Τρίτη, Σεπτεμβρίου 18, 2007

«Homo Dromiens» ή αλλιώς «Όλα τα Είδη των Δρομέων».

Προτού αρχίσω να τρέχω σε στίβο ή και σε λαϊκούς αγώνες, έτρεχα μόνη μου κυρίως σε ήρεμους δρόμους της περιοχής μου. Όταν μετά από περίπου ένα χρόνο, βρήκα το θάρρος να περάσω τις τρομακτικές πύλες του στίβου κοντά μου, που με το ύψος και τη στενότητα τους φάνταζαν σαν τις συμπληγάδες, έμαθα δύο μεγάλες αλήθειες:

Πρώτον: Οι πύλες ήταν τρομακτικές μόνο στο μυαλό μου γιατί πίσω τους δεν κρυβόταν κάποια κόλαση, αλλά ένας μεγάλος χώρος με κόσμο όλων των ηλικιών και ένα κοινό ενδιαφέρον – την άθληση.
Δεύτερον: Ο κόσμος όλων των ηλικιών είναι δρομείς που σιγά σιγά μπορείς να τους κατηγοριοποιήσεις βάση κάποιων ιδιαίτερων αλλά καθολικών κριτηρίων. Μετά από χρόνια παρατήρησης λοιπόν είμαι σε θέση να παραθέσω τις πιο ενδιαφέρουσες κατηγορίες του Homo Dromiens.

Ο «Macho Πέφτουλας»
Ηλικία: 25-35. Φύλλο: Άρρεν. Habitat: Βρίσκεται συνήθως στην άκρη του στίβου, σε σημείο με καλή θέα της περιοχής. Χαρακτηριστικά: Φορά κολάν ατσαλάκωτο, κολλητή μπλούζα μαύρη στην οποία διαγράφονται όλοι οι μύες του στήθους και οι κοιλιακοί και κάνει stretching. Ατελείωτα. Για πάντα. Και μόνο. Να τρέξει; Όχι βέβαια - θα ιδρώσει και μπορεί να χαλάσει το μαλλί…

Η « Trendy»
Ηλικία: 15-25. Φύλλο: Θήλυ. Habitat: Περπατάνε συνήθως στην εξωτερική πλευρά του στίβου, σε αγέλες των δύο ή και παραπάνω. Χαρακτηριστικά: Ακούνε μουσική, φοράνε χαμηλοκάβαλες φόρμες, και έχουν πολύ φουσκωτό μαλλί….Αποτελούν ένα από τα βασικά θηράματα του «Macho πέφτουλα» αλλά η δύναμη του αριθμού της αγέλης, τον φοβίζει και διστάζει. Αν κάποια «Trendy» όμως απομακρυνθεί από το κοπάδι, ο «Macho πέφτουλας» δε θα αργήσει να κάνει την κίνησή του.

Οι «Tech Freaks»
Ηλικία: 20-50. Φύλλο: Κυρίως άνδρες, αλλά τα τελευταία χρόνια έχουν παρατηρηθεί και αρκετά θηλυκά δείγματα. Habitat: Στις μεσαίες διαδρομές του στίβου. Χαρακτηριστικά: Η τεχνολογία είναι η ζωή τους. Όταν συνδυάζεται με το τρέξιμο είναι ευτυχισμένοι. Φοράνε στο ένα μπράτσο armband με το nano για να ακούνε μουσική. Το nano τους συνδέεται με το nike+ στο παπούτσι τους για να μετράνε απόσταση και χρόνο. Φοράνε στο άλλο μπράτσο armband με το κινητό τους. Φοράνε στο στήθος μετρητή σφυγμών που ενημερώνει το ρολόι τους πότε έφτασαν τους ιδανικούς σφυγμούς. Στο άλλο χέρι GPS το οποίο τους δείχνει τη θέση τους. Γι αυτούς η προπόνηση δεν τελειώνει όταν σταματήσουν το τρέξιμο, αλλά τρεις ώρες μετά, αφού έχουν ανεβάσει τις λεπτομέρειες της διαδρομής τους στο site της nike, τα στοιχεία του Garmin GPS τους στο Google earth και στείλει τα στοιχεία της καρδιάς τους στον παθολόγο τους…

Οι «Βετεράνοι»
Ηλικία: 55-105 Φύλλο: Άρρεν. Habitat: Παντού – στις γρήγορες διαδρομές του στίβου – στις αργές. Στις κερκίδες. Στη μέση του στίβου. Στην άκρη του στίβου. Απλώς παντού. Χαρακτηριστικά: Φοράνε μπλούζες από τους πιο σκληρούς μαραθωνίους και υπερμαραθωνίους του κόσμου. Έχουν τις πιο γυμνασμένες γάμπες που έχετε δει και τρέχουν συνέχεια. Έχω πειστεί ότι ο βασικός τους ρόλος είναι να κάνουν τους υπόλοιπους εμάς να αισθανόμαστε δέος και να αναρωτιόμαστε αν θα τα καταφέρουμε ποτέ να φτάσουμε σε αυτήν την ηλικία και να τρέχουμε με αυτόν τον τρόπο…ή μάλλον ξεχάστε το «αυτήν την ηλικία» και κρατήστε απλώς το «με αυτόν τον τρόπο»…

Τα «Ζευγάρια»
Ηλικία: Όλες οι ηλικίες. Από 15 – 105. Φύλλο: Ένα από το καθένα. Habitat: Οι εξωτερικές διαδρομές του στίβου. Χαρακτηριστικά: Ανάλογα με την ηλικία, διαφέρουν οι συμπεριφορές τους. Κοινό χαρακτηριστικό – πηγαίνουν δίπλα δίπλα. Στις νεότερες ηλικίες, ενίοτε κρατούνται από το χέρι και συζητούν τρυφερά. Στις ηλικίες από 30-40 χειρονομούν, συζητάνε έντονα, μερικές φορές τσακώνονται και ακούγεται και κανένα «και μου τα λέγε η μάνα μου – άσε τη μάνα σου εκεί που βρίσκεται – τι σου φταίει και η μάνα μου τώρα». Στις ηλικίες από 40 και πάνω η εικόνα είναι σαφώς πιο ήρεμη, θυμίζουν έντονα περιστέρια ή πάπιες μανδαρίνους που ζευγαρώνουν για μία ζωή και συχνά φοράνε και τα ίδια ρούχα γιατί έχουν φτάσει στο επίπεδο που ψωνίζει η γυναίκα και για τους δυο τους…

Οι «Παχουλοί»
Ηλικία: Όλες οι ηλικίες. Φύλλο: Όλα τα φύλλα. Habitat: Έξω και από τις πιο εξωτερικές διαδρομές του στίβου, οι πιο διακριτικοί δρομείς. Σίγουρα δε θα ενοχλήσουν ή δε θα ανακόψουν την πορεία κανενός. Χαρακτηριστικά: Ίσως οι πιο συμπαθείς και διακριτικοί δρομείς. Κοινό τους χαρακτηριστικό. Έχουν κάποια παραπανίσια κιλά. Κοινός τους στόχος. Να σταματήσουν την εκπληκτικά καθιστική ζωή του σύγχρονου ανθρώπου και να αρχίσουν κάτι εύκολο και ευχάριστο στη ζωή τους. Το πιο εντυπωσιακό χαρακτηριστικό τους είναι ότι αποτελούν τη μόνη κατηγορία με εντυπωσιακή και γρήγορη εξέλιξη. Αν συνεχίσουν μετά τις 3-4- φορές, μέσα σε διάστημα 2-3 μηνών τρομάζεις να τους αναγνωρίσεις και πρέπει μετά να τους κατατάξεις σε μία από τις άλλες κατηγορίες.

Οι «Συνηθισμένοι»
Η πιο βαρετή κατηγορία. Συγνώμη αλλά αν δεν αναγνωρίσατε τα χαρακτηριστικά σας σε καμία από τις παραπάνω κατηγορίες, ανήκετε στους συνηθισμένους. Είστε δρομείς, αλλά δεν έχετε κάποιο αστείο χαρακτηριστικό άξιο σχολιασμού. Τα ρούχα σας είναι νορμάλ, η συμπεριφορά σας νορμάλ, το τρέξιμό σας νορμάλ. Όσο βέβαια νορμάλ μπορεί να θεωρείται το γεγονός ότι βρέξει – χιονίσει, πρωί - βράδυ, Καλοκαίρι – Χειμώνα, εσείς είστε εκεί και τρέχετε! Καλά δε βαρεθήκατε ακόμα; Σας αφήνω τώρα γιατί πήγε αργά και πρέπει να πάω για τρέξιμο… ;-p

Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 06, 2007

Ονειρεύτηκα χθες…

Όλα ήταν μαύρα… κι εγώ έτρεχα… γιατί αυτό ήξερα να κάνω γιατί αυτό μπορούσα να κάνω. Δεν έβλεπα που πήγαινα, δεν έβλεπα τι πάταγα και απλά έτρεχα. Χωρίς συναίσθημα, χωρίς κούραση, χωρίς σκοπό. Ένα άσχημο τρέξιμο με άδειο μυαλό γιατί δεν υπήρχαν ερεθίσματα. Τίποτα γύρω μου – όλα μαύρα.

Και μετά άρχισε να χαράζει. Ένα άσχημο φως, εκτυφλωτικό και ανελέητο πορτοκαλί, που μου χτύπαγε τα μάτια κι έκαιγε το μυαλό. Και τότε κατάλαβα – όλα γύρω μου ήταν καμένα. Πάταγα καμένα, έβλεπα καμένα, ήμουνα καμένη. Σταμάτησα. Λύγισα. Έκλαψα.

Και τότε, επειδή ήταν όνειρο και όλα συμβαίνουν στα όνειρα αρκεί να το θες, σηκώθηκα και με πείσμα άρχισα να ξανατρέχω. Γιατί πίστεψα σε κάτι. Πίστεψα ότι θυμάμαι πώς ήταν τα πάντα πριν καούν. Και όπως ακριβώς έγινε στο «Παραμύθι χωρίς τέλος» και στον «Υφαντόκοσμο» άρχισε η αναγέννηση. Στα πόδια μου άνθιζε το χώμα, φύτρωναν δέντρα παντού. Και όσο έτρεχα, τόσο πρασίνιζε η φύση γύρω μου και γλύκανε η μέρα και τρέχανε νερά παντού. Και συνέχισα να τρέχω, γιατί αυτό ήξερα να κάνω γιατί αυτό είχε πια νόημα.

Ήταν όμως μόνο ένα όνειρο. Και τέτοια θαύματα δε γίνονται. Το υποσυνείδητο μου όμως μου φώναξε αυτό που πρέπει να κάνουμε. Να μην ξεχάσουμε. Και να μην αποδεχτούμε μια άσχημη, μαύρη ζωή χωρίς ερεθίσματα…