Τετάρτη, Δεκεμβρίου 16, 2009

Τρέχω άρα μπορώ

Η ώρα είναι 17:40 είμαι στην Ελβετία και μόλις έχω επιστρέψει από μία εξουθενωτική αλλά συγχρόνως υπέροχη μέρα κατά την οποία έκανα σκι εκτός πίστας με άλλους τρελούς σαν κι εμένα στο Les Faverge, σε υψόμετρο 2968 μέτρων.


Οι άλλοι τρελοί αποτελούνταν από δύο ανήλικα (δηλαδή δύο δεκαεφτάχρονους νεαρούς άγγλους) έναν άλλο Άγγλο με πιο αξιοπρεπή ηλικία (δηλαδή πιο κοντινή στη δική μου), έναν Ολλανδό μεγαλύτερο μου (να ‘ναι καλά ο άνθρωπος), μία σούπερ Γαλλίδα μαμά (είναι μεγαλύτερη μου, με τρία παιδιά και κάνει απίστευτο off piste skiing άρα είναι σούπερ και δεν σηκώνω αντιρρήσεις) και τον εκπαιδευτή μας, έναν χαμογελαστό αλλά μονίμως αγχωμένο Ελβετό.

Είχε χιονίσει απίστευτα το προηγούμενο βράδυ, ήμασταν όλοι εξοπλισμένοι με πομπούς δεμένους πάνω μας μήπως μας καταπλάκωνε καμία χιονοστιβάδα, φοράγαμε τα κρανάκια μας, κουβαλάγαμε τα φτυαράκια μας και για να βρίσκομαι εδώ και να διαβάζετε αυτό το άρθρο, τα καταφέραμε και κάναμε όλη τη διαδρομή και γυρίσαμε σώοι και σχεδόν αβλαβείς (άουτς πάνε τα ποδαράκια μου).

Το πρωί όμως, όταν αρχίσαμε να σκαρφαλώνουμε το βουνό στους – 18 βαθμούς κελσίου με τον αέρα κυριολεκτικά να μας μαστιγώνει και το χιόνι να φτάνει μέχρι τους γοφούς μας, υπήρξε μια στιγμή που δεν ήμουν καθόλου σίγουρη ότι θα τα κατάφερνα. Μέσα στον εκκωφαντικό θόρυβο του αέρα και την απόλυτη μοναξιά του πάγου, έβαζα το ένα πόδι μετά το άλλο και ανέβαινα, σχεδόν στα τυφλά, μη μπορώντας να δω τους υπόλοιπους. Όταν κάποια στιγμή άρχισα να κουράζομαι και να λαχανιάζω, άκουσα τον εαυτό μου να μου λέει – εσύ τρέχεις σε μαραθώνιους – εδώ θα κολλήσεις; Για να μου απαντήσω αμέσως, όχι βέβαια και να επιταχύνω. Σηκώνοντας το κεφάλι μου όταν πια έφτασα στην κορυφή, διαπίστωσα ότι είχα αφήσει τους υπόλοιπους αρκετά πίσω μου, παγωμένους και λαχανιασμένους να κοιτάνε με περιέργεια την παράλογη ελληνίδα που αντί να επιβραδύνει, επιτάχυνε στη μέση της διαδρομής.

Η σιωπηρή απορία τους με έκανε να γελάσω από μέσα μου αλλά και να σκεφτώ πόσες φορές, καθημερινά στη ζωή μου χρησιμοποιώ αυτό το επιχείρημα. «Εδώ τρέχω σε μαραθωνίους , εδώ θα κολλήσω;» Μάλιστα το πιο ενδιαφέρον είναι ότι το «εδώ θα κολλήσω» δεν αναφέρεται πάντα στην φυσική αντοχή, αλλά σε πληθώρα άλλων χαρακτηριστικών που ξέρω ότι έχουν βελτιωθεί λόγω του τρεξίματος.

Το πρώτο χαρακτηριστικό λοιπόν είναι η εντελώς προσγειωμένη και εφικτή άποψη ότι μπορώ να κάνω τα πάντα. Καλά εντάξει έστω ότι δεν μπορώ να κάνω ακριβώς τα πάντα, δεν έχω καταφέρει ακόμα να περπατήσω στο φεγγάρι, αλλά αυτά τα οποία είναι σημαντικά για εμένα, ξέρω ότι μπορώ να τα καταφέρω. Αν λοιπόν είναι σημαντικό για εμένα να ανεβώ-κατέβω ένα συγκεκριμένο βουνό, περάσω ένα ποτάμι, τερματίσω σε έναν αγώνα, καταθέσω μία επιτυχημένη επαγγελματική πρόταση μέσα σε δύο ώρες, τελειώσω μια παρουσίαση στα κινέζικα σε 20 λεπτά, τότε θα τα καταφέρω.

Τι είναι το ακόμα πιο σημαντικό χαρακτηριστικό που έχω βελτιώσει λόγω του τρεξίματος όμως; Η ανεκτίμητη και βαθιά ριζωμένη άποψη ότι ακόμα και αν δεν τα καταφέρω, δεν πειράζει. Αρκεί που προσπάθησα με όλες μου τις δυνάμεις, φυσικές και ψυχικές, να τα καταφέρω. Και αν δεν τερμάτισα ή δεν πέρασε η πρόταση μου ή η γνώση μου της κινεζικής ήταν κάπως ατελής και η παρουσίαση μου έμοιαζε περισσότερο με Αιγυπτιακά ιερογλυφικά, χαλάλι του. Εγώ προσπάθησα και κέρδισα από την προσπάθεια.

Συνεπώς, ποτέ δεν μετανιώνω για αυτά που δεν έκανα. Χαρακτηριστικό που έχει βελτιωθεί ακόμα παραπάνω χάρη στο τρέξιμο. Ποτέ δεν μετανιώνω για την ελλιπή μου προπόνηση που οδήγησε σε έναν κακό χρόνο, το άσχημο πάτημα που οδήγησε σε διάστρεμμα και απουσία από όμορφους αγώνες, μία χαζή απόφαση. Για εμένα, οι αποφάσεις μου είναι δικές μου, ειλημμένες και πρέπει να ζήσω με αυτές και τελικά να γίνω ευτυχισμένη από αυτές. Και αυτό με κάνει έναν χαρούμενο και ικανοποιημένο άνθρωπο.

Τέλος, αντέχω τον εαυτό μου. Σιγά το πράγμα μπορεί να σκεφτείτε. Στα όρια του ναρκισσισμού μπορεί να πουν κάποιο άλλοι. Και όμως, το να αντέχεις να μείνεις με τον εαυτό σου, να έχεις το χρόνο να σκεφτείς τις πράξεις σου, να τις δεις και να τις κρίνεις νηφάλια, αποστασιοποιημένος από αυτές, είναι δύσκολο και σπάνιο. Οι δρομείς είμαστε τυχεροί γιατί έχουμε τη δυνατότητα, ή ακόμα καλύτερα την ευκαιρία να το κάνουμε. Την επόμενη φορά που θα με πετύχετε λοιπόν σε αγώνα, αν δεν σας χαιρετίσω, μην τσαντιστείτε – δεν έχω κάτι μαζί σας. Σκεφτείτε απλώς ότι μπορεί να έχω μια σοβαρή συζήτηση με τον εαυτό μου εκείνη τη στιγμή και δεν σας άκουσα!


Άρθρο δημοσιευμένο στο Runner Magazine Φεβρουαρίου 2009

Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 21, 2009

Ως πότε επιτέλους;

Το Σάββατο το πρωί και ενώ κατευθυνόμουνα προς την προσυγκέντρωση για την ποδηλατοπορεία στην Αθήνα, με χτύπησε ένα αυτοκίνητο. Πόσο ειρωνικό είναι αυτό; Ενώ κατευθυνόμουνα σε μια πορεία διαμαρτυρίας ώστε να διεκδικήσω το αυτονόητο δικαίωμα των ποδηλατών να κινούμαστε με ασφάλεια στους δρόμους, βρέθηκα εγώ η ίδια κάτω από τις ρόδες ενός Touareg.


Το ατύχημα ήταν πραγματικά απίστευτο, γιατί έγινε ενώ εγώ ήμουνα σταματημένη σε ένα φανάρι και το αυτοκίνητο μπροστά μου έκανε απότομα όπισθεν. Όπως πάντα φόραγα κράνος, γάντια και ποδηλατικό κολάν που με προστάτεψαν αρκετά, αλλά βρέθηκα σήμερα να είμαι με κακώσεις στο αριστερό γόνατο, στον δεξί αστράγαλο στον αριστερό ώμο στους δύο τετρακέφαλους και στον αριστερό καρπό. Και ο πονοκέφαλος από το τράνταγμα δεν λέει να περάσει. Και πονάω ολόκληρη σαν να με έχει πατήσει τρένο… α! τώρα καταλαβαίνω απόλυτα το νόημα αυτής της έκφρασης!














Η φωτογραφία είναι από άλλο ατύχημα στην Γερμανία. Σε αυτήν την περίπτωση ήταν σύγκρουση μεταξύ δύο ποδηλατών και μέσα σε 10 λεπτά είχαν έρθει ειδικευμένοι διασώστες που μας προσέφεραν τις πρώτες βοήθειες. Έχουμε λίγο μέλλον στην Ελλάδα μέχρι να φτάσουμε σε αυτό το επίπεδο...


Επίσης, έχω αγώνα το Σάββατο και οι γιατροί στο ΚΑΤ μόνο που δεν γέλασαν όταν τους το είπα. Εδώ μου είπαν επί μια εβδομάδα να κυκλοφορώ με πατερίτσες… οπότε όπως καταλαβαίνετε δεν είμαι και πολύ χαρούμενη γι αυτό… Πάνω από όλα όμως είμαι θυμωμένη. Απίστευτα θυμωμένη. Όχι με την κυρία που έκανε όπισθεν και με χτύπησε – πραγματικά. Δεν έπρεπε να κάνει μέσα στην μέση του δρόμου και τόσο απότομα όπισθεν – εντάξει. Αλλά δεν είναι η μόνη. Και σίγουρα δεν μπορώ να βγάλω και τον εαυτό μου εκτός και να πω «εγώ δεν το έχω κάνει ποτέ αυτό!» Φυσικά και το έχω κάνει. Και μάλλον και όλοι εσείς. Γιατί έτσι είναι η χώρα μας και η οδηγική νοοτροπία μας.


Γι αυτό λοιπόν είμαι θυμωμένη. Είμαι θυμωμένη με όλους και με όλα. Είμαι θυμωμένη με τους γιατρούς στο ΚΑΤ, που έδιναν συγχαρητήρια στην κυρία που δεν με παράτησε στη μέση του δρόμου και με πήγε στο νοσοκομείο. Είμαι θυμωμένη με τον κόσμο που σταμάτησε να με βοηθήσει και σχολίαζε – μα είναι επικίνδυνο το ποδήλατο. Είμαι θυμωμένη με τους δήμους που αρνούνται να φτιάξουν τους ποδηλατοδρόμους για μικροπολιτικούς λόγους. Είμαι θυμωμένη που το Καλοκαίρι, πήγα από το Μιλάνο μέχρι το Ντίσελντορφ με ποδήλατο και ούτε μια στιγμή δεν κινδύνεψα από τα αυτοκίνητα και εδώ δεν μπορώ να πάω ούτε μέχρι το περίπτερο για εφημερίδες. Είμαι θυμωμένη που μου αρέσει τόσο το ποδήλατο και το κουρσάκι μου δεν μπορώ να το βγάλω από το σπίτι γιατί φοβάμαι. Είμαι θυμωμένη γιατί από το σπίτι μου μέχρι το γραφείο, με το ποδήλατο φτάνω σε ένα τέταρτο ενώ με το αυτοκίνητο σε σαράντα λεπτά.


Και πάνω από όλα είμαι θυμωμένη γιατί σε πείσμα των καιρών συνεχίζουμε να αποδεικνύουμε πόσο πίσω είμαστε σαν Έλληνες και εγώ εκεί – με τον σταυρό στο χέρι προσπαθώ να πείσω τον κόσμο ότι δεν είμαι ελέφαντας. Ως πότε επιτέλους; Δεν θέλω μια ελληνική επανάσταση όπως το 1821 ρε παιδί μου, δεν θέλω να βγω έξω και να φωνάζω ως πότε παλικάρια, αλλά μπορεί λίγο να αλλάξει η ζωή μας και να αποδεχτούμε ότι υπάρχει και κάτι άλλο εκεί έξω και μπορεί να είναι καλύτερο; Και μπορούμε να μην θεωρούμε ότι οτιδήποτε μα οτιδήποτε διαφορετικό είναι επικίνδυνο και κατακριτέο; Και μπορώ επιτέλους να σταματήσω να ακούω ότι «τα ΄θελα και τα πάθα;» Γιατί σίγουρα δεν «τα ήθελα». Το μόνο που πέτυχε αυτό το ατύχημα ήταν να με κάνει να φοβηθώ ακόμα παραπάνω και την επόμενη φορά ίσως να προτιμήσω το αυτοκίνητο μου, με αποτέλεσμα να αυξήσω την κίνηση και το καυσαέριο και να ισοπεδώσω ακόμα περισσότερο την ήδη αρκετά ισοπεδωμένη ζωή μας.

Τετάρτη, Ιουνίου 03, 2009

Άθλος Τζουμέρκων

Αυτό το Σαββατοκύριακο ήμασταν στον άθλο Τζουμέρκων. Δύο λόγια έχω να πω: Πολλές ανηφοροκατηφόρες και τις δύο μέρες, πολλές μικρές καταιγίδες το Σάββατο στο rafting και στο ποδήλατο, απίστευτος ήλιος την Κυριακή στο τρέξιμο, δύο κατακαμένες (αστακιασμένες τις λες) γάμπες από τον ήλιο, συγκλονιστική φύση, καταπληκτική διοργάνωση από την Μαρίνα και τον Γιάννη, δύο καινούριοι φίλοι (η Νίκη και ο Λεωνίδας) δύο παλιοί φίλοι (η Raquel και ο Αλέξανδρος) ο ένας και μοναδικός, υπομονετικός και σταθερά προσωπικός φωτογράφος Αλέξανδρος και μία 16 θέση στη γενική!


Τα υπόλοιπα τα αφήνω στις φωτογραφίες του Αλέξανδρου και σε επόμενο post γιατί ετοιμάζομαι και για τη διαδρομή Μιλάνο –Dusseldorf με ποδήλατο και δεν έχω χρόνο ούτε να αναπνεύσω! Για να δείτε πληροφορίες για αυτό το τελευταίο μπείτε στο http://cycleforcharity.blogspot.com

Δευτέρα, Απριλίου 13, 2009

Σφενδάμη 2009 – άλλος ένα υπέροχος αγώνας.

Δευτέρα πρωί κι εγώ δεν μπορώ να πάρω τα πόδια μου. Κι αυτό γιατί το Σάββατο είχα τον αγώνα ορεινού τρεξίματος 24 χλμ στη Σφενδάμη και σαν να μη μου έφτανε αυτό, την Κυριακή συνέχισα με αγώνα Mountain Bike 38 χλμ. Πέρσι είχα πάει μόνο στο τρέξιμο, αλλά μετά έβλεπα όλα τα ποδηλατάκια και ζήλευα, οπότε είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι φέτος θα τα κατάφερνα κι εγώ. Και τα κατάφερα! Πανηγυρικά, καταλασπωμένη από τα περάσματα στα ποτάμια, καμένη από τον ήλιο στα χέρια γιατί είμαι χαζή και δεν το σκέφτηκα ότι ο ήλιος έχει αρχίσει να καίει πια και με γρατζουνισμένα χέρια και πόδια από τα κλαδιά, αλλά ευτυχισμένη που πέρασα ένα τέτοιο Σαββατοκύριακο στην απίστευτη φύση στη Σφενδάμη.

Για άλλη μια χρονιά, η οργάνωση ήταν καταπληκτική, πραγματικά αξίζουν συγχαρητήρια όλοι αυτοί που έτρεχαν για να μας δώσουν αυτόν τον αγώνα. Η υδροδοσία ήταν ακόμα καλύτερη από πέρσι και ήταν παντού, τα σημάδια ήταν ακόμα καλύτερα από πέρυσι και υπήρχαν σε όλα τα πιθανά σημεία που θα μπορούσε να μπερδευτεί κανείς κάτι τεράστια μαύρα Χ που προειδοποιούσαν τους αθλητές για το λάθος τους και δεν έλειπαν και φέτος οι πόντιοι λυράρηδες που μας εμψύχωναν με τη μουσική τους.

Κάποια προβλήματα με τις συμμετοχές στην ποδηλασία, προέκυψαν από την εξαιρετικά μεγάλη απρόσμενη προσέλευση αθλητών την ίδια μέρα και κατά την άποψη μου απλώς αποδεικνύουν το

ενδιαφέρον του κόσμου για τα αθλήματα.


Επίσης θέλω να ευχαριστήσω ιδιαιτέρως την κοπέλα στην γραμματεία που δεν έμαθα το όνομα της, η οποία μου βρήκε τους αριθμούς μου πέντε λεπτά πριν την εκκίνηση και με βρήκε μέσα στον κακό χαμό για να μου τους δώσει. Γιατί εγώ βλέπετε, κλασσική Χριστίνα, δεν είχα υπολογίσει την έξοδο του Πάσχα το Σάββατο και δεν είχα σκεφτεί για άλλη μια φορά την κίνηση που θα συναντούσαμε. Οπότε, φτάσαμε στο Σφενδάμι με την ψυχή στο στόμα και εννοείται ότι φόραγα τα αθλητικά μου στην Εθνική οδό, μέσα στο αυτοκίνητο ενώ ο καλός μου οδηγούσε σαν τον Schumacher για να προλάβουμε!


Και τέλος ο μεγάλος πρωταγωνιστής ήταν η φύση! Αυτό το μωβ των κουτσουπιών μέσα στο πράσινο στάχυ και με το λίγο άσπρο των αμυγδαλιών σε άφηνε άφωνο. Άντε και του χρόνου!



Δευτέρα, Μαρτίου 30, 2009

Εσείς τι κάνατε τη μέρα της γης;;;

Λοιπόν δεν ξέρω για εσάς, αλλά εγώ το διασκέδασα εξαιρετικά την ώρα της Γης. Η αλήθεια είναι ότι θα ήθελα να είμαι στην Πνύκα και να ακούσω τη συναυλία του Φραγκούλη αλλά δυστυχώς λόγω επαγγελματικών και αθλητικών υποχρεώσεων μόλις ήρθε η ώρα της Γης ήμουνα κομμάτια. Το ίδιο και το αυτό συνέβαινε και στο έτερο ήμισυ, οπότε βγάλαμε τα κρασιά μας στο μπαλκόνι, στήσαμε και την τεράστια ψησταριά μας και ετοιμάσαμε υπό το φως των κεριών τα κοψίδια μας….


Τέλεια! Απλώς τέλεια! Μας άρεσε τόσο πολύ που λέμε και το επόμενο Σάββατο να τιμήσουμε την καταπονημένη γη μας για τουλάχιστον άλλο ένα τρίωρο… πάντως γενικά χάρηκα που είδα τόσο κόσμο να ανταποκρίνεται. Είναι καλό να θυμόμαστε όσο πιο συχνά γίνεται ότι πρέπει να φερόμαστε με σύνεση όσον αφορά στους πόρους που χρησιμοποιούμε για να ζήσουμε.

Πέμπτη, Μαρτίου 19, 2009

Πρώτη στον κόσμο η Ελλάδα !

Ώρα της Γης


Με την εντυπωσιακή συμμετοχή σας στην Ώρα της Γης, η Ελλάδα κατακτά μια παγκόσμια πρωτιά στον αγώνα ενάντια στην κλιματική αλλαγή. Το δικό σας δυναμικό «παρών» καθώς και περισσότερων από 270 Δήμων και κοινοτήτων μας δίνει την πρώτη θέση παγκοσμίως μεταξύ των χωρών με την εντονότερη συμμετοχή στη μεγαλύτερη συμβολική δράση κατά της υπερθέρμανσης του πλανήτη που διοργανώθηκε ποτέ.

Με αυτόν τον τρόπο, η Ελλάδα καταφέρνει να ξεπεράσει ακόμη και τους Αυστραλούς, τους εμπνευστές της πρωτοβουλίας της Ώρας της Γης, οι οποίοι «βρέθηκαν» στην τρίτη θέση πίσω από τον δεύτερο Καναδά.

Η πραγματική δύναμη του μηνύματος της Ώρας της Γης παραμένει η ενεργή συμμετοχή όλων εμάς ξεχωριστά. Όλοι εμείς πρέπει να «αξιοποιήσουμε» τη μεγάλη αυτήν ευκαιρία δηλώνοντας ότι απαιτούνται εδώ και τώρα γενναία μέτρα για την αποτροπή της κλιματικής αλλαγής και υιοθετώντας πρακτικές εξοικονόμησης ενέργειας στην καθημερινότητά μας. Περισσότεροι από 18000 Έλληνες έχουμε ήδη δηλώσει ηλεκτρονικά την προσωπική συμμετοχή μας (http://www.earthhour.org/signup/gr:el), αποδεικνύοντας ότι όλοι μαζί μπορούμε να ασκήσουμε πίεση στην πολιτική ηγεσία για να εντείνει τις προσπάθειές της ενάντια στην κλιματική αλλαγή.

Η ελληνική συμβολή στην παγκόσμια εκστρατεία της Ώρας της Γης δεν εξαντλείται στη μαζική μας συμμετοχή. Ελληνικά μνημεία και τοπόσημα παγκόσμιας ακτινοβολίας θα προσθέσουν αίγλη στην διεθνή αυτή πρωτοβουλία. Με τη σύμφωνη γνώμη του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου, πολιτιστικά μνημεία παγκόσμιας εμβέλειας, όπως ο Παρθενώνας, ο Ιερός Ναός του Ποσειδώνα στο Σούνιο, ο Ναός του Ηφαίστου στην Αρχαία Αγορά και το Μνημείο του Φιλοπάππου θα προσδώσουν λάμψη στην Ώρα της Γης με τη συσκότιση τους… Επιπλέον, οι δήμοι της Αρχαίας Ολυμπίας και των Δελφών, με τη συμμετοχή τους, κάνουν ακόμη πιο ισχυρό το μήνυμα προς τους παγκόσμιους ηγέτες για την ανάγκη άμεσης λήψης μέτρων κατά της κλιματικής αλλαγής. Κύρος όμως θα προσθέσουν στην ελληνική Ώρα της Γης και τοπόσημα διεθνούς αναγνωρισιμότητας της σύγχρονης Ελλάδας, με αποκορύφωμα τη μεγαλύτερη σε μήκος καλωδιωτή γέφυρα πολλαπλών ανοιγμάτων στον κόσμο, τη γέφυρα Ρίου – Αντιρρίου.

Όλα αυτά στο μεγάλο ραντεβού της 28ης Μαρτίου, 20:30 - 21:30 το βράδυ, στην Ώρα της Γης 2009.

Σας ευχαριστούμε και σας συγχαίρουμε!

Γιώργος Βελλίδης

Επικεφαλής Τμήματος Επικοινωνίας WWF Ελλάς

Πέμπτη, Μαρτίου 12, 2009

Η Ώρα της Γης

Τι είναι η Ώρα της Γης

Η Ώρα της Γης (EARTH HOUR) ξεκίνησε ως μία εκστρατεία ευαισθητοποίησης που καλούσε τους πολίτες του Σίδνεϊ για να σβήσουν τα φώτα τους ένα βράδυ, για μια ώρα. Η ενέργεια αυτή σύντομα μετατράπηκε σε μία από τις μεγαλύτερες πρωτοβουλίες ενάντια στην κλιματική αλλαγή παγκοσμίως. Φέτος, στις 20.30 το Σάββατο 28 Μαρτίου, καλούμε τους πολίτες σε ολόκληρο τον κόσμο να σβήσουν τα φώτα τους για μία ώρα – την Ώρα της Γης. Στόχος μας είναι να συμμετάσχουν 1 δισεκατομμύριο άνθρωποι, σε περισσότερες από 1000 πόλεις, και όλοι μαζί να αποδείξουμε πως είναι δυνατόν να δράσουμε ενάντια στην υπερθέρμανση του πλανήτη.

Η Ώρα της Γης ξεκίνησε το 2007 στο Σίδνεϊ της Αυστραλίας με τη συμμετοχή 2.2 εκατομμυρίων νοικοκυριών και επιχειρήσεων που έσβησαν τα φώτα τους για μία ώρα. Μόλις έναν χρόνο αργότερα η εκστρατεία μετατράπηκε σε ένα παγκόσμιο κίνημα για το κλίμα με τη συμμετοχή 100 εκατομμυρίων ανθρώπων σε 35 χώρες. Παγκοσμίως γνωστά κτίρια και τοποθεσίες όπως η γέφυρα Golden Gate και το Κολοσσαίο, σκοτείνιασαν για μία ώρα και μετατράπηκαν σε σύμβολα ελπίδας για ένα πρόβλημα που γίνεται κάθε ώρα και πιο έντονο.

Η Ώρα της Γης 2009 απευθύνεται σε κάθε πολίτη, κάθε επιχείρηση και κάθε ανθρώπινη κοινότητα στον πλανήτη. Μας καλεί να δράσουμε, να αναλάβουμε τις ευθύνες μας και να συμμετέχουμε ενεργά σε πρωτοβουλίες για ένα βιώσιμο μέλλον. Πασίγνωστες τοποθεσίες, μνημεία και κτίρια σε όλο τον πλανήτη θα σκοτεινιάσουν και φέτος. Άνθρωποι σε όλο τον κόσμο θα σβήσουν τα φώτα τους και θα ενώσουν για μία ώρα τις ζωές για το μέλλον του πολύτιμου πλανήτη μας.

Περισσότερες από 64 χώρες συμμετέχουν στην Ώρα της Γης 2009. Αυτός ο αριθμός μεγαλώνει καθημερινά, καθώς οι άνθρωποι καταλαβαίνουν πως μία τόσο απλή ενέργεια, όπως το να σβήσουν τα φώτα τους, μπορεί να έχει τόσο μεγάλη συμβολή στην έλευση της αλλαγής.

Η Ώρα της Γης είναι ένα μήνυμα ελπίδας και δράσης.

Εγγραφείτε κι εσείς για να μετρηθούμε! Θα λαμβάνετε συχνή ενημέρωση και χρήσιμες πληροφορίες μέχρι τη μεγάλη βραδιά.

Παρασκευή, Φεβρουαρίου 27, 2009

Χρέωση προμήθειας από τράπεζα επειδή ήταν κέρματα!

Σας παραθέτω αυτούσιο, γράμμα το οποίο έστειλε ο κος Κώστας Χριστόπουλος στην τράπεζα Κύπρου, μετά από την εκβιαστική απαίτηση τους να του χρεώσουν 15 ευρώ προμήθεια γιατί έκανε την κατάθεση του σε κέρματα των 1 και 2 ευρώ. Επίσης απαίτησαν να τους αφήσει εκεί για μία ημέρα για να καταμετρήσουν τα 570 ευρώ γιατί δεν μπορούσαν να το κάνουν άμεσα! Σημειώστε ότι μιλάμε για περίπου 300 κέρματα που παίρνουν περίπου 6-7 λεπτά για να καταμετρηθούν.

Τέλος σημειώστε ότι ο κύριος Χριστόπουλος δεν το έκανε αυτό για να διασκεδάσει, αλλά γιατί η φύση της δουλειάς του είναι τέτοια που πληρώνεται σε κέρματα και ότι όταν πήγε να κάνει την πληρωμή του δανείου του η τράπεζα δεν είχε κόσμο που πιθανώς να τον καθυστερούσε η εν λόγω καταμέτρηση.

Διαβάστε όλο το γράμμα για να τραβήξετε τα μαλλιά σας και μην το αγνοήσετε. Οι τράπεζες από καιρό μας εκμεταλλεύονται αλλά δεν πρέπει να συνεχίσουμε να το ανεχόμαστε αυτό. Όπως σε όλα τα πράγματα, πρέπει κάποιος να κάνει την αρχή και πρέπει επιτέλους οι υπόλοιποι να ακολουθήσουμε. Στείλτε το όπου μπορείτε για να μάθουν όλοι πόσο απαράδεκτα κλέφτες συνεχίζουν να είναι μερικοί, αγνοώντας τους δύσκολους καιρούς που περνάει η οικονομία μας και που αν μη τι άλλο έπρεπε να έχουν μαζευτεί!



Προς Τράπεζα Κύπρου
Τμήμα Παραπόνων

Σήμερα 25/2/2009 και ώρα περίπου 10:45, προσερχόμενος στο κατάστημα σας στα Βριλήσσια (043), προκειμένου να καταθέσω το ποσό των 570,00 (πεντακόσια εβδομήντα) ευρώ, πληροφορήθηκα αρχικά από την ταμία και εν συνεχεία από την διευθύντρια κα Ξύλου Κάτια πως δεν δέχονται την...

κατάθεση μου επειδή τα χρήματα ήταν σε κέρματα των 1 και 2 ευρώ! Σημειωτέον πως εκείνη τη στιγμή αλλά και όλη την υπόλοιπη 1 ½ ώρα που παρέμεινα στο κατάστημα, υπήρχαν κατά μέσο όρο 1-2 πελάτες συμπεριλαμβανομένου εμού!

Εν συνεχεία με πληροφόρησαν πως αν ήθελα θα έπρεπε να αφήσω τα χρήματα προς καταμέτρηση και να κατατεθούν την επομένη κατόπιν καταβολής εκ μέρους μου προμήθειας 15 ευρώ (!), μου επεδείχθει δε και σχετικός τιμοκατάλογος (κωδ.749810)!

Εξήγησα στην κα Ξύλου πως σήμερα ήταν η τελευταία μέρα που είχα λάβει διορία από το τμήμα καθυστερήσεων προκειμένου να εξοφλήσω το δάνειο μου και εξέφρασα την έπληξη και δυσφορία μου για τη σχετική αυθαίρετη και «αστρονομική» προμήθεια καθώς δε ζήτησα καμία υπηρεσία (έμβασμα κλπ.) παρά μόνο να καταθέσω οφειλή μου προς την τράπεζα!

Τελικώς κατόπιν κλήσης από το τμήμα καθυστερήσεων (κος Βασιλάκης) δέχθηκαν να γίνει η κατάθεση στο τέλος της σημερινής ημέρας αφού τα αφήσω και καταμετρηθούν (εν απουσία μου!) αλλά οπωσδήποτε κατόπιν είσπραξης προκαταβολικά της προμήθειας των 15 ευρώ! ( Το οξύμωρο είναι πως και αυτά τα κατέβαλα σε κέρματα των 1 και 2 ευρώ αλλά ευτυχώς (sic) ενώ ήταν ξεχωριστή συναλλάγη, δε μου χρέωσαν προμήθεια (στη προμήθεια!) γιατι έτσι θα έπρεπε να καταθέτω επ’ άπειρω...)

Δια ταύτα, θεωρώ τη συμπεριφορά των συνεργατών σας και ειδικά της διευθύντριας του καταστήματος κας Ξύλου Κάτιας, αγενή, απαράδεκτη και αντιεπαγγελματική, καθώς ήταν προφανής, αφενός η προσπάθεια της να με ταλαιπωρήσει (βλ. φράση της «...θα του δείξω εγώ...» στο τηλέφωνο με το τμήμα καθυστερήσεων και αφετέρου η ευχέρεια στη χρέωση ή μη προμηθείας, ειδικά αυτής των 15 ευρώ (που παρεπιπτόντως είναι και παράνομη, βλ. αποφάσεις Αρ.Πάγου κ.α.) κάτι που παραδέχθηκαν (την ευχέρεια χρέωσης) άλλωστε και υπάλληλοι του καταστήματος, ακόμα και ο κος Βασιλάκης από το τμήμα των καθυστερήσεων, και δεν θα εφαρμοζόταν αν το ζήταγα ευγενικά όπως μου είπαν!!!

Επίσης καθ΄όλη τη διάρκεια της συζήτησης μας η κα Ξύλου ούτε με πλησίασε, ούτε με κάλεσε στο γραφείο της, παρά μου απήυθυνε το λόγο από μακριά. Οταν δε εγώ προσπαθούσα να της εξηγήσω, κάλεσε τον υπάλληλο της εταιρίας security, λέγοντας πως δημιουργούσα πρόβλημα! Ο δε υπάλληλος με μεγάλη προθυμία, απευθυνόμενος προς εμένα πλέον στον ενικό, υψώνοντας τη φωνή του και με το πρόσωπο του σε απόσταση λιγότερη των 10 εκ., προσπαθούσε να υπερθεματίσει οξύνωντας τα πνεύματα, μέχρι που παρενέβη άλλος υπάλληλος του καταστήματος επικρίνοντας τη συμπεριφορά του και αναλαμβάνοντας ο ίδιος να με εξυπηρετήσει. Σχετικά δε με τη δική μου συμπεριφορά, επικαλούμαι τις μαρτυρίες όλων των υπολοίπων παρευρισκομένων καθώς και του βιντεοσκοπημένου υλικού από τις κάμερες ασφαλείας.

Για μένα τα 570 ευρώ όπως και τα 15 ευρώ είναι πολύ πολύ σημαντικό ποσό, που δυσκολεύτηκα να συγκεντρώσω (εξ’ ου και η καθυστέρηση στο δάνειο μου) και θεωρώ απαράδεκτο να μην με αφήνετε να σας το πληρώσω. Δεν θέλω χάρη ή εξυπηρέτηση από κανέναν, άλλωστε και χθες όταν έφτασα στο κατάστημα στις 14:31 ακριβώς και εξήγησα τα περί τελευταίας ημέρας, μου αρνήθηκαν παρ’αυτα την είσοδο, αλλά όταν τηλεφωνικά από το κινητό μου έξω από το κατάστημα(με τον κο Πιτσιλάκη αν θυμάμαι καλά) πήρα 1 ημέρα παράταση (δηλ. για σήμερα) το αποδέχθηκα και επανήλθα σήμερα.

Οταν επέλεγα την τράπεζα σας για συνεργασία και μάλιστα και για άλλες συναλλαγές πέραν του συγκεκριμένου δανείου, δεν φανταζόμουν ότι θα είχα ποτέ αυτή την αντιμετώπιση. Θέλω να πιστεύω ότι θα είναι μια κακή παρένθεση και θα μπορέσετε να είστε συνεπείς σε όσα υπόσχεστε.

Αναμένω άμεση γραπτή απάντηση σας, την πίστωση των παρανόμως χρεωθέντων 15 ευρώ στο λογαριασμό μου 7035390 και επιφυλάσσομαι για τις νόμιμες ενέργειες μου.


Με εκτίμηση,



Κωνσταντίνος Χριστόπουλος



ΥΓ. Ο χρόνος καταμέτρησης 570 ευρώ σε 1ευρα και 2ευρα, δηλ. περίπου 300 κέρματα δεν ξεπερνά τα 6-7 λεπτά για 1 άτομο. Είναι η δουλειά μου τέτοια και κάθε μέρα μετράω κέρματα!"

Τρίτη, Φεβρουαρίου 24, 2009

Οι δρομείς, τα παιχνίδια μας και οι γιορτές!

Πριν από λίγο καιρό, γύρισα σπίτι από την Bike and Run Expo με μια μεγάλη σακούλα και ένα ακόμα μεγαλύτερο χαμόγελο. Με το που μπήκα και με είδε ο σύντροφος μου, χαμογέλασε ακόμα πιο πλατιά από εμένα και με ρώτησε: «Τι απολύτως αναγκαίο παιχνίδι αγόρασες αυτή τη φορά;»

Και είναι αυτό το σχόλιο φίλοι δρομείς το οποίο καταγγέλλω και στο οποίο θέλω να επικεντρώσετε την προσοχή σας: Στην προκειμένη περίπτωση είχα αγοράσει ένα φανταστικό ζευγάρι πανάλαφρων μπατόν για το τρέξιμο στο βουνό. Το συγκεκριμένο ζευγάρι το φλερτάριζα εντονότατα εδώ και ένα χρόνο, καθώς είχα δει σε αρκετούς αγώνες βουνού πόσο χρήσιμα ήταν, ιδίως στην κατάβαση. Οπότε πείτε μου – ήταν ή δεν ήταν απολύτως αναγκαίο; Άλλωστε πλησιάζει και ο καιρός που θα διεξαχθεί το Μονοπάτι Παρνασσού 2009 (τι είναι η 29η Μαρτίου – ένα βήμα είναι!) οπότε προετοιμάστηκα αγοράζοντας τα από τώρα για να μην τρέχω τελευταία στιγμή! Τέλος και αυτός μόλις αγόρασε ένα Apple Mac laptop που κόστισε 50 φορές πάνω από τα δικά μου μπατόν, επιχείρημα που φυσικά το χρησιμοποίησα αμέσως μετά το σχόλιο του. Επιχείρημα που έφερε την απάντηση: «Το Mac εγώ το χρειάζομαι στη δουλειά μου οπότε δεν είναι ακριβώς το ίδιο…». Και κάπου εκεί σταμάτησε η συζήτηση μας γιατί πρώτον είμαι εξαιρετικά αντικειμενική και εννοείται ότι ήξερα ότι εγώ είχα δίκιο και δεύτερον είχα ξεμείνει από επιχειρήματα.

Για να μη βρεθείτε λοιπόν και εσείς ποτέ στη δική μου θέση, αλλά και για να έχω έτοιμα τα δικά μου επιχειρήματα την επόμενη φορά που θα χρειαστεί, κάθισα και σκέφτηκα τα πιο συνηθισμένα «παιχνίδια» που έχουμε εμείς οι δρομείς και όλους τους λόγους για τους οποίους είναι όντως «απολύτως απαραίτητα» και σας τα αναφέρω αμέσως. Φυσικά θέλω να τονίσω ότι το τρέξιμο είναι το πιο όμορφο άθλημα στον κόσμο ακριβώς γιατί ο καθένας μπορεί να τρέξει ακόμα και ξυπόλητος, αλλά τα παρακάτω παιχνίδια σίγουρα κάνουν τη ζωή μας ευκολότερη. Όσο για τα αθλητικά παπούτσια, δεν θα τα αναλύσω γιατί ακόμα και οι πιο παραδόπιστοι είναι πεπεισμένοι για τη δική τους αξία. Πάμε λοιπόν:

1. Μπλούζες, κολάν και σορτσάκια από ύφασμα που διαπνέει και δεν αφήνει τον ιδρώτα να σας παγώνει.


Αν και η χρησιμότητα των παραπάνω είναι επίσης σχεδόν αυτονόητη, ίσως αντιμετωπίσετε πρόβλημα να δικαιολογήσετε στους εκάστοτε κριτικούς την ποσότητα και την ποικιλία στην οποία τα χρειάζεστε. Στην συγκεκριμένη περίπτωση χρησιμοποιήστε τα επιχειρήματα ότι το κάθε ρούχο είναι για διαφορετικές καιρικές συνθήκες, για πρωινή ή βραδινή προπόνηση οπότε και έχουν ανακλαστικά και για αγώνα ή προπόνηση. Αν είστε άντρας ή εν πάση περιπτώσει άλλος από αυτόν που είναι υπεύθυνος για τη λάντζα στο σπίτι, δικαιολογήσετε την ποσότητα των ρούχων σαν ενδιαφέρον για τον άτυχο σύντροφο που είναι υπεύθυνος για τη λάντζα. Στο κάτω κάτω όσο πιο πολλά μπλουζάκια έχετε, τόσο περισσότερο καιρό αντέχετε χωρίς να γκρινιάζετε για πλυμένα ρούχα.


2. Ειδικές τρεχαλοκάλτσες

Οι κάλτσες που έχω για τρέξιμο έχουν περισσότερα είδη πλέξης από όσα νόμιζα ότι υπάρχουν στον κόσμο όλο. Και βέβαια είναι πιο φαρδιές στο χώρο των δαχτύλων για να μην τα στριμώχνουν όταν πρήζονται από το τρέξιμο, με περισσότερη στήριξη στον αστράγαλο, πιο χοντρές εκεί που ακουμπούν τα κορδόνια και ούτε που θυμάμαι όλα τα άλλα μοναδικά στοιχεία τους. Το επιχείρημα εδώ είναι ένα και απλό. Χωρίς αυτές τις κάλτσες πιθανώς να τραυματίσετε τα πόδια σας, οπότε μετά δεν θα μπορείτε ούτε να βγείτε, ούτε να βοηθήσετε στο σπίτι, ούτε τίποτα.

3. Πληθώρα παγοκυστών, κρεμών για τα πόδια, επιδέσμων, θηκών από σιλικόνη για τα δάχτυλα και τους κάλους, κλπ κλπ


Και οι πιο θαυματουργές κάλτσες του κόσμου δεν αρκούν για να αποφύγετε πάντα κοψίματα, κάλλους, χτυπημένα νύχια και λοιπούς μικροτραυματισμούς. Οπότε το αμέσως επόμενο βήμα από τα σωστά παπούτσια και κάλτσες είναι να έχετε σπίτι ένα μικρό φαρμακείο έτοιμο να αντιμετωπίσει όλα τα παραπάνω. Η αιτιολογία για να τα αγοράζετε προκαταβολικά εύκολη: Οι πιο πολλοί αγώνες γίνονται Κυριακή οπότε που να τρέχετε Κυριακάτικα να βρείτε εφημερεύον φαρμακείο. Γι αυτό έχετε κάβα από τώρα…

4. Ειδικά, ελαφριά κυρτά γυαλιά ηλίου με ματ επιρίνιο, με αντιθαμβωτική και αδιάβροχη επίστρωση…


Και ίσως με ακόμα τέσσερα πέντε χαρακτηριστικά που μπορεί να ξεχνάω! Για αυτό το παιχνίδι ένα θα σας πω – χτυπημένη μύτη που μαβιάζει σαν μελιτζάνα μετά από μερικά χιλιόμετρα! Το ξέρω γιατί το έχω κάνει. Έχω φορέσει βαριά στυλάτα γυαλιά ηλίου γιατί έχω ξεχάσει τα ωραία ελαφριά γυαλάκια μου και πέρα από το γεγονός ότι όλη την ώρα γλιστράγανε στη μύτη μου και όπως τα έσπρωχνα πάνω τα κόλλαγα στις βλεφαρίδες μου και τα λέρωνα, από το γκάπα γκούπα του τρεξίματος έφτασα στον τερματισμό να χρειάζομαι παγοκύστες για τη μύτη αντί για τα πόδια.

5. Ρολόι ειδικό για τρέξιμο κατά προτίμηση με καρδιοσυχνόμετρο και ακόμα καλύτερα και με GPs

Ξεκινάω από τα βασικά. Θυμάστε δύο γραμμές πιο πάνω που σας έλεγα για τη σημασία των ελαφριών γυαλιών; Το ρολόι να δείτε πόσο βασικό είναι να είναι ελαφρύ και χωρίς γωνίες και μπρασελέ που μπορούν κατά τη διάρκεια μιας προπόνησης να σας τρελάνουν στον πόνο. Ξεκινάμε λοιπόν από εκεί. Και μετά συνεχίζουμε στα full extras όπως στα αυτοκίνητα ένα πράγμα… Αφού λοιπόν τρέχετε που τρέχετε και κρατάτε τον χρόνο σας, να μην ξέρετε και τι σφυγμούς έχετε ώστε να ρυθμίσετε την προπόνηση σας; Και αφού πλέον έχετε φτάσει σε τέτοια καταπληκτικά επίπεδα απόδοσης που μπορείτε να τρέξετε όλα τα Βαρδούσια πάνω κάτω, να μην έχετε και ένα ενσωματωμένο GPS να χαράξετε μετά τη διαδρομή σας πάνω σε ένα χάρτη και να ανοίξετε νέους δρόμους στο τρέξιμο; Σκεφτείτε το λίγο – ο Κολόμβος και μετά εσείς. Για να μην πω πρώτα εσείς…

6. Και τέλος mp3 player.

Αυτό το επιχείρημα είναι το καλύτερο και είμαι εξαιρετικά υπερήφανη που το σκέφτηκα. Ακούστε λοιπόν: «Μα αγάπη μου εννοείται ότι χρειάζομαι mp3 player ώστε να ακούω μουσική και να μη βαριέμαι όταν τρέχω. Αλλιώς θα πιάσω κουβέντα με άλλους δρομείς και μετά θα μου γκρινιάζεις ότι μιλάω με ξένους και ξέρουν πιο πολλά οι ξένοι για εμένα από ότι εσύ!...» καλό ε; Κανονικό χτύπημα κάτω από τη ζώνη! Επίσης μπορεί να έχει και το επιπλέον θετικό να πείσετε το έτερο ήμισυ σας να αρχίσει να αθλείται μαζί σας.

Και εδώ κάπου λογικά θα μου πείτε: «Καλά όλα αυτά αλλά τις γιορτές που μας είπες στον τίτλο σου γιατί τις αναφέρεις;» Για να σας απαντήσω βέβαια εγώ… τόσα επιχειρήματα σας έδωσα γιατί χρειαζόμαστε όλα αυτά τα παιχνίδια, δεν σας ήρθε καμία ιδέα για δώρα; Και για να γινόμαστε πιο συγκεκριμένοι, αν, λέω αν, τύχει και διαβάσει το συγκεκριμένο κείμενο ο σύντροφος μου και οι σύντροφοι των απανταχού δρομέων, να είστε σίγουροι ότι θα εκτιμήσουμε ιδιαίτερα κάποιο από τα παραπάνω ως δώρο… άλλωστε για να μην ξεχνιόμαστε, μπορεί ο Άγιος Βαλεντίνος να πέρασε, αλλά οι ερωτευμένοι υποτίθεται ότι γιορτάζουν κάθε μέρα... σωστά;;;;