7ος Αγώνας Δρόμου Αργολικού Κόλπου – ένας καλοκαιρινός αγώνας

Την Κυριακή 2 Μαρτίου, πραγματοποιήθηκε ο 7ος Αγώνας Αργολικού Κόλπου με τη συμμετοχή περίπου 400 αθλητών. Όπως πάντα (είμαι κλασσική αξία είπαμε) έφτασα με την ψυχή στο στόμα ίσα - ίσα για να προλάβω να εγγραφώ, να επισκεφτώ την τουαλέτα, να παστωθώ στο αντιηλιακό και κοιτάζοντας τον απίστευτο ήλιο, να αποφασίσω ότι πρέπει να πάρω όλο το σωληνάριο μαζί μου…

Ο καιρός ήταν πραγματικά υπέροχος, κατάλληλος πιο πολύ για μπάνιο βέβαια και λιγότερο για τρέξιμο, αφού η θερμοκρασία έφτασε μέχρι και τους 26 βαθμούς - σύμφωνα με το θερμόμετρο του αυτοκινήτου, οπότε όποιος έχει μέτρηση μεγαλύτερης ακρίβειας μου λέει.

Η διοργάνωση ήταν πολύ καλή και πρέπει να τονίσω ότι ήταν καλύτερη από πέρυσι, καθώς τα δύο μεγάλα προβλήματα που είχα παρατηρήσει πέρυσι, φέτος είχαν λυθεί. Συγκεκριμένα πέρυσι, είχα βγάλει ΟΛΟ τον αγώνα ΧΩΡΙΣ νερό, αφού όταν πια είχα φτάσει στο μοναδικό σταθμό ανεφοδιασμού, τα νερά είχαν τελειώσει!!! Φέτος υπήρχαν δύο σταθμοί και το νερό ήταν επαρκέστατο. Επίσης στο δεύτερο σταθμό μας προσφέρθηκε και isostar.

Το δεύτερο τεράστιο πρόβλημα πέρσι, ήταν οι τεράστιες ουρές αυτοκινήτων δίπλα στους (πιο τελευταίους είναι η αλήθεια) αθλητές. Η τροχαία δεν είχε καταφέρει προφανώς να κόψει επαρκώς την κυκλοφορία και μια τεράστια ουρά από σχεδόν σταματημένα αυτοκίνητα μας συνόδευαν σε όλη τη διάρκεια του αγώνα, με αποτέλεσμα να μην μπορούμε να αναπνεύσουμε τίποτα άλλο πέρα από καθαρό αέρα … εξάτμισης. Φέτος δεν υπήρχε κανένα τέτοιο θέμα και τα αυτοκίνητα που μας προσπερνούσαν ήταν λιγοστά και ερχόντουσαν κατά κύματα. Επίσης πολύ καλή έκπληξη ήταν το προσωπικό τους ερυθρού σταυρού που μας ακολουθούσε με ποδήλατο, αθόρυβα και χωρίς κανέναν ρύπο.

Κατά τα άλλα ο αγώνας είχε όλες τις όμορφες στιγμές που έχουμε αρχίσει να βλέπουμε τώρα πια και στην Ελλάδα, με λιγοστούς θεατές να χαμογελάνε, μικρά παιδάκια να προτείνουν τα χεράκια τους για να τους τα ακουμπήσουν οι αθλητές και καταπληκτική θέα. Είχε ακόμα και τερματισμό στα χέρια (αυτό πραγματικά δεν το καταλαβαίνω – εμένα μου βγήκε η γλώσσα να τερματίσω σωστά – αυτός πώς το έκανε το ανάποδο;;;) και όπως πάντα αθλητές όλων των ηλικιών και επιπέδων.

Μόνο μελανό σημείο, κατά τη δική μου άποψη η απονομή των επάθλων. Ήταν τόσο άσχημη που ενώ πάντα μένω μέχρι τέλους για να χειροκροτήσω όλους τους αθλητές, αυτή τη φορά έφυγα. Ο λόγος; Η συγκεκριμένη απονομή δεν είχε κανέναν πανηγυρικό χαρακτήρα και δεν τιμούσε τους αθλητές και τους συμμετέχοντες. Ήταν ένα άσχημο και κακοστημένο τέλος, σε έναν κατά τα άλλα πανέμορφο αγώνα. Ο κύριος που είχε περιλάβει (κανονικά) την ντουντούκα φώναζε ασταμάτητα και άγχωνε τον κόσμο με άσχετα σχόλια, του τύπου «έλα γρήγορα, ανεβείτε, κατεβείτε, έχουμε πάρα πολλά έπαθλα, πάρα πολλά έπαθλα» και διάφορα άλλα τέτοια. Ο κος Παπαβασιλείου, ψυχή του αγώνα κατά παραδοχή όλων και ο λόγος που έχουμε γνωρίσει αυτή τη διαδρομή τρέχοντας, κάποια στιγμή έβγαλε την απογοήτευση του, καταγγέλλοντας ότι ο δήμος Ναυπλίου είναι για άλλη μια φορά απών. Αυτό το σχόλιο μετά το διέψευσε ο πρώτος κύριος με την ντουντούκα και τελικά καταλήξαμε να αισθανόμαστε σαν να βλέπουμε ειδήσεις με 18 τηλεοπτικά παράθυρα.

Αυτό που θα ήθελα να πω σε όλους όσους κουράζονται για να μας προσφέρουν αυτούς τους αγώνες, είναι να φροντίζουν και τις απονομές όπως και τον αγώνα. Δε χρειαζόμαστε φανφάρες και επίσημους και τσακωμούς. Η καλή τους δουλειά και η προσωπική τους προσπάθεια φαίνεται και αρκεί. Με τη συνεχιζόμενη προσπάθεια τους θα πείσουν και τους δήμους και τους χορηγούς και όλους όσους τελικά θα επωφεληθούν από τους αθλητές και τους φίλους και συγγενείς που έρχονται να δουν τους αγώνες. Ας μη φέρουμε τη σημερινή τηλεοπτική αθλιότητα και στους αγώνες μας.