Δευτέρα, Απριλίου 13, 2009

Σφενδάμη 2009 – άλλος ένα υπέροχος αγώνας.

Δευτέρα πρωί κι εγώ δεν μπορώ να πάρω τα πόδια μου. Κι αυτό γιατί το Σάββατο είχα τον αγώνα ορεινού τρεξίματος 24 χλμ στη Σφενδάμη και σαν να μη μου έφτανε αυτό, την Κυριακή συνέχισα με αγώνα Mountain Bike 38 χλμ. Πέρσι είχα πάει μόνο στο τρέξιμο, αλλά μετά έβλεπα όλα τα ποδηλατάκια και ζήλευα, οπότε είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι φέτος θα τα κατάφερνα κι εγώ. Και τα κατάφερα! Πανηγυρικά, καταλασπωμένη από τα περάσματα στα ποτάμια, καμένη από τον ήλιο στα χέρια γιατί είμαι χαζή και δεν το σκέφτηκα ότι ο ήλιος έχει αρχίσει να καίει πια και με γρατζουνισμένα χέρια και πόδια από τα κλαδιά, αλλά ευτυχισμένη που πέρασα ένα τέτοιο Σαββατοκύριακο στην απίστευτη φύση στη Σφενδάμη.

Για άλλη μια χρονιά, η οργάνωση ήταν καταπληκτική, πραγματικά αξίζουν συγχαρητήρια όλοι αυτοί που έτρεχαν για να μας δώσουν αυτόν τον αγώνα. Η υδροδοσία ήταν ακόμα καλύτερη από πέρσι και ήταν παντού, τα σημάδια ήταν ακόμα καλύτερα από πέρυσι και υπήρχαν σε όλα τα πιθανά σημεία που θα μπορούσε να μπερδευτεί κανείς κάτι τεράστια μαύρα Χ που προειδοποιούσαν τους αθλητές για το λάθος τους και δεν έλειπαν και φέτος οι πόντιοι λυράρηδες που μας εμψύχωναν με τη μουσική τους.

Κάποια προβλήματα με τις συμμετοχές στην ποδηλασία, προέκυψαν από την εξαιρετικά μεγάλη απρόσμενη προσέλευση αθλητών την ίδια μέρα και κατά την άποψη μου απλώς αποδεικνύουν το

ενδιαφέρον του κόσμου για τα αθλήματα.


Επίσης θέλω να ευχαριστήσω ιδιαιτέρως την κοπέλα στην γραμματεία που δεν έμαθα το όνομα της, η οποία μου βρήκε τους αριθμούς μου πέντε λεπτά πριν την εκκίνηση και με βρήκε μέσα στον κακό χαμό για να μου τους δώσει. Γιατί εγώ βλέπετε, κλασσική Χριστίνα, δεν είχα υπολογίσει την έξοδο του Πάσχα το Σάββατο και δεν είχα σκεφτεί για άλλη μια φορά την κίνηση που θα συναντούσαμε. Οπότε, φτάσαμε στο Σφενδάμι με την ψυχή στο στόμα και εννοείται ότι φόραγα τα αθλητικά μου στην Εθνική οδό, μέσα στο αυτοκίνητο ενώ ο καλός μου οδηγούσε σαν τον Schumacher για να προλάβουμε!


Και τέλος ο μεγάλος πρωταγωνιστής ήταν η φύση! Αυτό το μωβ των κουτσουπιών μέσα στο πράσινο στάχυ και με το λίγο άσπρο των αμυγδαλιών σε άφηνε άφωνο. Άντε και του χρόνου!