Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 21, 2009

Ως πότε επιτέλους;

Το Σάββατο το πρωί και ενώ κατευθυνόμουνα προς την προσυγκέντρωση για την ποδηλατοπορεία στην Αθήνα, με χτύπησε ένα αυτοκίνητο. Πόσο ειρωνικό είναι αυτό; Ενώ κατευθυνόμουνα σε μια πορεία διαμαρτυρίας ώστε να διεκδικήσω το αυτονόητο δικαίωμα των ποδηλατών να κινούμαστε με ασφάλεια στους δρόμους, βρέθηκα εγώ η ίδια κάτω από τις ρόδες ενός Touareg.


Το ατύχημα ήταν πραγματικά απίστευτο, γιατί έγινε ενώ εγώ ήμουνα σταματημένη σε ένα φανάρι και το αυτοκίνητο μπροστά μου έκανε απότομα όπισθεν. Όπως πάντα φόραγα κράνος, γάντια και ποδηλατικό κολάν που με προστάτεψαν αρκετά, αλλά βρέθηκα σήμερα να είμαι με κακώσεις στο αριστερό γόνατο, στον δεξί αστράγαλο στον αριστερό ώμο στους δύο τετρακέφαλους και στον αριστερό καρπό. Και ο πονοκέφαλος από το τράνταγμα δεν λέει να περάσει. Και πονάω ολόκληρη σαν να με έχει πατήσει τρένο… α! τώρα καταλαβαίνω απόλυτα το νόημα αυτής της έκφρασης!














Η φωτογραφία είναι από άλλο ατύχημα στην Γερμανία. Σε αυτήν την περίπτωση ήταν σύγκρουση μεταξύ δύο ποδηλατών και μέσα σε 10 λεπτά είχαν έρθει ειδικευμένοι διασώστες που μας προσέφεραν τις πρώτες βοήθειες. Έχουμε λίγο μέλλον στην Ελλάδα μέχρι να φτάσουμε σε αυτό το επίπεδο...


Επίσης, έχω αγώνα το Σάββατο και οι γιατροί στο ΚΑΤ μόνο που δεν γέλασαν όταν τους το είπα. Εδώ μου είπαν επί μια εβδομάδα να κυκλοφορώ με πατερίτσες… οπότε όπως καταλαβαίνετε δεν είμαι και πολύ χαρούμενη γι αυτό… Πάνω από όλα όμως είμαι θυμωμένη. Απίστευτα θυμωμένη. Όχι με την κυρία που έκανε όπισθεν και με χτύπησε – πραγματικά. Δεν έπρεπε να κάνει μέσα στην μέση του δρόμου και τόσο απότομα όπισθεν – εντάξει. Αλλά δεν είναι η μόνη. Και σίγουρα δεν μπορώ να βγάλω και τον εαυτό μου εκτός και να πω «εγώ δεν το έχω κάνει ποτέ αυτό!» Φυσικά και το έχω κάνει. Και μάλλον και όλοι εσείς. Γιατί έτσι είναι η χώρα μας και η οδηγική νοοτροπία μας.


Γι αυτό λοιπόν είμαι θυμωμένη. Είμαι θυμωμένη με όλους και με όλα. Είμαι θυμωμένη με τους γιατρούς στο ΚΑΤ, που έδιναν συγχαρητήρια στην κυρία που δεν με παράτησε στη μέση του δρόμου και με πήγε στο νοσοκομείο. Είμαι θυμωμένη με τον κόσμο που σταμάτησε να με βοηθήσει και σχολίαζε – μα είναι επικίνδυνο το ποδήλατο. Είμαι θυμωμένη με τους δήμους που αρνούνται να φτιάξουν τους ποδηλατοδρόμους για μικροπολιτικούς λόγους. Είμαι θυμωμένη που το Καλοκαίρι, πήγα από το Μιλάνο μέχρι το Ντίσελντορφ με ποδήλατο και ούτε μια στιγμή δεν κινδύνεψα από τα αυτοκίνητα και εδώ δεν μπορώ να πάω ούτε μέχρι το περίπτερο για εφημερίδες. Είμαι θυμωμένη που μου αρέσει τόσο το ποδήλατο και το κουρσάκι μου δεν μπορώ να το βγάλω από το σπίτι γιατί φοβάμαι. Είμαι θυμωμένη γιατί από το σπίτι μου μέχρι το γραφείο, με το ποδήλατο φτάνω σε ένα τέταρτο ενώ με το αυτοκίνητο σε σαράντα λεπτά.


Και πάνω από όλα είμαι θυμωμένη γιατί σε πείσμα των καιρών συνεχίζουμε να αποδεικνύουμε πόσο πίσω είμαστε σαν Έλληνες και εγώ εκεί – με τον σταυρό στο χέρι προσπαθώ να πείσω τον κόσμο ότι δεν είμαι ελέφαντας. Ως πότε επιτέλους; Δεν θέλω μια ελληνική επανάσταση όπως το 1821 ρε παιδί μου, δεν θέλω να βγω έξω και να φωνάζω ως πότε παλικάρια, αλλά μπορεί λίγο να αλλάξει η ζωή μας και να αποδεχτούμε ότι υπάρχει και κάτι άλλο εκεί έξω και μπορεί να είναι καλύτερο; Και μπορούμε να μην θεωρούμε ότι οτιδήποτε μα οτιδήποτε διαφορετικό είναι επικίνδυνο και κατακριτέο; Και μπορώ επιτέλους να σταματήσω να ακούω ότι «τα ΄θελα και τα πάθα;» Γιατί σίγουρα δεν «τα ήθελα». Το μόνο που πέτυχε αυτό το ατύχημα ήταν να με κάνει να φοβηθώ ακόμα παραπάνω και την επόμενη φορά ίσως να προτιμήσω το αυτοκίνητο μου, με αποτέλεσμα να αυξήσω την κίνηση και το καυσαέριο και να ισοπεδώσω ακόμα περισσότερο την ήδη αρκετά ισοπεδωμένη ζωή μας.