα βλέποντας μας του κάνει «Ε....!»

Το αποτέλεσμα; Καθόλη τη διάρκεια του αγώνα αντί να κοιτάμε μπροστά μας, κοιτάζαμε με τρόμο πίσω μας να δούμε που είναι τα αυτοκίνητα.... και φυσικά κρατιόμασταν με νύχια και με δόντια κοντά στους άλλους δρομείς για να κάνουμε μπούγιο... τρελός είσαι να ξεκόψεις από το κοπάδι; Έχεις άλλο ρυθμό; Αλλιώς είχες υπολογίσει τη διαδρομή βάση προπόνησης; Έχασες! Τα λιοντάρια ξεκόβουν τους πιο αδύναμους από το κοπάδι και τους σκοτώνουν. Οι αφημιασμένοι οδηγοί της Κυριακής αγνοούν τους μόνους τους δρομείς και τους ξεκάνουν! Που πας ρε Παπαδόπουλε? Δρομείς ενωθείτε γιατί χανόμαστε!!!

Οι γυναίκες, το jogging και το IQ αντρών οδηγών...


Σήμερα το πρωί πήγα πάλι για τρέξιμο. Στη γειτονιά μου. Όπως πολλά πρωινά τα τελευταία χρόνια. Θα έλεγες ότι έχουν βαρεθεί να με βλέπουν πια. Βρέξει - χιονίσει, ζέστη - κρύο, καθημερινές Σαββατοκύριακα, πάω για τρέξιμο. Ok δεν είναι τόσο συνηθισμένο στην Ελλάδα.... δεν είναι και το πιο παράξενο πράγμα όμως! Φοράς μια φόρμα, αθλητικά και βάζεις το ένα πόδι μπροστά από το άλλο με γρηγορότερο ρυθμό από το περπάτημα.... γκεγκε? Γκέγκε να λες...

Αμ δε όμως! ΚΑΙ σήμερα το πρωί, όπως κάθε φορά που έχω τολμήσει να πάω για τρέξιμο τα τελευταία τρία χρόνια, σταμάτησε ένα καταπληκτικό χαμηλωμένο μαύρο αυτοκίνητο με μια απλώστρα πίσω (αεροτομή νομίζω ότι προσπαθούσε να το παίξει) και ένας υπέροχος μαυρισμένος άντρας έσκυψε με την αλυσίδα του να αιωρείται πολύ κοντά στην πόρτα του (φοβήθηκα λόγω του μεγέθους της ότι θα χάλαγε το υπέροχο μεταλλικό μαύρο χρώμα) και μου είπε με βαθιά φωνή... "Κοπελιά θες να σε πετάξω εγώ πιο κάτω?"..... Κοπελιά θες να σε πετάξω εγώ πιο κάτω...!!!!!! Μα είναι δυνατόν? Αχ ναι μωρέ – βέβαια! Ντύθηκα σαν καραγκιόζης πρωί – πρωί με τη φόρμα μου, τα αθλητικά μου, το καπέλο μου, το i-pode στα αυτιά μου γιατί .... ψάχνω κάποιον να με πάει πιο κάτω! Πώς μου διέφυγε.... και δε σήκωσα το χέρι μου σε σήμα ωτοστόπ για να σε σταματήσω.... ευτυχώς όμως που προσφέρθηκες εσύ και μου έλυσες το πρόβλημα.....

Αυτά βέβαια δεν τα λες γιατί είναι και ψιλοήσυχοι οι δρόμοι και φοβάσαι μήπως τον τσαντίσεις... οπότε με ηλίθιο ύφος και χαμόγελο απαντάς... “Ευχαριστώ πολύ – δε χρειάζεται...” και ελπίζεις ηλιθιωδώς ότι θα καταλάβει και θα φύγει..... ΟΧΙ όμως.... το show συνεχίζεται.... “είσαι σίγουρη??” Γιατί προφανώς με έχει βαρέσει ο ήλιος και δεν ξέρω να ξεχωρίσω το “Όχι ευχαριστώ” από το “Ναι βεβαίως”… μπορεί να είμαι σα μερικούς ανθρώπους που μπερδεύουν το δεξί με το αριστερό.... συμβαίνει – σωστά?

Πάλι όμως δεν τα λες αυτά γιατί είπαμε... μη σε βρουν και σε κανά χαντάκι... οπότε παίρνεις πάλι το ηλίθιο ύφος με το χαμόγελο και απαντάς “Ναι σίγουρη ευχαριστώ”…. Ε τώρα πια σκέφτομαι, δε γίνεται – θα φύγει... και μόλις ξεκινάει το αυτοκίνητο με την απλώστρα ξαναπατάω το play στη μουσική μου ανακουφισμένη.... Αμ δε όμως! Γιατί ο ίδιος υπέροχος άντρας αποφάσισε ότι λίγα μέτρα παρακάτω πρέπει να σταματήσει για να.... ουρήσει! Γιατί φαίνεται η περιοχή μου είναι τόσο μακριά από τον πολιτισμό που απελπίστηκε ο άνθρωπος και το πρώτο εύκαιρο μέρος που βρήκε είναι στα πέντε μέτρα μπροστά μου...... τυχαία βέβαια ... εννοείται αυτό!

Και για να μη μιλήσω βέβαια για όοοοοολες τις άλλες φορές και για όοοοοολους τους άλλους υπέροχους άντρες κάθε ηλικίας που μου κάνουν την ίδια ερώτηση.... εκτός βέβαια από ορισμένους άλλους πιο ραφιναρισμένους οι οποίοι απλά..... κορνάρουν συνεχόμενα κάνοντας χειρονομίες έξω από το παράθυρο τους, ενώ περνάνε από το συνοικιακό δρόμο με 120 χλμ.... γιατί αν είχαν ευκαιρία θα ήταν οδηγοί αγώνων – μην κοιτάς που οι συγκυρίες τους ανάγκασαν να οδηγούν τη bmv του 81 τρίτο χέρι....
Συμπέρασμα? Οι γυναίκες που κάνουν jogging βλάπτουν σοβαρά το IQ ορισμένων αντρών.... δεν υπάρχει άλλη εξήγηση.....