Το μικρό μου σκουπιδοπείραμα στα Βριλήσσια και πώς απέτυχα μέσα σε μία μόλις εβδομάδα.

Ξεκινάω λέγοντας σας ότι είμαι από τους τυχερούς ανθρώπους που ζουν ακριβώς στο όριο δύο δήμων και απέναντι από ένα δημοτικό γήπεδο. Για να γίνω πιο συγκεκριμένη, ο δρόμος μου ανήκει στο δήμο Βριλησσίων, το απέναντι χωμάτινο πεζοδρόμιο όμως, όπως και το γήπεδο, ανήκει στο δήμο Χαλανδρίου. Το αποτέλεσμα; Ο χώρος ακριβώς έξω από το γήπεδο είναι ένα σιχαμένο σκουπιδαριό που αρνούνται όλοι να το καθαρίσουν.

Καθώς πιστεύω στις πράξεις περισσότερο από τα λόγια, βγήκα την περασμένη Κυριακή πρωί πρωί με πολλές σακούλες και πλαστικά γάντια και άρχισα να μαζεύω τα σκουπίδια. Όσοι δρομείς μάλιστα προσέξετε καλά τις φωτογραφίες θα δείτε ότι χρησιμοποίησα και την σακούλα που μας είχαν δώσει στον περσινό μαραθώνιο, καθώς επί ένα χρόνο τώρα δεν είχα βρει άλλη χρήση και δεν ήθελα απλώς να την πετάξω. Μετά από περίπου δύο ώρες μάζεψα έξι σακούλες με κάθε λογής σκουπίδια, ακόμα και μπάζα και αρκετές μπαταρίες τις οποίες τις πέταξα αργότερα στην ανακύκλωση μπαταριών. Κατά τη διάρκεια αυτών των δύο ωρών πέρασαν πάρα πολλά αυτοκίνητα και πεζοί. Οι πιο πολλοί κοίταζαν με περιέργεια και αρκετοί κοίταζαν υποτιμητικά.

Ένας κύριος μόνο σταμάτησε και με ευχαρίστησε και μία κυρία γειτόνισσα επίσης βγήκε και μου φώναξε ότι με ευχαριστεί. Εννοείται ότι κανείς δεν βγήκε να βοηθήσει και αξίζει εδώ να αναφέρω ότι από τη δική μου πολυκατοικία είμαι η μόνη η οποία νοικιάζει το σπίτι της και η μόνη η οποία λείπει συνέχεια γιατί γυρίζω από τη δουλειά κατά τις 10 κάθε βράδυ. Στις άλλες πολυκατοικίες δεν ξέρω τι γίνεται, αλλά όταν εγώ γυρίζω έχουν πάντα όλες φώτα. Γιατί το λέω αυτό; Γιατί εμένα με ενοχλούν τα σκουπίδια και μόνο που υπάρχουν - φανταστείτε να ήμουν πιο συχνά σπίτι όπως όλοι οι άλλοι και να τα έβλεπα και συνέχεια! Τέλος πάντων, δεν έχει τόση σημασία, σημασία έχει ότι πίστευα πως όλοι αυτοί που με είδαν να καθαρίζω, την επόμενη φορά που θα πέρναγαν από εκεί και θα τα έβλεπαν κατακάθαρα, θα το σκεφτόντουσαν να πετάξουν το πλαστικό τους μπουκάλι και τον σκληρό τους δίσκο (ναι – καλά διαβάσατε είχαν πετάξει και σκληρό δίσκο υπολογιστή) και ακόμα και αυτοί που δεν με είχαν δει θα αισθανόντουσαν άσχημα να λερώσουν το καθαρό πεζοδρόμιο.

Η αισιοδοξία μου κράτησε τέσσερεις μέρες! Τέσσερεις μόλις μέρες! Την Πέμπτη το πρωί σηκώθηκα να πιω τον καφέ μου, κοίταξα έξω από το παράθυρο και είδα χαρτιά, πλαστικά μπουκάλια και ακόμα και μία σακούλα σκουπιδιών γεμάτη σκουπίδια δεμένη και πεταμένη μες τη μέση φαρδιά πλατιά! Για να αποφασίσω βέβαια για άλλη μια φορά ότι τελικά είμαστε βρωμιάρηδες και έχουμε έλλειψη παιδείας. Γιατί ο σκουπιδοτενεκές είναι λίγο πιο κάτω. Γιατί αν δεν σεβόμαστε το πεζοδρόμιο μας, πώς θα σεβαστούμε τον υπόλοιπο χώρο μας, το περιβάλλον μας, τα δάση μας, τις περιουσίες των άλλων; Δε θα τα σεβαστούμε βέβαια! Θα πετάξουμε το τενεκεδάκι μας, το πλαστικό μας, το σπίρτο μας, την μολότοφ μας στο κάτω κάτω. Και μετά μας φταίει το κράτος…. Δε λέω φταίει το κράτος σε πάρα πολλά πράγματα… στη συγκεκριμένη περίπτωση φταίει καθώς αφήνει την μικρότητα μεταξύ δημάρχων να εμποδίζει τον καθαρισμό του δρόμου, αλλά δεν είναι ευθύνη όλων μας να μάθουμε κι εμείς και τα παιδιά μας να μην πετάμε σκουπίδια κάτω; Και γι αυτό το κράτος φταίει ή λέω εγώ τώρα, εμείς που είμαστε βρωμιάρηδες τεμπέληδες και κοιτάμε υποτιμητικά αυτόν που βγήκε στο δρόμο να μαζέψει τα σκουπίδια μας;

Μόλις σταματήσει η βροχή, θα ξαναβγώ να τα μαζέψω τα σκουπίδια γιατί έχω ακόμα την ελπίδα ότι μερικοί από εμάς θα το εκτιμήσουμε. Και αν επηρεάσω θετικά έστω και ένα πιτσιρίκι από αυτά που έρχονται με τα πούλμαν να παίξουν ποδόσφαιρό στο γήπεδο τότε θα αξίζει τον κόπο. Απλώς αναρωτιέμαι καθημερινά αν υπάρχει το περιθώριο να επηρεαστούν θετικά τα πιτσιρίκια, όταν ακούω τους γονείς τους να τους λένε να μην πιάνουν τα σκουπίδια γιατί αυτές είναι δουλειές για τους Αλβανούς και τις Φιλιππινέζες…. Να μας χαρώ τους αριστοκράτες … Τρομάρα μας….

Ο χώρος καθαρισμένος. Μόλις τέσσερεις μέρες μετά επέστρεψε στην κατάσταση της πρώτης φωτογραφίας.