Δευτέρα, Ιανουαρίου 21, 2008

Μια σειρά από ατυχή γεγονότα….

Τόση σκουντουφλιά μαζεμένη – δε γίνεται – έπρεπε να τη μοιραστώ μαζί σας:

Πέμπτη βράδυ. Μετά τη δουλειά, ετοιμάζομαι με την αδερφή μου να δούμε τη διπλωματική της που είναι στα τελειώματα… είναι και ψιλοαργά, έχουμε και τρελή δουλειά αυτές τις μέρες στο γραφείο, οπότε δεν είμαι και στα πολύ καλά μου. Η λύση είναι πάντα μία: τσάι σε κούπα που θυμίζει … κατσαρόλα λόγω μεγέθους! Το φτιάχνουμε, καθόμαστε στο γραφείο, και αρχίζουμε να δουλεύουμε. Πριν ακόμα ακουμπήσω την κατσαρόλα για να πιώ, ρίχνω μία με τον αγκώνα μου και ρίχνω ΟΛΗ την κούπα πάνω στο laptop μου! Όχι στο πλάι του laptop, ούτε ρίχνω λίγο από το τσάι που ήταν στην κούπα! Όταν λέω όλη εννοώ όλη και όταν λέω πάνω, εννοώ κεντραρισμένα – ούτε στόχο να το είχα βάλει!

Όπως φαντάζεστε, πεταγόμαστε αμέσως όρθιες, γυρνάμε το laptop τούμπα (το οποίο ως δια μαγείας ακόμα δουλεύει) και αρχίζουμε να σκουπίζουμε όπως όπως ότι μπορούμε. Μετά από μισό λεπτό περίπου το laptop κάνει τσαφ και σβήνει. Επιστρατεύουμε τότε το … πιστολάκι και καθώς πρόκειται για διπλωματική αντιμετωπίζουμε και το επείγον θέμα του backup. Τα έχουμε όλα; Τα έριξα στον σκληρό σίγουρα. Λογικά και στο usb στικάκι….σίιιιιγουρα;;;;; Άλλο άγχος τώρα – γρήγορα το laptop της δουλειάς να δούμε τι έχουμε σώσει…

Βγάζουμε το laptop του γραφείου μου και πάω να το ανοίξω… Εδώ πρέπει να σημειώσω ότι το Laptop του γραφείου θυμίζει έντονα χρηματοκιβώτιο καθώς για να ανοίξει δε χρειάζεται ούτε έναν, ούτε δύο, αλλά συνολικά τέσσερεις διαφορετικούς κωδικούς!!! Και ο ένας παράγεται δυναμικά και τον βλέπεις σε ένα ηλεκτρονικό πραγματάκι το RSA SecurID. Το ηλεκτρονικό πραγματάκι δεν μπορούσα λοιπόν να το βρω πουθενά! Τι στην τσάντα του laptop έψαχνα, τι στην τσάντα την κανονική τι στην τσάντα του γυμναστηρίου – πουθενά. Μέσα στα νεύρα μου λοιπόν άρχισα να ψάχνω κάπως πιο βάρβαρα και τσάκ – στραβώνω και σπάω το shuffle μου στη μέση σαν καρότο! Βγήκαν τα μέσα του έξω – χάλια μιλάμε!

Σε εκείνο το σημείο νομίζω ότι απλά έπρεπε να παραιτηθώ και να πάω για ύπνο, αλλά όοοοχι (στερνή μου γνώση να σε είχα πρώτα) ήθελα να φάω κάτι για να ηρεμήσω. Κάθομαι λοιπόν στο τραπέζι και μηχανικά ανάβω το κερί στο κέντρο του. Ακουμπάω το σβησμένο σπίρτο στη βάση του κεριού να κρυώσει πριν το πετάξω και απλώνω το χέρι μου να πιάσω το αλάτι…. Και κολλάει το σπίρτο μεταξύ πουκαμίσου και χεριού και μου καίει το χέρι – μια φουσκάλα να!

Ε τώρα πια το είχα πάρει το μάθημα μου, κάθισα σε μία άκρη, δεν κουνιόμουνα δε μιλούσα και μόλις νύσταξα πήγα για ύπνο σιγάαα σιγάαα και προσεκτικά. Τα παραπάνω πάντως δικαιολόγησαν απόλυτα το παρατσούκλι σκουντούφλης και δε χρειάζεται ποτέ πια να ξανάδιεκδικήσω τα πρωτεία.

Το καλό του να είσαι σκουντούφλης μια ζωή βέβαια, είναι ότι έχεις μάθει τον εαυτό σου και όσο γίνεται περιορίζεις τη ζημιά. Τελικά τίποτα δε χάσαμε γιατί τα είχαμε σώσει ΟΛΑ σε τρία σημεία (εξωτερικό, usb stick ΚΑΙ τα είχαμε στείλει και σε e-mail). To laptop μετά από ένα γερό στέγνωμα και δύο μέρες ξανάνοιξε, η φουσκάλα έφυγε και το shuffle καλά να πάθει, έχω το nano, δεν το χρειάζομαι (όσα δε φτάνει η αλεπού….) Αλλά σίγουρα ήταν ένα βράδυ που θα το θυμάμαι – άσε που το laptop μου πλέον έχει μια έντονη μυρωδιά τσάι βανίλια…