Σχετικά με το αγαπημένο και σχετικά καινούριο για 'μένα θέμα, το τρέξιμο στην Ελλάδα: Κυριακή 29 Οκτωβρίου - είχα έναν αγώνα δρόμου στον Αγ. Κοσμά. Ξύπνησα, σηκώθηκα, ευχαρίστησα το θεό που έχει αλλάξει η ώρα και γλίτωσα μια ώρα ύπνο, σκόνταψα στο κομοδίνο, προσπάθησα να μην ξυπνήσω τον καλό μου δίπλα μου που δε χρωστάει τίποτα που εγώ είχα αγώνα, ξανασκόνταψα στο χαλάκι, τον ξύπνησα τον καλό μου βέβαια τελικά, έβγαλα τον έναν σκύλο έξω, τις δύο γάτες μέσα, ξαναέβαλα το σκύλο μέσα γιατί έκλαιγε και με τα πολλά έφυγα.
Ήλιος λαμπρός έξω, υπέροχη Οκτωβριάτικη μέρα! Στις 10 (και κάτι ψηλά – Έλληνες είμαστε μην ξεχνιόμαστε) δόθηκε η εκκίνηση με τον αγωνοδίκη να φωνάζει με το στόμα «μπαμ» γιατί το όπλο κώλυσε και όλοι λυθήκαμε στα γέλια όταν τον ακούσαμε να ψάχνει άλλο όπλο από το μικρόφωνο.... Η διαδρομή ξεκίναγε από το στάδιο του Αγίου Κοσμά και μετά από πολύ λίγο συνέχιζε στη δεξιά λωρίδα της παραλιακής για 12 χλμ. Όλοι οι κάθετοι δρόμοι είχαν κλείσει από την τροχαία και κορδέλες, κορίνες και τροχαίοι προσπαθούσαν να πείσουν τους πονεμένους κατοίκους του λεκανοπεδίου ότι δεν πρέπει να περάσουν πάνω από τους αθλητές και ότι η διαδρομή τους προς τα παραλιακά cafes και τις ταβέρνες θα πάρει λίγο περισσότερη ώρα από τη συνηθισμένη... Και εδώ είναι που αρχίζουν τα τραγελαφικά. Γιατί οι Έλληνες είμαστε άντρες (ακόμα και οι γυναίκες – άντρες είμαστε), και ποιος είσαι εσύ που θα τολμήσεις να μου πεις να μη στρίψω δεξιά εδώ ακριβώς που θέλω;;;;; Γιατί ξέρεις ποιος είμαι εγώ;;;;; το σήμα σου εγώ ξέρεις που το βάζω;;;; στο κάτω κάτω εγώ σε έχω βάλει στη θέση που είσαι σήμερα γιατί εγώ ψήφισα κύριε... και ήμουνα και στο πολυτεχνείο – έχω πιστεύω εγώ...(!) Όλα αυτά βέβαια συνοδεύονται από την απαραίτητη κόρνα γιατί έτσι περνάει το δικό σου σε αυτή τη χώρα... με τσαμπουκά, βρίσιμο και κόρνα....
Μπροστά μου λοιπόν εξελίχθηκαν τα εξής σκηνικά:
Μαύρη Mercedes με αριθμό πινακίδας ΝΕΒΧΧΧΧ (ας μην τον κάνω τον «κύριο» εντελώς ρεζίλι) διαπίστωσε με τρόμο ότι μπροστά του υπάρχει κόκκινη κορδέλα και κάτι ασήμαντα ανθρωπάκια με φανελάκια και σορτσάκια που τρέχουν.... οϊμέ τι αίσχος είναι αυτό! Με το χέρι πατημένο στην κόρνα λοιπόν και με μεγάλη φόρα, κόβει την κορδέλα (!) τους αθλητές και ο,τι άλλο υπάρχει στο δρόμο του και με ικανοποίηση φεύγει....
Πεζός με βαλίτσα, περιμένει στη διάβαση ενώ τρέχουμε και μόλις ανάβει το πράσινο περνάει και πέφτω πάνω του (συγνώμη έπρεπε να το φανταστώ ότι οι δρομείς πρέπει να σταματάμε στα φανάρια).
Τροχαίος χοντρός με γεμάτο το στόμα με τυρόπιτα μιλάει στο κινητό σε φίλο του και του περιγράφει με γλαφυρότητα την κατάσταση: «Ναι άσε έχει αγώνα στον Αγ, Κοσμά και έχουμε κόψει μια λωρίδα και γίνεται της πουτ****» Και ο άλλος τροχαίος από δίπλα βλέποντας μας του κάνει «Ε....!»
Το αποτέλεσμα; Καθόλη τη διάρκεια του αγώνα αντί να κοιτάμε μπροστά μας, κοιτάζαμε με τρόμο πίσω μας να δούμε που είναι τα αυτοκίνητα.... και φυσικά κρατιόμασταν με νύχια και με δόντια κοντά στους άλλους δρομείς για να κάνουμε μπούγιο... τρελός είσαι να ξεκόψεις από το κοπάδι; Έχεις άλλο ρυθμό; Αλλιώς είχες υπολογίσει τη διαδρομή βάση προπόνησης; Έχασες! Τα λιοντάρια ξεκόβουν τους πιο αδύναμους από το κοπάδι και τους σκοτώνουν. Οι αφημιασμένοι οδηγοί της Κυριακής αγνοούν τους μόνους τους δρομείς και τους ξεκάνουν! Που πας ρε Παπαδόπουλε? Δρομείς ενωθείτε γιατί χανόμαστε!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου